Изворниот цртеж на Јоханес Кеплер од „За новата ѕвезда“ (1606) кој ја прикажува местоположбата на новата ѕвезда, означена со N (осмиот квадрат од горе, четвртиот од лево)
Постојат докази за две супернови на Млечниот Пат чии сигнали би стигнале до Земјата c. 1680 и 1870 година – Касиопеја A, и G1.9+0.3 соодветно. Не постои историски запис дека било кое било откриено во тие години, веројатно бидејќи примањето од меѓуѕвездената прашина ги направила послаби.[7]
Остатокот од Кеплеровата супернова е сметан за еден од прототипните тела од ваков вид и сè уште е предмет на многу проучување во астрономијата.[8]
Контроверзии
Астрономите од тоа време (вклучувајќи го и Кеплер) се занимавале со набљудување на коњукцијата на Марс и Јупитер, што тие го гледале како поволна врска поврзана со Витлеемската Ѕвезда. Меѓутоа, облачното време го спречило Кеплер да набљудува. Вилхелм Фабри, Михаел Местлин и Хелисеус Резлин можеле да направат набљудувања на 9 октомври, но не ја запишале суперновата.[9] Првото забележано набљудување во Европа било од Лодовико дел Коломбе во северна Италија на 9 октомври 1604 година.[10] Кеплер можел да ги започне своите набљудувања дури на 17 октомври додека работел на императорскиот двор во Прага за императорот Рудолф II.[11] Суперновата подоцна била именувана по него, иако тој не бил нејзин прв набљудувач, бидејќи неговите набљудувања го следеле тело цела година. Овие набљудувања бил опишани во неговата книга „За новата ѕвезда во стапалото на Змијоносец“ (De Stella nova in pede Serpentarii; Прага, 1606 година).
Контроверзност Деле Коломбе-Галилео
Во 1606 година, Деле Коломбе го објавил „Дискурсот на Лодовико деле Коломбе“ во кој покажува дека „ѕвездата што се појавила во октомври 1604 година не е ниту комета ниту нова ѕвезда“ и каде што го бранел Аристотелскиот поглед на космологијата откако Галилео Галилеј ја искористил приликата на суперновата да го предизвика Аристотеловиот систем.[12] Описот на тврдењата на Галилео е како што следува:
Галилео го објасни значењето и релевантноста на паралаксата, извести дека новата не прикажува ништо, и заклучи, како сигурност, дека лежи надвор од Месечината. Овде тој можеби застанал, откако ја испратил својата единствена стрела. Наместо тоа, тој скицирал теорија која го уништила Аристотеловиот космос: Новата најверојатно се состоела од големо количество воздушен материјал кој излегувал од земјата и сјаел од одбиенатасончева светлина, како Аристотеловите комети. Меѓутоа, за разлика од нив, тој би можел да издигне надвор од Месечината. Тоа не само што донесе промени на небото, туку го направи тоа провокативно со внесување на расипливи земјени елементи во чистата квинтесенција. Тоа ги подигна можностите за уништување на небото. Меѓуѕвездениот простор би можел да биде исполнет со нешто слично на нашата атмосфера, како во физиката на стоиците, на која Тихо се осврна во својот долг извештај за Новата од 1572 година. И ако материјалот на сводот личи на материјалот на телата овде долу, теоријата на движење изградена врз искуството со предмети на дофат може да се примени и за небесните области. „Но, не сум толку храбар за да мислам дека работите не можат да се одвиваат поинаку од начинот на кој јас наведов“.[13]
Контроверзност Кеплер-Резлин
Во „За новата ѕвезда“ на Кеплер (1606), тој го критикувал Резлин во врска со оваа супернова. Кеплер тврдел дека во неговите астролошки прогнози, Резлин ги избрал само двете комети, Големата Комета од 1556 и 1580 година. Релин одговорил во 1609 година дека тоа навистина го направил. Кога Кеплер одговорил подоцна истата година, тој едноставно забележал дека со вклучување на поширок опсег на податоци, Резлин можел да даде подобар аргумент.[14]
Достапните докази поддржуваат супернова од типот Ia како извор на овој остаток,[1] што е резултат на јаглеродно-кислороднобело џуџе во заемодејство со придружна ѕвезда.[18] Интегрираниот спектар на рендгенски зраци наликува на остаток од Туховата супернова, супернова од типот Ia. Изобилството на кислород во однос на железото во остатокот од SN 1604 е приближно сончево, додека сценариото за колапс на јадрото треба да произведе многу поголемо изобилство на кислород. Не е идентификуван преживеан главен извор, што е во согласност со настан од типот Ia. Конечно, историските записи за осветленоста на овој настан се во согласност со суперновата од типот Ia.[1]
Постојат докази за заемодејство на исфрлањето на суперновата со кружна ѕвездена материја од ѕвездата-родоначалник, што е неочекувано за типот Ia, но е забележано во некои случаи.[1] Верувано е дека лачен удар сместен северно од овој систем бил создаден од масовно губење пред експлозијата.[16] Набљудувањата на остатокот се во согласност со заемодејството на супернова со двополарна планетарна маглина која припаѓала на едната или на двете родоначалнички ѕвезди.[18] Остатокот не е сферичносиметричен, што најверојатно се должи на тоа што родоначалникот е ѕвездобегалски систем. Лачниот потрес е предизвикан од заемодејството на ѕвездениот ветер што напредува со меѓуѕвездената средина. Остатокот богат со азот и силициум покажува дека системот се состоел од бело џуџе со еволуиран придружник кој веројатно веќе поминал низ фазата на асимптотична гранка на џинови.[17]
↑Stephenson, F. Richard & Green, David A., Historical Supernovae and their Remnants, Oxford, Clarendon Press, 2002, pp. 60–71.
↑Neuhäuser, Ralph; Rada, Wafiq; Kunitzsch, Paul; Neuhäuser, Dagmar L. (2016). „Arabic Reports about Supernovae 1604 and 1572 in Rawḥ al-Rūḥ by cĪsā b. Luṭf Allāh from Yemen“. Journal for the History of Astronomy. 47 (4): 359–374. Bibcode:2016JHA....47..359N. doi:10.1177/0021828616669894.
↑Delle Colombe L., Discorso di Lodovico Delle Colombe nel quale si dimostra che la nuova Stella apparita l'Ottobre passato 1604 nel Sagittario non è Cometa, ne stella generata, ò creata di nuovo, ne apparente: ma una di quelle che furono da principio nel cielo; e ciò esser conforme alla vera Filosofia, Teologia, e Astronomiche dimostrazioni, Firenze, Giunti, 1606.
Blair, William P.; Long, Knox S.; Vancura, Olaf (1991). „A detailed optical study of Kepler's supernova remnant“. Astrophysical Journal. 366: 484–494. Bibcode:1991ApJ...366..484B. doi:10.1086/169583.
.jpg)
