Мікалай Абрамавіч Вігдорчык

Мікалай (Натан) Абрамавіч Вігдорчык
Мікалай (Натан) Абрамавіч Вігдорчык
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	16 лістапада 1874
Месца нараджэння	Мінск, Мінскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	1954
Месца смерці	Ленінград, РСФСР, СССР;
Грамадзянства	Расійская імперыя; СССР;
Альма-матар	медыцынскі факультэт Кіеўскага ўніверсітэта[d] (1898);
Месца працы	Санкт-Пецярбургская медыцынская акадэмія паслядыпломнай адукацыі[d];
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	рэвалюцыянер, палітык, урач
Мова твораў	руская
Грамадская дзейнасць
Партыя	КПСС;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай (Натан) Абрамавіч Вігдорчык (16 лістапада 1874, г. Мінск — 24 мая 1954, г. Ленінград) — дзеяч расійскага рэвалюцыйнага руху, урач, публіцыст, аўтар шэрагу прац па пытаннях сацыяльнага страхавання і прафесійных захворванняў. У 1924—1951 гадах — прафесар Ленінградскага ўніверсітэта ўдасканалення ўрачоў. Дэлегат I з’езда РСДРП (1898)^[3].

Біяграфія

У 1898 годзе скончыў медыцынскі факультэт Кіеўскага ўніверсітэта^[3]. Яшчэ будучы студэнтам, прымаў актыўны ўдзел у сацыял-дэмакратычным руху ў Кіеве, працуючы ў групах «Працоўная справа»^[3], «Кіеўскі саюз барацьбы за вызваленне рабочага класа» і «Працоўная газета». Падчас падпольнай працы да I з’езда РСДРП прымаў удзел у кіеўскай рабочай газеце «Наперад» (1896—1897) і ў «Працоўнай газеце» (1897)^[3].

У сакавіку 1898 года прымаў удзел у I з’ездзе РСДРП у Мінску. Ён і Барыс Эйдэльман прадстаўлялі на з’ездзе «Працоўную газету»^[4].

Большая частка нелегальных артыкулаў, брашур і пракламацый, якія выйшлі за гэты перыяд у Кіеве, належыць пяру Вігдорчыка. Да таго ж часу адносіцца і першая навуковая праца Вігдорчыка па пытаннях сацыяльнага страхавання — «Аб страхаванні рабочых ад няшчасных выпадкаў». У 1899 годзе яго арыштоўваюць у Ніжнім Ноўгарадзе па справе кіеўскай сацыял-дэмакратычнай арганізацыі.

З 1902 па 1905 год правёў у ссылцы ў Енісейскай губерні, дзе служыў сельскім лекарам^[3]. 1905 і 1906 гады правёў за мяжой у Берліне і Вене, вывучаючы ўнутраныя хваробы і пытанні сацыяльнага страхавання. З 1906 года пасяліўся ў Пецярбургу, дзе прыняў жывы ўдзел у распрацоўцы пытанняў сацыяльнага страхавання рабочых, у тым жа годзе адыходзіць ад палітычнай дзейнасці.

З 1918 года працаваў у савецкіх страхавых арганізацыях Ленінграда і Іркуцка. Удзельнік 2-га Усерасійскага з’езда ўрачэбных секцый і секцыі лекараў Усемедыкасанпрацы (дэпутат ад Петраграда). Па пастанове Палітбюро ЦК РКП(б) ад 8 чэрвеня 1922 года арыштаваны ў Петраградзе і высланы на 2 гады ў Кіркрай, затым у Іркуцк^[5]. У 1923 годзе абіраецца дацэнтам па кафедры сацыяльнай гігіены Іркуцкага ўніверсітэта. У 1924 годзе абраны прафесарам па кафедры прафесійных хвароб у Дзяржаўным інстытуце для ўдасканалення лекараў у Ленінградзе. У тым жа годзе арганізуе Ленінградскі інстытут па вывучэнню прафесійных хвароб і становіцца яго дырэктарам^[3]. Яму належыць новая методыка вызначэння інваліднасці.

Бібліяграфія

Вігдорчык выпусціў больш за 200 друкаваных прац. Сярод іх папулярныя брашуры: Як міністр клапоціцца аб працоўных, Новая перамога (1897) і іншыя.

З навуковых прац найбольш буйныя:

Социальное страхование, СПб., 1912;
Опасность промышленного труда, СПб., 1913;
Детская смертность среди петербургских рабочих, 1914;
Государственное обеспечение трудящихся, П., 1917;
Теория и практика социального страхования, вып. 1—8, М.—Л., 1919—1926;
Что такое инвалидность, М., 1924;
Очерки по профессиональной гигиене, М.—Л., 1925;
Методика врачебно-страховой экспертизы, М., 1926;
Естественный профессиональный отбор с точки зрения профессиональной гигиены, М., 1927.