ឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រមឿងសិង្ហ
ឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រមឿងសិង្ហ ជា ឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រ ក្នុង ប្រទេសថៃ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ នាយកដ្ឋានវិចិត្រសិល្បៈ ក្រសួងវប្បធម៌។ ដែលមានទីតាំងនៅច្រាំងទន្លេ ទន្លេ ខ្វាយណយ ខាងជើងនៅឃុំ សិង្ហ ស្រុកសៃយ៉ុក ខេត្ត កញ្ជនៈបុរី ហ៊ុំព័ទ្ធដោយជួរភ្នំដ៏វែងជុំវិញ។ ដើមឡើយ ឈ្មោះប្រាសាទនេះមាននៅក្នុងសិលាចារឹកប្រាសាទព្រះខ័ន៖ ស្រីជ័យសិង្ហបុរ ផែនការទីក្រុងមានរាងចតុកោណ។ កំពែងក្រុងធ្វើអំពី ថ្មបាយក្រៀម មានទទឹងប្រហែល ៨០០ម៉ែត្រ មានន័យថាផ្នែកធំនៃក្រុងមានបណ្តោយប្រមាណ ៨៥០ម៉ែត្រ និងកំពែងមានកម្ពស់ ៧ម៉ែត្រ មានច្រកចូល និងចេញជាបួនជ្រុងព័ទ្ធជុំវិញដោយកំពែង និងទំនប់។ នៅក្នុងទីក្រុងមានស្រះចំនួន ៦ ។ កត់ត្រាប្រាសាទមឿងស៊ីង គោលបំណងគឺដើម្បីសាងសង់ជាកន្លែងគោរពបូជាព្រះពុទ្ធសាសនាក្នុងនិកាយ មហាយាន ពីការជីកកកាយ និងតុបតែងលម្អរបស់នាយកដ្ឋានវិចិត្រសិល្បៈ ដែលបានធ្វើបណ្តើរៗតាំងពីគ.ស. ឆ្នាំ ១៩៥៣ ប៉ុន្តែបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយយ៉ាងខ្លាំងនៅ វាត្រូវបានបញ្ចប់ជាឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រនៅឆ្នាំ ១៩៧៤ ។ ឆ្នាំ ១៩៨៧ គឺស្រស់ស្អាតដូចសព្វថ្ងៃនេះ។ ប្រាសាទមឿងស៊ីងត្រូវបានគេនិយាយថាមានស្ថាបត្យកម្ម និងចម្លាក់។ ប្រាសាទនេះកសាងដោយ ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ស្តេចអ្នកសាងសង់ប្រាសាទខ្មែរ ពីការជីកកកាយរបស់នាយកដ្ឋានវិចិត្រសិល្បៈ ស្នាដៃសិល្បៈដ៏សំខាន់បំផុតដែលបានរកឃើញគឺរូបព្រះពុទ្ធ នាគប្រក់ ។ ព្រះពោធិសត្វ អវលោកេស្វរៈ និង ប្រាជ្ញាបារមិតា ហើយរូបភាពមួយទៀតនៃព្រះពោធិសត្វអវលោកេស្វរដែលបញ្ចេញពន្លឺក៏ត្រូវបានគេរកឃើញដែរ។ រូបរាងស្រដៀងនឹងអ្វីដែលបានរកឃើញនៅក្នុង កម្ពុជា។ បច្ចុប្បន្ន នាយកដ្ឋានវិចិត្រសិល្បៈបានរក្សាទុកនៅឯ សារមន្ទីរជាតិ ទីក្រុងបាងកក ប៉ុន្តែនៅសល់តែរូបចម្លងប៉ុណ្ណោះ។  ពីសិលាចារឹក នៅប្រាសាទព្រះខ័ន អង្គរ ប្រទេសកម្ពុជា ដែលត្រូវបានចារឹកដោយ បុត្ររបស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧។[ត្រូវការអំណះអំណាង] ឈ្មោះចារឹកនៃទីក្រុងចំនួន ២៣ ដែលព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី ៧ បានសាងសង់ រួមទាំងទីក្រុងមួយឈ្មោះថា ឝ្រីជយសិង្ហបុរ ដែលត្រូវបានសន្មតថាជាទីក្រុង ប្រាសាទមឿងសិង្ហ[ត្រូវការអំណះអំណាង] ហើយក៏មានឈ្មោះទីក្រុង លវោទយបុរ ឬ ល្វោ ឬ លពបុរី ដែលមាន ប្រាង្គសាមយ៉ត r វាជាវត្ថុបុរាណសហសម័យ។ សិលាចារឹកនៅទីនេះមានសិលាចារឹកសម័យកណ្ដាលមាននាម "ព្រញាជៃយករ"។ ព្រញាឬពញាជាឋានៈនៅសម័យកណ្ដាល។ ចំណែកជៃយគឺជ័យដែលជាងារនៅសម័យកណ្ដាលដូចគ្នា។ យោង |
||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
