Контракција на должината

Дел од темата
Специјална релативност
Начело на релативноста Запознавање со специјалната релативност Теорија за релативноста Специјална релативност (поинакви записи)
Основи и записи Релативно движење Инерцијален појдовен систем Брзина на светлината Максвелови равенки Лоренцова трансформација
Последици Временско издолжување Релативистичка маса Еднаквост на масата и енергијата Контракција на должина Релативност на едновременоста Релативистички Доплеров ефект Томасова прецесија Релативистички диск Белов парадокс Еренфестов парадокс
Време-простор Простор на Минковски Светска линија Време-просторен дијаграм Светлински конус
Динамика Соодветно време Соодветна маса 4-импулси
Историја и претходници Галилеева релативност Галилееви преобразби Теории за етерот
Научници Алберт Ајнштајн Арнолд Зомерфелд Алберт Абрахам Мајкелсон Едвард Вилијамс Морли Џорџ Фицџералд Густав Херглоц Хендрик Лоренц Анри Поанкаре Херман Минковски Иполит Физо Макс Абрахам Макс Борн Макс Планк Макс фон Лауе Паул Еренфест Ричард Чејс Толман Пол Дирак
п р у

Контракција на должината — појава на намалување на должината на одредено тело или предмет мерена од страна на набљудувачот кој се движи со брзина поголема од нула релатовно во однос на телото. Оваа контракција (уште наречено Лоренцова контракција или Лоренц-Фитцџералдова контракција по Хендрик Лоренц и Џорџ Фитцџералд) е најчесто единствениот забележлив дел од брзината на светлината. Контракција на должината е единствена во насока паралелна во однос на насоката во која е набљудувано телото кое се движи. Овој ефект е занемарлив во секојдневието и може да биде игнориран во практиката. Постанува значаен само во случаи при големи брзини. При брзина од 13.400.000 m/s (0.0447c), контракцијата на должината е 99,9% од преостанатиот дел на должината, додека пак при брзина од 42.300.000 m/s (0.141c), должината на контракцијата изнесува сè уште 99%. Тогаш кога брзината ќе се приближи до брзината на светлината, ефектот станува доминантен и може да се запише со равенката:

${\displaystyle L={\frac {L_{0}}{\gamma (v)}}=L_{0}{\sqrt {1-v^{2}/c^{2}}}}$

каде што :

L₀ е првичната должина (должината на објектот и во состојба на мирување),

L е должината измерена во состојба на движење во однос на предметот,

v е релативната брзина помеѓу набљудувачот и телото кое е во движење,

c е брзината на светлината,

и Лоренцовиот фактор, γ(v), е дефиниран како:

${\displaystyle \gamma (v)\equiv {\frac {1}{\sqrt {1-v^{2}/c^{2}}}}\ }$.

Во оваа равенка е претпоставено дека телото е паралелно со неговата патека на движење. За набљудувачот во релативното движење, должината на телото е мерена според одземањето на истовременото мерење на растојанијата меѓу двата краја на предметот. За поопшти претворби, Погледајте ги Лоренцовите трансформации. Набљудувачот кој мирува, набљудува објект кој се движи со брзина многу блиска до брзината на светлината може да ја измери должината на телото во насоката на движење многу блиску до нула.

Постулатот за контракција на должината бил воведен од Џорџ Фитѕџералд (1889) и Хендрик Лоренц (1892) за да го објаснат негативниот ефект од Мајкелсон-Морлиевиот обид со цел да ги зачуваат хипотезите за стационарениот етер (Лоренц–Фитцџералдова хипотеза за контракција).^[1][2] Иако и двајцата Фитцџералд и Лоренц го нагласувале фактот дека електростатичките полиња во движење биле деформирани ("Хевисајдовиот-Елипсоид" по Оливер Хевисајд, кој ја добил оваа деформација од електромагнетната теорија во (1888), тоа се сметало за ад хок хипотеза, затоа што во тоа време немало доволно добра причина за да се претпостви дека меѓумолекулските сили се однесуваат на истиот начин како електромагнтетните. Во 1897 година Жозеф Лармор развил модел во кој сите сили биле со електромагнетно потекло а контракцијата на должината се сметала за директна последица од овој модел. Но сепак било докажано од страна на Анри Поенкаре (1905) дека електромагнетните сили не можат самостојно да ја објаснат електронската стабилност. Поради тоа тој морал да претстави друга ад хок хипотеза: неелектричните поврзувачки сили (Поанкареови стресови) кои ја осигуруваат електронската стабилност, даваат динамичко објаснување за должината на контракцијата а со тоа го крие движењето на статичниот етер.^[3]

