Водачите од повеќето регионални сили за време на Самитот на Г-20 во 2015 година
Во меѓународните односи, од крајот на 20век, терминот „ регионална сила“ се користи за суверена држава која има значително влијание во даден географски регион.[1][2] Државите од еден регион чија што моќ и влијание е неспоредливо поголема од другите држави во тој регион имаат регионална хегемонија.
Одлики
Постоењето на регионални сили ја одразува мултиполарноста на целиот денешен свет и поларитетот на еден регион. Обично, регионалните сили имаат важна улога во регионот, но не и на глобално ниво (освен во мал број случаи кога регионалната сила е истовремено и велесила). Европскиот конзорциум за политичко истражување регионалната сила ја дефинира како „држава која припаѓа на определен географски регион, доминира во овој регион во економска и воена смисла, способна е да изврши хегемонско влијание во регионот и има значително влијание во светски размери, подготвена е да го користи на ресурсите на моќ и од своите соседи е призната или дури прифатена како регионален водач.
Иако Јужна Африка била дипломатски изолирана во последните години од времето на апартхејдот, во последните 20 години се смета дека успешно се реинтегрирала во меѓународните односи. Таа се смета за единствена новоиндустријализирана земја во Африка и има клучна улога во БРИКС и Г-20.
Нигерија, која често се нарекува „Џинот од Африка“, поради своето население и економија кои се најголеми во Африка и поради културното влијание што го има врз другите земји од Субсахарска Африка. Нигерија е и најголем производител на нафта во Африка.
Кон крајот на 20 век, регионалните сојузи, економскиот напредок и контрастната воена моќ ја промениле стратешката и регионалната рамнотежа на моќ во Азија. Појавата на нови сили регионални сили, како Кина и Индија, предизвикало значителни промени во геополитиката на Азија. Кина и Јапонија, кои според БДП се на второ и трето место во светот, соодветно, почнале да влијаат врз регионите надвор од Азија. Во последните децении, Јужна Кореја се појавила како значајна економска и културна сила во Источна Азија.
САД се главна геополитичка сила во Северна Америка и се смета дека денес е единствена велесила на светско ниво. Толку силно доминира во регионот така што нејзините соседи, Канада и Мексико, иако и двете се средни сили обично не се сметаат за регионални сили. И покрај тоа што има доволно голема економија за да биде членка на Г7, Канада не е регионална сила од две причини. Таа е воено безбедна како резултат на американската хегемонија и стана финансиски комфорна поради нејзината зависност и длабока интеграција со робусната американска економија.[47]Мексико е нова сила која веројатно би можела да се смета за регионална сила ако се групира во Латинска Америка, или дефинитивна регионална сила ако се земе предвид Средна Америка или во Шпанска Америка поради нејзината економска големина и различното културно наследство.[48] Сепак, како и Канада, мексиканската економија е многу зависна од САД (околу 80% од нејзиниот извоз оди за САД).[49][50]
Австралија се смета за регионална сила поради нејзиното богатство во Океанија и Југоисточна Азија. И покрај тоа што има десет пати помалку жители од Индонезија, Австралија има поголем номинален БДП.
По откритивањето, Португалија и Шпанија биле најголеми колонијални сили на континентот, но по деколонизацијата во првата половина од 19 век биле основани нови држави, иако културното влијание и јазицикот на Европјаните сè уште се доминантни во Латинска Америка.
Аргентина е најголема држава во која се зборува шпански јазик и втора по големина економска сила во Јужна Америка, со многу природни ресурси во енергијата и земјоделството. Бразил, од друга страна, долго време се смета за највлијателна геополитичка сила во Јужна Америка, бидејќи државата има најбројно население и најголема територија во Јужна Америка, а исто така има огромни резерви на природни ресурси, меѓу кои и вредни минерали, а на нејзина тероторија се наоѓа една десетина од пивката вода во светот и најголемата преостаната прашума на Земјата. Бразил има важна улога во меѓународните односи, особено во економските и глобалните еколошки прашања.[54] Аргентина и Бразил се членки на големите економии на Г-20.
↑"Southern Africa is home to the other of sub-Saharan Africa's regional powers: South Africa. South Africa is more than just a regional power; it is by far the most developed and economically powerful country in Africa, and now it is able to use that influence in Africa more than during the days of apartheid (white rule), when it was ostracized." See David Lynch, Trade and Globalization (Lanham, USA: Rowman & Littlefield Publishers, 2010), p. 51.
↑Perkovich, George. „Is India a Major Power?“(PDF). The Washington Quarterly (27.1 Winter 2003–04). Архивирано од изворникот(PDF) на 27 February 2008. Посетено на 13 December 2007.
