Бачная зорная велічыня

Бачная зорная велічыня (m) — мера колераўспрымання нябеснага цела, як яго бачыць назіральнік на Зямлі, адкарэктаваная да значэння, якое яна мела б пры адсутнасці атмасферы. Чым ярчэй аб'ект, тым менш яго зорная велічыня. Як правіла, у якасці асновы для вызначэння велічыні выкарыстоўваюць бачны спектр (Vmag), але і іншыя вобласці спектру, такія як бліжняя інфрачырвоная вобласць ў J-дыяпазоне, таксама выкарыстоўваюцца. У бачнай частцы спектру Сірыус самая яркая зорка на начным небе, у той час як у інфрачырвоным J-дыяпазоне, самай яркай будзе Бетэльгейзе.

Шкала, якая выкарыстоўваецца цяпер для ўказання велічыні, бярэ свой пачатак у эліністычным спосабе раздзялення зорак, бачных няўзброеным вокам, па шасці велічынях. Яркія зоркі ў начным небе называліся зоркамі першай велічыні (m = 1), тады як самыя слабыя называліся шостай велічыні (m = 6) і былі на мяжы магчымасцяў зрокавага ўспрымання чалавека (без дапамогі тэлескопа). Сучасная сістэма больш не абмяжоўваецца шасцю велічынямі ці толькі бачным святлом, а яркія аб'екты маюць адмоўную велічыню.

Бачная зорная велічыня m, у групе x, можа быць вызначана як,

${\displaystyle m_{x}-m_{x,0}=-2.5\log _{10}\left({\frac {F_{x}}{F_{x,0}}}\right)\,}$,

Прыклад: Сонца і Месяц

Бачная зорная велічыня Сонца -26,74 (больш яркая), а сярэдняя бачная зорная велічыня поўнага Месяца -12,74 (менш яркая).

Розніца ў зорнай велічыні: ${\displaystyle x=m_{1}-m_{2}=(-12.74)-(-26.74)=14.00}$

Змяненне ў яркасці: ${\displaystyle v_{b}=2.512^{x}=2.512^{14.00}\approx 400,000}$

Сонца прыкладна ў 400 000 раз ярчэй поўнага месяца.

• The astronomical magnitude scale (International Comet Quarterly)