Спадарожнікі Венеры

Спадарожнікі Венеры — гіпатэтычныя нябесныя целы натуральнага паходжання, якія абарочваюцца вакол Венеры, пра адкрыццё якіх у XVII—XVIII стагоддзях неаднаразова паведамлялі розныя астраномы. У наш час вядома, што натуральныя спадарожнікі ў Венеры адсутнічаюць.

Першыя заявы пра тое, што выяўлены спадарожнікі Венеры, адносяцца да XVII стагоддзя. Усяго за 120-гадовы перыяд да 1770 года было зарэгістравана больш за 30 назіранняў спадарожнікаў прынамсі 12 астраномамі^[1]. Да 1770 годзе пошукі спадарожнікаў Венеры былі практычна спынены, галоўным чынам з-за таго, што не ўдавалася паўтарыць вынікі папярэдніх назіранняў, а таксама ў выніку таго, што ніякіх прыкмет наяўнасці спадарожніка не было выяўлена пры назіранні праходжання Венеры па дыску Сонца ў 1761 і 1769 годзе.

Сучасны погляд на гэта пытанне выказаў у 1928 годзе дацкі астраном Карл Луплау Янсен (дацк.): «У Венеры няма месяцаў. У мінулым мелі месца шматлікія заявы пра назіранне спадарожнікаў Венеры, але адкрыццё заўсёды апынялася заснаваным на памылцы. У наш час можна лічыць даказаным фактам адсутнасць у Венеры якіх-небудзь спадарожнікаў істотных памераў»^[2]. Астраномамі XX стагоддзя праблема існавання спадарожнікаў Венеры разглядаецца толькі ў кантэксце гісторыі астраноміі і касмалогіі. Існуюць таксама гіпотэзы, якія ставяць сваёй мэтай растлумачыць адсутнасць спадарожніка: або першапачатковую (з моманту фармавання Сонечнай сістэмы), або выкліканую якой-небудзь касмічнай катастрофай.

У Венеры існуе квазіспадарожнік, астэроід 2002 VE₆₈, які абарочваецца вакол Сонца такім чынам, што паміж ім і Венерай існуе арбітальны рэзананс, у выніку якога на працягу шматлікіх перыядаў абароту ён застаецца блізка да планеты.

Зноскі

↑ Kragh, 5.
↑ «Venus has no moons. At many occasions in the past it was claimed that a satellite had been seen near Venus, but the discovery has always turned out to rest on a mistake. It can now be considered a fact that Venus does not possess any larger companion»: Janseen C. L. Er Stjernerne Beboet? — Copenhagen: Gyldendal, 1928. — P. 116. Цыт. па: Kragh, ix.

Літаратура

Апісанні назіранняў

Fontana F. Novae coelestium terrestriumq. rerum observationes et fortasse hactenus non vulgatae. — Neapoli: Apud Gaffarum, 1646. — 151 p. Архівавана 23 мая 2009.
Cassini J. D. Découverte de la lumiere celeste qui paroist dans le Zodiaque // Mem. Acad. Roy. Sci. — 1730. — Vol. 8. — P. 119—209.
Short J. An observation on the planet Venus (with regard to her having a satellite) // Philosophical Transactions (for 1739—41). — 1744. — Vol. 41. — № 459. — P. 646—647.