Прыхільнасць

Прыхільнасць — пачуццё блізкасці, заснаванае на глыбокай сімпатыі, закаханасці, адданасці каму-небудзь ці чаму-небудзь.

Першасная прыхільнасць узнікае ў дзіцяці да яго бацькоў і, пазней, да іншых выхавальнікаў. Сярод псіхааналітыкаў пашырана думка, што калі фармаванне такіх першасных прыхільнасцей па якіх-небудзь прычынах абцяжарана ці немагчыма, то сталы чалавек не зможа паўнавартасна фармаваць прыхільнасці і да іншых людзей, што сур'ёзна парушае працэс яго сацыялізацыі і можа быць прычынай антысацыяльнага засмучэння асобы^[1].

Бяспечная прыхільнасць — здаровая сувязь паміж маці і дзіцём, што стварае эмацыйную базу ўпэўненай у сабе асобе. Бацька зычліва і ўвесь час арыентаваны на дзіцё. Дзіцё спакойнае, радасны, яго лёгка можна супакоіць, стаўшы сталым, лёгка эмацыйна адаптуецца.

Уніклівая прыхільнасць — узнікае з прычыны сталага эмацыйнага грэбавання бацькі ці бацькоў. Даступнасць бацькі непрадказальная. Дзіцё назойлівае, стаўшы сталым, моцна залежыць ад думкі атачальных, схільнае недаацэньваць блізкія адносіны.

Дэзарганізаваная прыхільнасць — з'яўляецца як вынік сталага запалохвання і прыгнечання дзіцяці бацькам ці бацькамі. Дзіцё дрэнна кіравана, агрэсіўнае ці прыгнечанае, стаўшы сталым, з вялікімі высілкамі выбудоўвае адносіны з атачальнымі^[2].

• Bowlby J. Attachment and Loss. V. I. Attachment. — New York, 1969. — 428 p.
• Bowlby J. Attachment and Loss. V. II. Separation. — New York, 1973. — 444 p.
• Искольдский Н. В. Исследование привязанности ребенка к матери (в зарубежной психологии) // Вопросы психологии. — 1985. — № 6.
• Рапсон Д., Инглиш К. Похвалите меня: Как перестать зависеть от чужого мнения и обрести уверенность в себе = Anxious To Please 7 Revolutionary Practices For The Chronically Nice / Джеймс Рапсон, Крейг Инглиш. — М.: Альпина Паблишер, 2014. — 215 с. — ISBN 978-5-9614-4765-1.