Паліцыя Расіі

Паліцыя Расіі
скарочана — Паліцыя
руск.: Полиция России
Агульная інфармацыя
Краіна	Расія
Юрысдыкцыя	Расія
Дата стварэння	7 (18) ліпеня 1718 1 сакавіка 2011 года
Папярэдняе ведамства	Міліцыя
Дата скасавання	10 (23) сакавіка 1917
Вышэйшае ведамства	МУС Расіі
Штаб-кватэра	Масква Zhitnaya Street[d]
Колькасць супрацоўнікаў	750 000 чал. (2018)[1]
Адказны міністр	Уладзімір Калакольцаў
Падведамныя органы	Патрульная паліцыя ДАІ Транспартная паліцыя Крымінальны вышук
Ключавы дакумент	Федэральны закон «Аб паліцыі»
Сайт	мвд.рф

Паліцыя Расіі (руск.: Полиция России) — складовая частка адзінай цэнтралізаванай сістэмы Міністэрства ўнутраных спраў Расійскай Федэрацыі. Уключана ў органы МУС^[2].

Паліцыя прызначана для абароны жыцця, здароўя, правоў і свабоды грамадзян Расійскай Федэрацыі, замежных грамадзян, асоб без грамадзянства; для процідзеяння злачыннасці, аховы грамадскага парадку, уласнасці і для забеспячэння грамадскай бяспекі.

У межах сваёй кампетэнцыі кіраўніцтва дзейнасцю паліцыі ажыццяўляюць Прэзідэнт Расійскай Федэрацыі непасрэдна або праз міністра ўнутраных спраў, кіраўнікі тэрытарыяльных органаў Міністэрства ўнутраных спраў і кіраўнікі падраздзяленняў паліцыі.

Прынцыпы функцыянавання паліцыі складаліся на працягу XVII—XVIII стст., а арганізацыйныя асновы былі закладзены падчас праўлення Пятра I. Да 1780-х гадоў узніклі ўсе неабходныя падставы для прыняцця адзінага зводу паліцэйскіх актаў^[3]. 8 красавіка 1872 года Кацярына II выдала «Устав благочиния или полицейский» — дакумент, які фактычна ўсю першую палову XIX ст. рэгламентаваў структуру і кампетэнтнасць паліцэйскай установы — «Управы благочиния», а таксама вызначаў месца паліцыі ў сістэме іншых дзяржаўных органаў^[4]. «Устав благочиния или полицейский» адлюстраваў своеасаблівасць паліцэйскіх органаў. З'яўляючыся прадуктам законатворчасці ўрада Расійскай імперыі, ён кантраляваў і рэгуляваў толькі гарадскую паліцію. У сельскай мясцовасці дзейнасць паліцыі рэгламентавалася асобнымі пунктамі іншага заканадаўчага акта «Учреждения для управления губерний», які быў прыняты ў 1775 годзе.

Паводле сучасных расійскіх правазнаўцаў, структура і склад мясцовых паліцэйкіх апаратаў (губернскага, гарадскога, павятовага) у першай палове XIX ст. нават пад уплывам палітычных, эканамічных і сацыяльных фактараў практычна не змяняліся. Указы аб паліцыі ў першай палове XIX ст. мелі на мэце толькі выпраўленне і ўдакладненне некаторых палажэнняў актаў «Учреждения для управления губерний» і «Устав благочиния или полицейский». Так, функцыі паліцыі былі кансалідаваны ў XIV томе Зводу законаў Расійскай імперыі. У 1837 годзе ўступіла ў дзеянне «Положение о земской полиции», якое нязначна змяняла структуру паліцыі, аднак прынцыпы, закладзеныя Кацярынай II, працягвалі дзейнічаць. Фактычна ўся рэарганізацыя зводзілася да павелічэння колькасці паліцэйскага персаналу^[5].

• Галоўнае ўпраўленне па забеспячэнні бяспекі дарожнага руху (ДАІ)
• Галоўнае ўпраўленне па забеспячэнні аховы грамадскага парадку (ППС)
• Галоўнае ўпраўленне па супрацьдзеянні экстрэмізму
• Галоўнае ўпраўленне ўласнай бяспекі
• Галоўнае ўпраўленне на транспарце
• Галоўнае ўпраўленне крымінальнага вышуку
• Галоўнае ўпраўленне эканамічнай бяспекі і процідзеяння карупцыі
• Галоўнае ўпраўленне па пытаннях міграцыі
• Галоўнае ўпраўленне па кантролю за абаротам наркотыкаў