Нямецкі рамантызм

Нямецкі рамантызм — дамінантны кірунак у філасофіі, мастацтве і культуры нямецкамоўных краін канца XVIII — пачатку XIX стагоддзяў.

Раннія нямецкія рамантыкі мерыліся сінтэзаваць новы адменнік культуры, філасофіі і навукі, азіраючыся на Сярэднявечча як на больш простую мадэль узаемадзеяння культуры і чалавека. Тым не менш, з цягам часу раннія рамантыкі ўсё больш усведамлялі кволасць таго адзінства, якога яны шукалі^[1]. Познія ж нямецкія рамантыкі адзначалі больш моцны ўплыў штодзённай рэчаіснасці на з першага погляду ірацыянальныя і звышнатурльныя праекцыі розуму паэтычнага творцы. У прыватнасці, нямецкі паэт Генрых Гейнэ крытыкаваў ранніх рамантыкаў за разгляданне Сярэднявечча ў якасці мадэлі адзінства паміж мастацтвам і грамадствам^[1].