↑""Iran is a strong regional power, in a far better shape than Pakistan because f its economic capabilities, rich mineral and energy resources, and internal stability, added to its far greater geostrategic importance." In Hooman Peimani, Nuclear Proliferation in the Indian Subcontinent (Westport: Praeger Publishers, 2000), p. 30.
↑Butenschøn, Nils A. (1992). „Israel as a Regional Great Power: Paradoxes of Regional Alienation“. Regional Great Powers in International Politics. Palgrave Macmillan, London. стр. 95–119. doi:10.1007/978-1-349-12661-3_5. ISBN9781349126637.
↑ 40,040,1"Secondary regional powers in Huntington's view include Great Britain, Ukraine, Japan, South Korea, Pakistan, Saudi Arabia and Argentina." See Tom Nierop, "The Clash of Civilisations," in The Territorial Factor, edited by Gertjan Dijkink and Hans Knippenberg (Amsterdam: Vossiuspers UvA, 2001), p. 61.
↑ 41,041,1Samuel P. Huntington, "Culture, Power, and Democracy," in Globalization, Power, and Democracy, edited by Marc Plattner and Aleksander Smolar (Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2000), p. 6.
↑Gabriele Abbondanza, Italy as a Regional Power: the African Context from National Unification to the Present Day (Rome: Aracne, 2016)
↑"Operation Alba may be considered one of the most important instances in which Italy has acted as a regional power, taking the lead in executing a technically and politically coherent and determined strategy." See Federiga Bindi, Italy and the European Union (Washington, D.C.: Brookings Institution Press, 2011), p. 171.
↑"Italy plays a prominent role in European and global military, cultural and diplomatic affairs. The country's European political, social and economic influence make it a major regional power." See Italy: Justice System and National Police Handbook, Vol. 1 (Washington, D.C.: International Business Publications, 2009), p. 9.
↑„US-Mexico Economic Relations: Trends, Issues, and Implications“(PDF). Congressional Research Service. 25 June 2020. Архивирано од изворникот(PDF) на 23 October 2021. Посетено на 1 December 2021. Mexico’s per capita GDP is relatively high by global standards, and falls within the World Bank’s upper-middle income category. Mexico’s economy relies heavily on the United States as an export market. The value of exports equaled 39% of Mexico’s GDP in 2019, as shown in Table 1, and approximately 80% of Mexico’s exports were headed to the United States.
↑„Asia Power Index | US“. power.lowyinstitute.org (англиски). Посетено на 2020-10-20. The United States remains the most powerful country in the region but registered the largest fall in relative power of any Indo–Pacific country in 2020. A ten-point overall lead over China two years ago has been narrowed by half in 2020.
↑"Argentina has been the leading military and economic power in the Southern Cone in the Twentieth Century." See Michael Morris, "The Srait of Magellan," in International Straits of the World, edited by Gerard Mangone (Dordrecht, The Netherlands: Martinus Nijhoff Publishes, 1988), p. 63.
↑"The US has created a foundation upon which the regional powers, especially Argentina and Brazil, can developed their own rules for further managing regional relations." See David Lake, "Regional Hierarchies," in Globalising the Regional, edited by Rick Fawn (UK: Cambridge University Press, 2009), p. 55.
↑"The southern cone of South America, including Argentina and Brazil, the two regional powers, has recently become a pluralistic security community." See Emanuel Adler and Patricia Greve, "Overlapping regional mechanisms of security governance," in Globalising the Regional, edited by Rick Fawn (UK: Cambridge University Press, 2009), p. 78.
↑"[...] notably by linking the Southern Cone's rival regional powers, Brazil and Argentina." See Alejandra Ruiz-Dana, Peter Goldschag, Edmundo Claro and Hernan Blanco, "Regional integration, trade and conflicts in Latin America," in Regional Trade Integration and Conflict Resolution, edited by Shaheen Rafi Khan (New York: Routledge, 2009), p. 18.
↑""The driving force behind the adoption of the MERCOSUR agreement was similar to that of the establishment of the EU: the hope of limiting the possibilities of traditional military hostility between the major regional powers, Brazil and Argentina." See Anestis Papadopoulos, The International Dimension of EU Competition Law and Policy (New York: Cambridge University Press, 2010), p. 283.
↑Schenoni, Luis (January 2015). „Unveiling the South American Balance“. Estudos Internacionais V. 2 N. 2 Jul-Dez 2015 P. 215-232. Посетено на 16 April 2015.
Библиографија
Buzan, Barry; Wæver, Ole (2003), Regions and Powers: The Structure of International Security, Cambridge: Cambridge University Press, стр. 55, ISBN978-0-521-89111-0