Мікалай Кір’янавіч Рыжы
Мікалай Кір’янавіч Рыжы (6 снежня 1896, Віцебск — 22 кастрычніка 1972, Адэса) — савецкі военачальнік, генерал-палкоўнік артылерыі (18.02.1958). БіяграфіяУ Чырвонай Арміі з верасня 1918 года. Прымаў удзел у грамадзянскай вайне. Служыў справаводам 1-га лёгкага артылерыйскага дывізіёна ў 1-й Смаленскай пяхотнай дывізіі. З верасня 1919 года служыў і ваяваў у складзе 17-й стралковай дывізіі: справавод асобнага артылерыйскага дывізіёна, начальнік сувязі артылерыйскага дывізіёна, з мая 1920 — начальнік каманды кіравання артылерыйскага дывізіёна, з ліпеня 1921 — ад’ютант 17-га лёгкага артылерыйскага дывізіёна, з лютага 1922 — памочнік камандзіра артылерыйскай батарэі і з красавіка 1922 — камандзір батарэі. Ваяваў на Заходнім фронце. У 1923 годзе скончыў Вышэйшую артылерыйскую школу. Пасля вярнуўся ў 17-ю стралковую дывізію (да таго часу ўваходзіла ў войскі Маскоўскай ваеннай акругі) на тую ж пасаду, а з верасня 1924 года камандаваў дывізіёнам у артылерыйскім палку дывізіі. У 1926 годзе скончыў Курсы ўдасканалення каманднага складу. З лютага 1927 года — начальнік штаба артылерыйскага палка ў гэтай жа дывізіі, са студзеня 1931 — памочнік па страявой частцы камандзіра артылерыйскага палка. У агульнай складанасці праслужыў у артылерыі 17-й стралковай дывізіі больш за 12 гадоў. З лютага 1932 года — начальнік 1-й часткі штаба 1-й артылерыйскай дывізіі, затым начальнік штаба гэтай дывізіі. З лістапада 1932 — начальнік штаба артылерыі Маскоўскай Пралетарскай стралковай дывізіі, з 1934 — начальнік акруговага артылерыйскага палігона Харкаўскай ваеннай акругі. У красавіку 1935 года вярнуўся ў Маскоўскую Пралетарскую дывізію на пасаду начальніка артылерыі дывізіі. З сакавіка 1939 года — начальнік артылерыі 14-га стралковага корпуса. На пасадзе начальніка артылерыйскага корпуса ўдзельнічаў у савецка-фінскай вайне. Быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. У 1941 годзе скончыў Курсы вышэйшага начальніцкага складу пры Ваеннай акадэміі РСЧА імя М. В. Фрунзэ. У пачатку Вялікай Айчыннай вайны ваяваў начальнікам артылерыі 14-га стралковага корпуса на Паўднёвым фронце. З ліпеня 1941 года — начальнік артылерыі Асобнай прыморскай арміі. На гэтай пасадзе праявіў сябе выбітным артылерыйскім камандзірам пры абароне Адэсы і Севастопаля, у найцяжкіх умовах умела манеўруючы нешматлікімі сіламі артылерыі, арганізуючы артылерыйскую абарону і хуткае засяроджванне артагню на найбольш пагражальных участках[2]. Удзельнічаў у планаванні і правядзенні Керчанска-Феадасійскай дэсантнай аперацыі. З ліпеня 1942 — начальнік артылерыі Забайкальскага фронту. На апошнім этапе Другой сусветнай вайны на гэтай пасадзе паспяхова дзейнічаў пры разгроме японскай Квантунскай арміі ў ходзе Маньчжурскай стратэгічнай наступальнай аперацыі ў савецка-японскай вайне (жнівень 1945). У пасляваенны час са снежня 1945 года камандаваў артылерыяй Забайкальска-Амурскай ваеннай акругі, з чэрвеня 1947 — артылерыяй Забайкальскай ваеннай акругі. У 1952 годзе скончыў Вышэйшыя акадэмічныя курсы пры Вышэйшай Ваеннай акадэміі імя К. Варашылава. З 1952 года — камандуючы артылерыяй Туркестанскай ваеннай акругі. З лістапада 1959 года знаходзіўся ў распараджэнні Галоўнакамандуючага сухапутнымі войскамі. У красавіку 1960 года звольнены ў адстаўку па хваробе. Памёр у 1972 годзе ў Адэсе. Пахаваны на 2-х хрысціянскіх могілкак. Бібліяграфія
Узнагароды
Заўвагі
Літаратура
|
||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