Алберт Ајнштајн (1905)бил првиот ^[3] кој целосно ќе го избрише ад хок карактерот од хипотезата за контракција, со тоа што ќе покаже дека контракција нема потреба од движењето низ етерот, туку може да биде објаснета со користење на специјалната релативност, која го сменила концептот за просторот, времето и едновременоста.^[4] Ајнштајновите гледишта биле понатамошно разработени од страна на Херман Минковски, кој покажал дека специјалните релативистички ефекти можат да се објаснат и геометриски со воведување на неговата замисла за четири димензионален време-простор.^[5]

Прво, неопходно е да се разгледаат внимателно методите на мерење на должините на предметите кои мируваат и се движат.^[6] Овде, „предметот“ едноставно значи растојание со крајни точки кои се секогаш во меѓусебно мирување, т.е.,тие се во мирување во истата инертна положба. Ако релативната брзина помеѓу набљудувачот (или неговите инструменти за мерење) и набљудуваното тело е нула, тогаш почетната должина ${\displaystyle L_{0}}$ на предметот може едноставно да биде определена од директното суперпозиционирање на мерениот лост. Како и да е, ако релативната брзина е помала од нула, тогаш таа може да биде проследена со следново :

Набљудувачот поставува редица од часовници кои се синхронизирани од светлечки сигнали кои наизменично се менуваат според Поенкаре-Ајнштајнова синхронизација, или б) од „спориот пренос на часовникот“, тоа значи, еден часовник е пренесен долж редицата од часовници во границите на бризната на преносто која се намалува. Сега, кога процесот на синхронизација е завршен, објектот е придвижен по должината на редицата часовници и секој часовник мери точно време кога левиот и десниот крај од предметот поминува. По ова, набљудувачот треба да внимава на местоположбата на часовникот А кој го мерел времето кога левиот крај од објектот поминувал, а часовникот Б на десниот крај на објектот поминувал во истото време. Јасно е дека растојанието АБ е еднакво на должината ${\displaystyle L}$ на телото во движење.^[6] користејќи го овој метод, дефинирањето на едновременоста, е од важност за мерењето на должината на телата во движење.

Друг метод во кој се користи часовникот, е првичното време ${\displaystyle T_{0}}$, што претставува патување од една крајна точка од лостот до друга крајна точка од лостот во друго време ${\displaystyle T}$ мерено со часовници кога лсотот е во мирување. Должината на лостот може да биде пресметана со множење на времето потребно за движење од неговата брзина, со ${\displaystyle L_{0}=T\cdot v}$ во системот во кој прачката мирува или ${\displaystyle L=T_{0}\cdot v}$ кога часовникот мирува.^[7]

Во Њутновата механика, едновременоста и времнското траење се апсолутни и поради тоа двата методи водат до еднаквоста на ${\displaystyle L}$ и ${\displaystyle L_{0}}$. Додека, во теоријата за релативноста константноста на брзината на светлината во сите инертни состојби е поврзана со релативноста на едновременоста и временската дилатација ја уништува оваа еднаквост. Во првиот метод еден набљудувач ќе ја измери дека предметот во неговиот појдовен систем ги мери крајните точки едновремено, но набљудувачите во сите други инерцијалнисистеми ќе се тврдат дека крајните точки на предметот нема да бидат измерени едновремено. Во вториот метод, времето ${\displaystyle T}$ и ${\displaystyle T_{0}}$ не се еднакви поради временската дилатација, што доведува се измерат различни должини.

Отстапките при мерењата во сите интерцијални системи е дадено преку равенките за Лоренцовите трансформации и временската дилатација (Погледајте Изведување). Се смета дека, вистинската должина останува непроменета и секогаш ја покажува најголемата должина на предметот, додека должината на истиот објект мерена во друг инерцијален систем е пократка од првичната должина. Оваа контракција важи само за линијата на движење и може да биде претставена со следнава релација (каде ${\displaystyle v}$ е релативната брзина и ${\displaystyle c}$ брзината на светлината.

${\displaystyle L=L_{0}/\gamma .}$

Минковскиев дијаграм

Во С сите настани се паралелни на оската х се симултани, додека и на С' сите настани на x' се истовремени.

Принципот на релативноста (водејќи се според законите на природата мора да се земат истите фроми како во сите инерцијални граници) бара контракцијата на должината да е симетрична: Ако лост се наоѓа во инерцијална рамка С, тогаш има првична должина во С а должина на контракција во С'. Ова може сликовито да се прикаже користејќи го симетричниот Дијаграм на Минковски(или Лоделовите дијаграми), бидејќи Лоренцовата трансформација геометриски кореспондира на ротација во четири димензиивреме место.^[8][9]

Првата слика: Ако лостот е поставен во дадениот С', тогаш неговите крајни точки се сместени над оската ct' и оската е паралелна со тоа.Во оваа рамка на едновременост (паралелна на оската x')позициите на крајните точки се O и B, така и првичната должина е дадена од OB.Но во С едновремено (се паралелни со оската x) позициите се O и A,па така контракционата должина е дадена преку OA.

