Дэпрэсія снегавой лініі

Дэпрэсія снегавой лініі (лац.: depressio - уцісканне, зніжэнне) - яе зніжэнне з прычыны кліматычных змен, спрыяльных для захавання балансу масы ледавікоў. Паколькі баланс масы - гэта прамая функцыя акумуляцыі і абляцыі, ваганні вышыні снегавой лініі адлюстроўваюць сумарны эфект змяненняў тэмператур і атмасферных ападкаў ^[1] М. Р. Гросвальд мяркуе, што кажучы аб дэпрэсіі снегавой лініі, можна таксама казаць і пра дэпрэсіі мяжы жыўлення ледавікоў і мяжы зледзянення.

Лікавае значэнне дэпрэсіі снегавой лініі вызначаецца рознасцю паміж вышынямі сучаснай і старажытнай снегавой лініі ў метрах. Палажэнне сучаснай снегавой лініі ўсталёўваецца непасрэднымі вымярэннямі ў полі і на аэро- ці касмічных здымках у выніку паўторных здымак. Палажэнне старажытных снегавых ліній вылічаецца па слядах старажытных ледавікоў - па канчатковым марэнам, становішчу дноў караў, плячэй торгаў і іншымі спосабамі, у тым ліку, і з дапамогай пабудовы лікавых фізічных імітацыйных мадэляў^[2].

Максімальныя амплітуды дэпрэсіі снегавой лініі былі ўласцівы ледавіковым эпохам. Як паведамляе М. Р. Гросвальд, абагульненне дадзеных аб дэпрэсіі снегавой лініі ў максімум апошняга зледзянення Зямлі прывяло Ю. Бюдэля да выснову аб тым, што паверхні сучаснай і старажытнай снегавой лініі раўналежныя і знаходзяцца адзін ад адной на 1000 м. Амерыканскі геолаг Стывен Портэр правёў больш дбайныя даследаванні і ўсталяваў, што гэтая дэпрэсія была ўсюды прыблізна аднолькавая і была роўная 900 ± 100 м ^[3]. Аднак гэта можа быць верным толькі для горных краін умераных шырот. Наогул, трэба адзначыць, што роскід у ацэнках дэпрэсіі снегавой лініі рознымі даследчыкамі для адных і тых жа тэрыторый часам адрозніваецца ў два-тры разы. Напрыклад, вялікай папулярнасцю карыстаецца гіпотэза аб тым, што ў раёнах з марскім кліматам яна была значна больш, чым у кантынентальных раёнах. Зніжэнне снегавой лініі да ўзроўню мора магло спрыяць развіццю абляднення кантынентальных шэльфаў пры спрыяльных палеаакіяналагічных умовах.

Пытанне аб ацэнцы дэпрэсіі снегавой лініі ў ледавіковыя эпохі - адно з ключавых пытанняў палеагляцыялогіі і наогул - палеагеаграфіі. У агульным выпадку - чым ніжэй знаходзіцца снегавая мяжа, тым больш плошча і маса зледзянення. Напрыклад, у берагоў Антарктыды яна знаходзіцца зараз каля ўзроўню Сусветнага акіяна, а ў Паўднёва-Амерыканскіх Кардыльерах, у залежнасці ад экспазіцыі схілаў і іх арыентацыі да пераважным напрамках руху вільготных паветраных мас - можа падымацца да 6000 м над узроўнем Сусветнага акіяна.

Сучасныя ацэнкі дэпрэсіі снегавой лініі для максімуму апошняга зледзянення горных раёнаў Цэнтральнай Азіі і Байкальскага рэгіёну, напрыклад, вар'іруюць у розных аўтараў ад 500 да 1300 метраў. Адсюль зразумела, што ледавікі і ледавіковыя полагі рэканструююцца гэтымі аўтарамі на любы канкрэтны храналагічны зрэз і вагаюцца ў шырокіх межах морфагенетычных тыпаў ледавікоў - ад каравых і карава-далінных ледавікоў да сеткаватых ледавіковых сістэм шпіцбергенскага тыпу і ледавіковых полагаў. Адгэтуль ясна, што аднадушна агульнапрынятых метадаў ацэнкі дэпрэсіі снегавой лініі ў навуковым супольнасці няма, як няма пакуль і саміх аднадушна прынятых ацэнак.

Вышыня снегавой лініі падвяргаецца і сезонным зменам, у халоднае лета, ці адразу пасля снегападаў, яна добра бачная здалёк, хоць, строга кажучы, гэты свежы снег кліматычнае становішча снегавой лініі характарызаваць не можа.

• Ледавік
• Фірнавая мяжа
• Снегавая лінія
• Палеагляцыялогія