Фіялка зверхуголая

Фіялка зверхуголая
Агульны выгляд групы квітнеючых раслін (Расія, Іванаўская вобласць)
Навуковая класіфікацыя
Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Кветкавыя Клас:  Двухдольныя Парадак:  Вербакветныя Сямейства:  Фіялкавыя Род:  Фіялка Від:  Фіялка зверхуголая
Міжнародная навуковая назва
Viola epipsila Ledeb.
Ахоўны статус
Залежныя ад высілкаў па захаванні IUCN 2.3 Conservation Dependent : ???
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   505711 NCBI   669863 EOL   484235 GRIN   t:429949 IPNI   60454694-2 TPL   kew-2460299

Фіялка зверхуголая^[1] (Víola epipsíla) — від аднадольных раслін роду Фіялка (Viola) сямейства Фіялкавыя (Violaceae). Від апісаны батанікам Карлам Хрысціянам Фрыдрыхам фон Ледэбурам.

Фіялка зверхуголая — шматгадовая расліна. Вышыня сцябла ад 8 да 15 см. Карэнішча тонкае паўзучае членістае.

Лісце злёгку закругленае; верхняя частка ліста гладкая, на адваротным баку — асабліва па жылках — пры аглядзе пад лупай бачна апушэнне (прыкмета, якая адрознівае ад фіялкі балотнай (Viola palustris)).

Кветкі светла-фіялетавыя або бялёсыя, памерам 1,5—2 см з наяўнасцю шпорцаў, са слабым пахам. Ніжні пялёстак з фіялетавымі пражылкамі. Прыкветак размешчаны вышэй сярэдзіны кветканоса. Цвіце з мая па чэрвень.

Плод — прадаўгаватая каробачка даўжынёй каля 1 мм. Плоданашэнне ў ліпені.

Размнажэнне насеннае і вегетатыўнае, пры дапамозе сталонаў^[2].

Лічыцца рэліктавай раслінай^[3].

Арэал фіялкі шырокі: від расце пераважна ў Фінляндыі і ў Расіі, а таксама сустракаецца ў некаторых іншых краінах Еўропы і нават у Паўночнай Амерыцы (асабліва на тэрыторыі ЗША)^[4].

Расце, як правіла, у тарфяных балотах.

Нягледзячы на шырокае распаўсюджванне, фіялка зверхуголая занесена ў Чырвоную кнігу Польшчы як знікаючы від (катэгорыя «CR»)^[5][6].

• Губанов И. А., Киселёва К. В., Новиков В. С., Тихомиров В. Н. 913. Viola epipsila Ledeb. — Фиалка лысая // Иллюстрированный определитель растений Средней России. В 3-х томах. — М.: Т-во науч. изд. КМК, Ин-т технолог. иссл, 2003. — Т. 2. Покрытосеменные (двудольные: раздельнолепестные). — С. 568. — ISBN 9-87317-128-9.