Од друга страна, ако друг лост мирува во С, тогаш неговите крајни точки се сместени над ct оската и оската е паралелна со тоа.Во оваа рамка на едновременост (паралелни на оската х) позициите со крајни точки се O и D, па така првичната должина е дадена од OD.Но во S' едновременоста (паралелна на оцката x') позициите се O и C, па такаконтракционата должина е дадена преку OC.

Втората слика: Воз е во мирување во С и станицата е во мирување во S'со релативно забрзување од ${\displaystyle v=0{.}8c}$ .Во С лостот е со првичната должина ${\displaystyle L_{0}=\mathrm {AB} =30\ \mathrm {cm} }$ лозиран,неговата контракциона должина ${\displaystyle L'}$ in S' is given by:

${\displaystyle L'=\mathrm {AC} =L_{0}/\gamma =18\ \mathrm {cm} .}$

Тогаш оската ќе биде исфрлена од возот во С и ќе мирува на станицата во S'. Неговата должина ќе биде повторно измерена според методите дадени погоре, и сега првичната должина ќе биде ${\displaystyle L'_{0}=\mathrm {EF} =30\ \mathrm {cm} }$ мерена во S' (оската ќе биде поголема во тој систем), додека во С, лостот ќе биде во движење и тогаш должината ќе биде котрактирана(лостот ќе стане помал во тој систем):

${\displaystyle L=\mathrm {DE} =L'_{0}/\gamma =18\ \mathrm {cm} .}$

Секој набљудувач во ко-движење со проучуваниот објект не може да ја измери контракцијата на објектот, бидејќи тој може да се расудува самиот и објектот кој е во мирување во истата инерцијална рамка според принципите на релативност(како што е демонстрирано во екџпериментот на Трутон и Ранки). Контракцијата на должината не може да биде измерена од објектот во рамката на мирување, туку само во рамката о која е проучуван обејктот во движење. Дури и во не движечката рамка, директно експериментланите конформации на должиата на контракцијата се тешки за достигнување, бидејќи во сегашната фаза на состојба на техноогијата, објектите со одредени екстензии неможат да бидат забрзани од релативистичките брзини. И единствените движечки објекти бараат брзина од атомските партиципи, чии екстензии се засега премногу мали за да дозволат директно мерење на контракцијата.

Постојат индиректни конформации од овој ефект во не движечката рамка:

• негативниот резултат од познатиот експеримент, кој бара вовед во контракција на должината: Мајкелсон-Морлиевиот обид ( и подоцна Кенеди-Торндајковиот обид). Во специјалната релативност неговото објаснување е следново: Во неговата рамка на одмор интерфермометарот е баран во споредба со релативистичките принципи, значи времето растење на светлината е исто во сите насоки.Иако рамката на интерфермометарот е во движење, трансверзалата ќеиде подолга, дијагоналниот пат ќе го направи времето подолго, L/(c-v) & L/(c+v) за понапредните патувања е уште подолго врмето.

• Степенот на активност миони при големи забрзувања е многу повисок отколку кај поспорите. Атмосферата има првична должина во рамката на Земјата, додека зголемениот ранг на муони е објаснет преку нивните подолги периоди според делењето на времето (види Делење на времето на движечките паритипи). Во рамката на муонот нивниот период е непроменет но атмосферата е контрактирана за да имаат понизок степен на суфициент да ја достигнат површината на Земјата.^[10]
• Тешките ионикои се сферни во мирување треба да се земат како форма на рамни дискови кои патуваат приближно со брзината на светлината.Резултатите добиени од партиципите можат да бидат објаснети само кога е зголемен нуклеонот според должината на контракцијата. .^[11][12][13]
• Способноста за јонизација ги полни партиципите со големи релативни брзини повисоки од очекуваните. Во пре-релативистичката физика има намалување на високите брзини, бидеќи времето на интеракција на јонизираните партиципи е различно со на електроните.Во релативноста, повиоко од очекуваното јонизирање може да се објанси преку контракција на должината областа на Колумбо во рамка во која јонизирањето е на партиципи кои се движат, така што им ја зголемува електричната сила во лентата на движење.^[10][14]
• Во слободниот електронски ласер, релативните електрони се инјектирани во андулатор, па така синхротроното зрачење генерирано.Во првичната рамка на електорните, андулаторот е котрактиран што води до зголемена зрачење на честотата. За да се дознае зачестеноста во мерењето на лабораториската рамка, мора да се додаде релативистичкиот Доплеров ефект. .^[15][16]

Според површните апликации за формулата за контракција може да дојде до одредени парадокси.Како пример служат Ладеровиот парадокс или парадоксот на Бел за вселенскиот брод. Тие парадокси можат да бидат решени од толната апликација за релативност на едновременоста.Друга познат парадокс е Парадоксот Еренфест, кој го докажува концептот за грубите тела не е компатибилен со релативноста,намалувајќи ја применливоста за родената грубост,и покажува дека за коротирачкиот набљудувач геометријата е всушност non-euclidean.

