Фідэль Давіла

Фідэль Давіла
ісп.: Fidel Dávila Arrondo
начальнік штаба Сухапутных войскаў Іспаніі[d] (Нацыяналістычная фракцыя (Іспанія)) 19 ліпеня 1936 — 23 красавіка 1939
Q43240656? 5 мая 1941 — 19 кастрычніка 1945
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 16 сакавіка 1943 — 1 мая 1946
Папярэднік	Карлас Асенсіа Кабанільяс
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 12 мая 1946 — 6 красавіка 1949
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 18 кастрычніка 1951 — 5 красавіка 1952
Пераемнік	Agustín Muñoz Grandes[d]
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 14 мая 1952 — 13 красавіка 1955
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 14 мая 1955 — 14 красавіка 1958
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 16 мая 1958 — 18 красавіка 1961
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d] 31 мая 1961 — 12 красавіка 1962
minister of the Army[d] 20 ліпеня 1945 — 19 ліпеня 1951
Папярэднік	Карлас Асенсіа Кабанільяс
Пераемнік	Agustín Muñoz Grandes[d]
Нараджэнне	24 красавіка 1878(1878-04-24)[1][2] Барселона, правінцыя Барселона, Каталонія, Іспанія
Смерць	22 сакавіка 1962(1962-03-22)[1][2] (83 гады) Мадрыд, правінцыя Мадрыд[d], Кастылья-ла-Нуэва, Іспанія
Партыя	Традыцыяналісцкая іспанская фаланга саветаў нацыянальнага сіндыкалісцкага наступлення
Род войскаў	Infantry Forces of the Spanish Army[d]
Званне	генерал-лейтэнант
Бітвы	грамадзянская вайна ў Іспаніі Рыфская вайна Каталонская аперацыя
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Фідэль Давіла Аронда (24 красавіка 1878(1878-04-24)^[1][2], Барселона — 22 сакавіка 1962(1962-03-22)^[1][2], Мадрыд) — іспанскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, генерал-лейтэнант, удзельнік Іспана-амерыканскай вайны, Рыфскай вайны, грамадзянскай вайны ў Іспаніі.

Нарадзіўся ў Барселоне. Бацькі — Матэа Давіла Гіла і Ірэн Аронда Арыя^[3].

Ва ўзросце 16 гадоў паступіў у Таледскую пяхотную акадэмію, якую скончыў у 1896 годзе^[4]. У час іспана-амерыканскай вайны 1898 года служыў у пяхоце на Кубе.

У званні падпалкоўніка накіраваны ў Іспанскае Марока, дзе ўдзельнічаў у Рыфскай вайне^[4]. У 1929 годзе павышаны да брыгаднага генерала^[5], быў начальнікам Генеральнага штаба VII ваеннай акругі^[4].

Пасля абвяшчэння Другой іспанскай рэспублікі сышоў у адстаўку і пасяліўся ў Бургасе. У 1936 годзе дылучыўся да змовы нацыяналістаў з мэтай звяржэння ўрада Народнага фронту.

У ліпеня, калі змоўшчыкі прыступілі да рэалізацыі путчу, Давіла стаў членам Савета нацыянальнай абароны і прэзідэнтам Дзяржаўнай тэхнічнай калегіі. Адначасна заняў пасаду начальнікам Генеральнага штаба паўстанцкай арміі^[6][7].

Пасля гібелі генерала Мола ў авіякатастрофе Давіла змяніў яго на пасадзе камандуючага Паўночнай арміяй^[8][9].

31 студзеня 1938 года прызначаны міністрам абароны ў складзе першага ўрада Франсіска Франка^[10].

У жніўні 1939 года стаў генерал-капітанам II ваеннай акругі (Севілья)^[11]. З мая 1941 года — начальнік Высокага генеральнага штаба^[12], з ліпеня 1945 года — міністр арміі. У 1946 годзе выйшаў у запас^[13].

У кастрычніку 1949 года, з нагоды паездкі Франка ў Партугалію, быў выкліканы на дзевяць дзён узначаліць урад^[14]. Атрымаў дваранскі тытул маркіза. У 1951 годзе стаў членам Савета Каралеўства і прызначаны прэзідэнтам Вышэйшага геаграфічнага савета^[15].

Быў адным з трыццаці пяці высокапастаўленых службовых асоб рэжыму Франка, пасмяротна абвінавачаных у 2008 годзе Нацыянальным судом за злачынствы супраць чалавечнасці, учыненыя падчас грамадзянскай вайны ў Іспаніі і ў першыя гады франкісцкай дыктатуры^[16][17][18].