Рэферэндум аб незалежнасці Чарнагорыі (2006)Рэферэндум аб незалежнасці Чарнагорыі — рэферэндум аб незалежнасці Чарнагорыі і выхадзе яе са складу Дзяржаўнага Саюза Сербіі і Чарнагорыі адбыўся 21 мая 2006 года. Агульная яўка на рэферэндуме склала 86,5 %. Для выхаду Чарнагорыі з дзяржаўнага саюза з Сербіяй патрабавалася 55 % галасоў. ЕС, ААН, КНР і Расія выказалі намер паважаць вынікі рэферэндуму. 55,5 % прагаласавалі за незалежнасць Чарнагорыі і 44,5 % аддалі свае галасы супраць парушэння дзяржаўнага саюза з Сербіяй[1]. Да 23 мая вынікі рэферэндуму былі прызнаныя ўсімі пяццю пастаяннымі членамі Савета Бяспекі ААН, што сведчыла аб тым, што пасля абвяшчэння незалежнасці Чарнагорыяй рушыць услед яе міжнародна-прававое прызнанне[1]. 31 мая былі апублікаваныя вынікі рэферэндуму, якія пацвярджалі незалежнасць Чарнагорыі[2]. Пасля гэтага 3 чэрвеня 2006 года парламент Чарнагорыі афіцыйна апублікаваў дэкларацыю аб незалежнасці[3]. Пасля гэтага Дзяржаўны Саюз Сербіі і Чарнагорыі спыніў сваё існаванне. Сербія стала правапераемніцай Дзяржаўнага Саюза Сербіі і Чарнагорыі. Урад краіны заявіў аб тым, што ў самой Сербіі неўзабаве будзе прынятая новая канстытуцыя[4]. Канстытуцыйнае заканадаўстваПрацэс выхаду са складу дзяржаўнага саюза Сербіі і Чарнагорыі рэгуляваўся Канстытуцыйнай хартыяй Сербіі і Чарнагорыі, прынятай 4 лютага 2003 года парламентам Саюзнай Рэспублікі Югаславія. Артыкул 60 Канстытуцыі патрабаваў, каб прайшло не менш трох гадоў з моманту ратыфікацыі дадзенай хартыі, да таго, як адна з рэспублік можа выйсці з Дзяржаўнага Саюза. Таксама дзяржава, якая выходзіць з саюза, адмаўляецца ад усіх правоў на палітычную і прававую пераемнасць і не можа з’яўляцца правапераемнікам Дзяржаўнага Саюза Сербіі і Чарнагорыі. Гэта азначала, што выходзіць з саюза дзяржава (у дадзеным выпадку Чарнагорыя), падаючы заяўку на ўступленне ў міжнародныя арганізацыі (напрыклад, у Арганізацыю Аб’яднаных Нацый) павінна быць прызнана сусветнай супольнасцю, а Сербія становіцца правапераемніцай Дзяржаўнага Саюза Сербіі і Чарнагорыі. На шляху да рэферэндумуПаводле Канстытуцыі Чарнагорыі дзяржаўны статус не можа быць зменены без усенароднага рэферэндуму. Закон аб рэфэрэндуме быў унесены на абмеркаванне ў чарнагорскі парламент прэзідэнтам Філіпам Вуянавічам. 2 сакавіка 2006 года закон аб рэферэндуме быў аднагалосна прыняты[5]. Прыняты закон аб рэферэндуме абавязваў парламент паважаць вынікі волевыяўлення народа. Вынікі рэферэндуму павінны быць апублікаваныя на працягу 15 дзён, а рашэнне, якое будзе вынесена ў ходзе галасавання павінна быць выканана на працягу 60 дзён. Кіраўніцтва Сербіі заявіла, што яно будзе паважаць вынікі рэферэндуму, і не ўмешвацца ў суверэнітэт Чарнагорыі. Перадумовы правядзення рэферэндумуПерамовы паміж уладамі Чарнагорыі і апазіцыяй аб умовах правядзення рэферэндуму ішлі з пачатку 2006 года. Першапачаткова апазіцыя, якая выступала супраць самастойнасці Чарнагорыі, катэгарычна адмаўлялася абмяркоўваць нават самую ідэю правядзення рэферэндуму. Еўрасаюз прапанаваў сваё пасярэдніцтва[6]. Пасрэдніцкая місія была ўскладзена на спецпрадстаўніка ЕС Міраслава Лайчака. У ходзе далейшага абмеркавання апазіцыя прыняла ідэю рэферэндуму і дамовілася з кіруючай кааліцыяй аб умовах яго правядзення. Тым не менш, заставаліся разыходжанні па ключавым пытанні — аб большасці, неабходнай для прыняцця рашэння. Згодна з чарнагорскім законам аб рэферэндуме, для прыняцця рашэння было неабходна набраць 50 % плюс адзін голас, пры абавязковай яўцы ў 50 %. Апазіцыя ж патрабавала забяспечыць удзел у рэферэндуме не толькі насельніцтва самой Чарнагорыі, але і чарнагорцаў, якія жывуць у Сербіі. У гэтых умовах Міраслаў Лайчак прапанаваў сваю формулу: Еўрасаюз прызнае незалежнасць Чарнагорыі, калі за яе прагаласуюць 55 % ад той колькасці якая паўдзельнічае у рэферэндуме. Гэтая формула выклікала бурна негатыўную рэакцыю ў Чарнагорыі. Прэм’ер-міністар Міла Джуканавіч папярэдзіў, што яна нясе ў сабе небяспеку для стабільнасці Чарнагорыі. Пытанне рэферэндуму Пытанне зададзенае на рэферэндуме гучала так:
