Мікола Шыла

Мікола Шыла
Род дзейнасці	журналіст
Дата нараджэння	1888
Месца нараджэння	Смаргонь, Ашмянскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя або Бакшты, Ашмянскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	6 красавіка 1948(1948-04-06)
Месца смерці	Браўншвайг, Ніжняя Саксонія, Бізонія[d], Германія пад акупацыяй саюзнікаў[d], Германія
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Месца працы	Будслаўская беларуская гімназія
Альма-матар	Маладзечанская настаўніцкая семінарыя
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Творы ў Вікікрыніцах

Мікола (Мікалай Язэпавіч) Шыла (1888, мяст. Смаргонь, цяпер райцэнтр Гродзенскай вобл., паводле іншых звестак, Бакшты^[1], цяпер Іўеўскі раён Гродзенскай вобл. — 6 красавіка 1948, Браўншвайг, Германія) — беларускі грамадскі і культурны дзеяч, журналіст, рэдактар.

Скончыў Маладзечанскую настаўніцкую семінарыю. Падчас вучобы ўдзельнічаў у нелегальным з’ездзе вучняў настаўніцкіх семінарыяў Беларусі, за рэвалюцыйную дзейнасць быў асуджаны ў 1906 і да 1908 адбываў пакаранне ў Мінскай турме. Як сябра БСГ двойчы абіраўся ў яе ЦК. З 1909 супрацоўнічаў з газетай «Наша ніва». Удзельнічаў у рабоце Беларускага музычна-драматычнага гуртка ў Вільні. Падчас вучобы ў Пецярбургу сябра Пецярбургскага таварыства студэнтаў-беларусаў, прымаў удзел у яго культурна-грамадскай рабоце: спяваў у хоры, выступаў у спектаклях, танцаваў, у тым ліку ў трупе І. Буйніцкага. У кастрычніку 1917 дэлегат III з’езда БСГ у Мінску. Удзельнічаў у Першым Усебеларускім з’ездзе (1917). У 1918 сябар Рады БНР. У 1918—1919 настаўнічаў у Будслаўскай беларускай гімназіі. З 1921 зноў у Вільні, удзельнік беларускага руху. Член Беларускага нацыянальнага камітэта. Рэдагаваў газету «Змаганьне» (28.10.1923-31.1.1924), «Голас Беларуса» (14.2-19.4.1924). Як «зіц-рэдактар» беларускай перыёдыкі шматразова арыштоўваўся польскай адміністрацыяй, сядзеў у Лукішскім астрозе.

У 1939 пасля прыходу Чырвонай арміі ў Заходнюю Беларусь, працаваў у рэдакцыі (разам з Максімам Танкам і Натальяй Арсеньевай) у вілейскай абласной газеце «Вілейская праўда» (пазней перайменавана ў «Сялянскую газету»). Падчас Другой сусветнай сусветнай вайны працаваў на культурна-асветнай ніве, настаўнічаў у в. Бакшты. Удзельнічаў у Другім Усебеларускім кангрэсе.

З канца 1944 года жыў у Германіі, рознарабочы. Разам з Х. Ільяшэвічам выдаваў бюлетэнь беларусаў-эмігрантаў «Апошнія весткі».

Пакінуў успаміны, у тым ліку пра А. Гаруна, Я. Купалу, Б. Эпімах-Шыпілу і інш.

• А што далей? (Кароткі нарыс узаемаадносінаў сярод беларускай эміграцыі). — Браўншвайг, 1948. — 20 с.; [Выд. 2]. — Лёндан: [выдавецтва Хрысьціянскага Аб’еднаньня Беларускіх Работнікаў у Вялікай Брытаніі], 1948. — 16 с.
• Мае сустрэчы / М. Ш. // Шляхам Жыцьця. — 1947. — № 8 (20). — 31 жніўня. — С. 13—15.

• Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). Т. 3. Кніга 2 / Укладальнік Л. У. Маракоў. — Мн., 2005.
• Жук-Грышкевіч В. 25-га сакавіка. Успаміны зь Менску, Будслава, Вільні, Прагі, савецкай турмы. — Таронта, 1978.
• Памёр М. Шыла // Бацькаўшчына. — 1948. — № 12 (15). — 18 красавіка. — С. 4.
• Хацяновіч А. Дзе крыжуюцца шляхі// Наша ніва. — № 9(106) −1998, 11 траўня.