Контракцијата на должината може да биде изведена од Лоренсовата трансформација на неколку начини:

${\displaystyle {\begin{aligned}x'&=\gamma \left(x-vt\right),\\t'&=\gamma \left(t-vx/c^{2}\right).\end{aligned}}}$

Контракцијата на должината може исто така да биде изведена од временското ширење,^[17] според тоа степенот на единечното движење на часовникот го индицира неговото првично време ${\displaystyle T_{0}}$)дека е пониско во однос на два синхронизирано "одмарачки" часовници (indicating ${\displaystyle T}$).Времеснкото ширење е експериментално потврдено неколкупати и е претставено преку релацијата:

${\displaystyle T=T_{0}\cdot \gamma }$.

Замислен лост со должина ${\displaystyle L_{0}}$ кој одмара во ${\displaystyle S}$ и часовник што одмара во ${\displaystyle S'}$ се движат едниот по должинатана другиот.Одделните периоди на движење на часовникот помеѓу крајните точки на лостот дадени преку ${\displaystyle T=L_{0}/v}$ in ${\displaystyle S}$ and ${\displaystyle T'_{0}=L'/v}$ in ${\displaystyle S'}$, thus ${\displaystyle L_{0}=Tv}$ and ${\displaystyle L'=T'_{0}v}$.Со поставувањето на временската широчина преку формула,соодносот меѓу тие должини е:

${\displaystyle {\frac {L'}{L_{0}}}={\frac {T'_{0}v}{Tv}}=1/\gamma }$.

Од таму, должината е мерена во ${\displaystyle S'}$ is given by

${\displaystyle L'=L_{0}/\gamma }$.

На тој начин ефектот дека часовникот се движе индицира на помало време на движење воS ${\displaystyle S}$ due to time dilation, is interpreted in ${\displaystyle S'}$ во согласност со контракцијата на должината на движечкиот лост. Исто, ако часовникот е во мирување ${\displaystyle S}$ и лостот во${\displaystyle S'}$, горната процедура ќе го даде следново

${\displaystyle L=L'_{0}/\gamma }$.

• Physics FAQ: Can You See the Lorentz–Fitzgerald Contraction? Or: Penrose-Terrell Rotation; The Barn and the Pole

п р у Релативност Специјална релативност Позадина Принцип на релативноста Запознавање со специјалната релативност Специјална релативност Основи Релативно движење Појдовен систем Брзина на светлината Максвелови равенки Запис Галилеева релативност Галилееви трансформации Лоренцови трансформации Последици Временско издолжување Релативистичка маса Еднаквост на масата и енергијата Контракција на должината Релативност на едновременоста Релативистичен Доплеров ефект Томасова прецесија Релативистички дискови Време-простор Минковскиев простор Светска линија Време-просторен дијаграм Светлински конус Општа релативност Позадина Запознавање со општата релативност Математика на општата релативноста Општа релативност Основни концепти Специјална релативност Принцип на еквивалентност Светска линија Риманова геометрија Минковскиев дијаграм Појави Проблем на две тела Гравитациски леќи Гравитациски бран Завлекување на инерцијален појдовен систем Геодетски ефект Хоризонт на случувањето Гравитациска сингуларност Црна дупка Равенки Линиска гравитација Пост-Њутнов формализам Ајнштајнови равенки Геодезни равенки Фридманови равенки АДМ Формализам БССН формализам Хамилтон–Јакоби–Ајнштајнова равенка Напредни теории Калуца–Клајнова теорија Квантна гравитација Решенија Шварцшилдова метрика Рајснер–Нордстромова метрика Геделова метрика Керова метрика Кер–Нуманова метрика Каснерова метрика Тауб–НУТ-ов простор Милнов модел Фридман–Леметер–Робертсон–Валкерова метрика пп-бранов време-простор ван Стокумов прав Научници Ајнштајн Лоренц Хилберт Поанкаре Шварцшилд де Ситер Рајснер Нордстром Вејл Едингтон Фридман Милн Цвики Леметр Гедел Вилер Робертсон Бардин Вокер Кер Чандрасекар Елерс Пенроуз Хокинг Тејлор Халс Стокум Тауб Њуман Ју Торн