БлокіЗа незалежнасць выступалі наступныя палітычныя сілы:
Прыхільнікі незалежнасці рабілі стаўку на гісторыю Чарнагорыі і правы нацыянальных меншасцяў. Чарнагорыя была прызнана незалежнай дзяржавай яшчэ ў 1878 годзе ў ходзе Берлінскага кангрэса. У 1918 годзе незалежнасць краіны была ліквідаваная, калі ва ўмовах заканчэння Першай сусветнай вайны асамблея Чарнагорыі прыняла акт аб’яднання з Сербіяй. Прыхільнікі незалежнасці абяцалі ўсім нацыянальным меншасцям поўнае выкананне іх правоў у незалежнай Чарнагорыі. Лідарам прыхільнікаў незалежнасці з’яўляўся Міла Джуканавіч. За працяг саюза з Сербіяй выступалі:
Апазіцыйныя палітычныя сілы, якія выступалі за захаванне Сербіі і Чарнагорыі, якія аб’ядналіся ў «Блок за каханне» рабілі стаўку на падтрымку ЕС (які раіў чарнагорскаму кіраўніцтву не спяшацца з пытаннем аб аддзяленні) і на наяўнасць шырокіх сувязяў з Сербіяй. «Юніяністы» сцвярджалі, што кіруючая эліта, якая выступае за незалежнасць спрабуе ператварыць Чарнагорыю ў «прыватнае валоданне» і прытулак для злачынцаў. Таксама прыхільнікі саюза сцвярджалі, што нельга абрываць гістарычныя сувязі з Сербіяй, паколькі 73 % грамадзян Чарнагорыі маюць блізкіх сваякоў у Сербіі. Лідарам «юніяністаў» з’яўляўся апазіцыянер Прэдраг Булатавіч. Галасаванне Рэферэндум праходзіў 21 мая 2006 года ў нядзелю. У 21:00 па мясцовым часе галасаванне завяршылася. Згодна з першапачатковымі дадзенымі, у галасаванні прынялі ўдзел 86,7 % унесеных у спісы выбаршчыкаў. Ноччу пасля завяршэння галасавання лідар прыхільнікаў аддзялення Міла Джуканавіч даў прэс-канферэнцыю, на якой заявіў, што, па яго дадзеных, за незалежнасць прагаласавала 55,5 % удзельнікаў рэферэндуму. Аднак пазней было абвешчана, што за незалежнасць прагаласавалі 55,3 % жыхароў Чарнагорыі. Але ў выніку неабходнай колькасці галасоў для абвяшчэння незалежнасці хапіла, хоць патрабаваны парог быў перавышаны ўсяго толькі на 2000 галасоў. У гэты ж час лідар апазіцыі Прэдраг Булатавіч заявіў, што, па яго дадзеных, за аддзяленне прагаласавалі 54 %, то бок неабходнай колькасці галасоў для незалежнасці набрана не было. 22 мая 2006 года пасля падліку галасоў па дадзеных Рэспубліканскай камісіі па арганізацыі рэферэндуму ў Чарнагорыі старшыня камісіі рэферэндуму прадстаўнік ЕС Францішак Ліпка паведаміў, што за выхад Рэспублікі Чарнагорыі са складу дзяржаўнай супольнасці Сербіі і Чарнагорыі выказаліся 55,5 % выбаршчыкаў, а за саюз Сербіі і Чарнагорыі — 44,5 % удзельнікаў рэферэндуму[1][7]. 23 мая 2006 года выбарчая камісія Чарнагорыі абвясціла вынікі рэферэндуму. Яўка на рэферэндуме склала 86,49 %. 55,49 % выказаліся за незалежнасць. 44,51 % выказаліся за захаванне саюза Сербіі і Чарнагорыі[8]. Падвядзенне канчатковых вынікаў было адкладзена ў сувязі з тым, што 19 000 галасоў аспрэчвалася апазіцыяй. Прэдраг Булатавіч адмовіўся прызнаць вынікі рэферэндуму, заявіўшы, што інфармацыю аб выніках галасавання нельга лічыць канчатковай[1]. Ён запатрабаваў поўнага пераліку галасоў, аднак у гэтым апазіцыі было адмоўлена камісіяй па правядзенні рэферэндуму і еўрапейскімі назіральнікамі, якія заявілі аб упэўненасці ў тым, што галасаванне было свабодным і справядлівым[9]. У рэгіёнах на мяжы з Сербіяй і Босніяй большасць выказалася супраць незалежнасці. У муніцыпалітэце Плужынэ, населеным сербамі, 75 % прагаласавалі за саюз. У цэнтральных раёнах Чарнагорыі, дзе большасць насельніцтва складалі чарнагорцы, мелі значную падтрымку прыхільнікі незалежнасці. У прыбярэжных раёнах каля 60 % выказаліся за незалежнасць. На поўдні ў муніцыпалітэце Улцынь, дзе большасць насельніцтва складаюць албанцы, за незалежнасць прагаласавалі 87 %. Большасць муніцыпалітэтаў, дзе асноўным насельніцтвам з’яўляліся сербы, прагаласавалі за саюз; больш за ўсё за незалежнасць прагаласавалі ў населеных албанцамі і баснійцамі Улцыне і Ражае. 
Міжнародная рэакцыя22 мая 2006 года прэзідэнт Харватыі Сцяпан Месіч адправіў віншавальную тэлеграму ў Падгорыцу. Месіч быў першым замежным лідарам, які адрэагаў на станоўчы вынік рэферэндуму. Генеральны сакратар Рады Еўрапейскага саюза Хаўер Салана павіншаваў Чарнагорыю з «паспяховым» рэферэндумам і адзначыў, што высокая 86-працэнтная яўка пацвярджае легітымнасць працэсу[11]. Камісар ЕС па пытаннях пашырэння Олі Рэн заявіў: «Еўрапейская будучыня адкрыта для Чарнагорыі, як і для Сербіі, калі толькі яны будуць адказваць розным крытэрам, у асаблівасці, у частцы супрацоўніцтва з МТБЮ»[12]. 23 мая прадстаўнік ЗША заявіў, што «рэферэндум быў праведзены ў адпаведнасці з патрабаваннямі АБСЕ і Савета Еўропы і іншымі міжнароднымі стандартамі дэмакратычных выбарчых працэсаў». Таксама ЗША заклікалі Падгорыцу і Бялград супрацоўнічаць для вырашэння практычных пытанняў, неабходных для ажыццяўлення волі народа Чарнагорыі, выяўленай на рэферэндуме[13]. МЗС Расіі 23 траўня выступіў з заявай, у якой гаварылася, што «Расія з павагай ставіцца да волевыяўлення чарнагорскіх грамадзян, больш за палову якіх выказаліся за незалежнасць Чарнагорыі». Акрамя гэтага расійскі бок заклікаў Чарнагорыю і Сербію прыступіць да канструктыўнага, добразычліваму і ўсебаковаму дыялогу з мэтай выпрацоўкі ўзаемапрымальных палітычных рашэнняў, якія тычацца іх выбудоўвання далейшых узаемаадносін[1]. Брытанскі міністр Еўропы Джэфры Хун адзначыў, што рэферэндум адпавядаў міжнародным стандартам, а таксама дадаў, што «народ Чарнагорыі выказаў яснае жаданне за стварэнне незалежнай дзяржавы». Міністэрства замежных спраў Кітайскай Народнай Рэспублікі заявіла, што «Кітай паважае выбар народу Чарнагорыі, і канчатковы вынік рэферэндуму»[14]. Усе пяць сталых чальцоў Рады бяспекі ААН аднадушна прызналі вынікі рэферэндуму аб незалежнасці Чарнагорыі. Рэакцыя ў СербііПрэзідэнт Сербіі Борыс Тадзіч прызнаў вынікі рэферэндуму аб незалежнасці Чарнагорыі адразу пасля абвяшчэння вынікаў галасавання. Прэм’ер-міністр Сербіі Воіслаў Каштуніца, які з’яўляўся праціўнікам незалежнасьці Чарнагорыі, прызнаў вынікі рэферэндуму толькі ў канцы тыдня[15]. Прэм’ер-міністр Косава пад эгідай МААНК Агім Чэку заявіў: «Гэта апошні акт гістарычнай ліквідацыі Югаславіі. У гэтым годзе Косава рушыць услед прыкладу Чарнагорыі»[16]. Па інфармацыі харвацкай газеты «Вячэрні Ліст» рэгіянальныя арганізацыі сербаў, якія пражываюць у Босніі і Герцагавіне, планавалі таксама падрыхтоўку да правядзення рэферэндуму аб незалежнасці Рэспублікі Сербскай. Хоць па заявах міністра замежных спраў Босніі Младэна Іваніча рэфэрэндум у Чарнагорыі не паўплывае на Боснію і Герцагавіну і на сітуацыю на Балканах у цэлым[17]. Гэтая інфармацыя выклікала асуджэнне ЗША, ЕС і іншых краін. Прэм’ер-міністр Рэспублікі Сербскай Міларад Додзік пазней адмовіўся ад ідэі падрыхтоўкі да такога рэферэндуму, паколькі ён дэстабілізаваў бы становішча ў Босніі і парушаў бы прынцыпы Дэйтанскага мірнага пагаднення. Гл. таксамаЗноскі
Спасылкі
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
