Свршувачка_-_The_Proposal_(1872).jpg) Свршувачка,[1][2] вршидба[3][4] или вршачка[5][6] — однос во кој двајца се обврзуваат еден на друг пред да се венчаат и истата започнува со запросување. По свршувачката, двојката се свршеници, односно свршеникот е машкиот член, а свршеницата е женскиот член. Свршениците имаат и свои посебни прстени што ги носат наречени свршенички прстени. Многу традиционални христијански деноминации имаат незадолжителни обреди на христијански свршувачки (исто така познати како „благословување на свршениците“), кои ја благословуваат и потврдуваат намерата на двојката да се венча пред Бога и пред црквата.[7][8][9] Потекло.jpg) Потеклото на европската свршувачка во брачната пракса може да се проследи наназад до еврејскиот закон (Тора), при што првиот пример го дал Авраам. Свршеницата се споменува и во последниот талмудски трактат од редот на Нашим (жени), каде бракот се состои од два посебни дела, наречени ерусин (или кидушин, со значење посветување), што е обред на свршувачка и нисуин или хупах,[б 1] вистинскиот свадбен обред. Ерусин го менува меѓучовечкиот статус на двојката, додека нисуинот ги опфаќа правните последици од промената на статусот. Меѓутоа, во Талмудот и другите извори на еврејскиот закон постои и постапка наречена кидушин, која одговара на она што денес се нарекува свршувачка. Бракот без таков договор се смета за неморален.[10] Оваа практика подоцна била усвоена во Стара Грција во облик на обредите гамос и енгеис, иако за разлика од јудаизмот, договорот склучен пред сведок бил само устен.[11] Давањето на прстенот на крајот било позајмено од јудаизмот според римскиот брачен закон, при што свршеникот го давал по заклетвата за намера да се венчаат и дарувањето при свршувачката.[12] Свршувачка.jpg) Свршувачката (исто така наречена „вршидба“) е формална состојба на заемен договор за стапување во брак. Типични чекори на процесот биле како што следува:
Нормално, која било од страните може да ја раскине свршувачката, иако во одредени традиции се применува финансиска казна (како што е губењето на цената на невестата). Во некои земји со обичајното право, вклучително и Англија, Велс и многу американски држави, порано било возможно отфрлениот партнер (често само жената) да го тужи другиот за прекршување на ветувањето или „мелем за срце“. Ова обезбедувало одредена заштита во време кога брачната невиност се сметала за важна и неуспешната свршувачка можела да наруши нечија репутација, но овој деликт станал застарен во повеќето јурисдикции бидејќи ставовите кон предбрачниот секс се релаксираат и акцентот се префрли на дозволување на луѓето да ги напуштат врските без љубов.[13] ЈудаизамПри еврејските венчавки за време на талмудските времиња (околу 1 век пр. н. е. - 6 век), двата обреди, свршувачката (ерусин) и свадбата обично се одржувале во период од една година. Невестата живеела со своите родители до свадбениот обред (нисуин), кој би се одржал во соба или шатор што ѝ го поставил младоженецот. Од средниот век овие два обреда се одвивале како споен обред што се изведува во јавност. Свршувачката сега е генерално дел од еврејскиот свадбен обред, што се изведува кога младоженецот ѝ подарува на невестата прстен или друг вреден предмет.[14] Како што споменавме погоре, давањето збор е одвоено од свршувачката во јудаизмот. Раскинувањето на веридбата бара формален развод, а раскинувањето на веридбата се смета за прељуба.[15] Христијанство Во повеќето случаи, обредот на свршувачка (исто така познат како „благослов на свршеникот“ или „објавување на намера“) како претходник на светиот брак е незадолжителна практика во традиционалните облици на христијанството денес што ја благословува и потврдува намерата на двајца христијани да се венчаат.[9] Многу христијански деноминации обезбедуваат литургии за свршувачка на христијани, кои често вклучуваат молитва, читање на Библијата, благослов на свршеничките прстени (во културите каде што се користат прстени) и благослов на двојката.[7] Свршувачката е она што брачните другари си го ветуваат, осветена од Бога и од Црквата.[16] Обредот на христијанска свршувачка, која може да биде проследена со забава, е нормативна во одредени делови од светот, како што се меѓу христијаните во Индија и Пакистан.[17][18] Католичка цркваИсториски гледано, свршувачката во римокатолицизмот е формален договор кој се смета за обврзувачки како и бракот, а неопходен е развод за да се прекине свршувачката.[19] Свршените парови законски се сметаат за маж и жена - дури и пред нивната свадба и физичка заедница. Концептот на период на формална свршувачка во западноевропската култура веројатно започнал во 1215 година на Четвртиот латерански собор, предводен од папата Инокентиј III, кој утврдил дека „свештениците јавно објавуваат бракови во црквите во соодветно и одредено време, за да можат, доколку има легитимни пречки, да бидат познати“.[20] Протестантски црквиКнига за заедничка молитва за 2019 година, што го користат англиканските христијански деноминации како што е Англиканската црква во Северна Америка, вклучува христијански обред на свршувачка наречена „Кратка литургија за потпишување на Изјава за намери“ во која христијанската двојка ја потврдува својата намера пред Бога и црквата да се венчаат.[9][9] Англиканската заедница, методистичките цркви и презвитеријанските цркви имаат прашања и одговори за членовите на семејството на нивниот обред на свршувачка, кои понекогаш се вклучени во самата служба на светиот брак.[21] Православни црквиВо источната православна и ориенталната православна црква, свршувачката традиционално се изведува во припратата (влезот) на црквата, за да се одбележи првото влегување на парот во брачниот дом. Свештеникот ја благословува двојката и им дава запалени свеќи за држење. Потоа, по ектенијата и молитвата на која сите се поклонуваат, на малиот прст од десната рака на младоженецот го става прстенот на невестата, а на прстот на невестата прстенот на младоженецот. Прстените потоа се разменуваат три пати, или од свештеникот или од кумот, по што свештеникот ја кажува последната молитва. Традиционално, свршувачката се извршува во моментот на објавување на свршувачката, иако на некои места може да се изврши непосредно пред самиот свадбен обред. Размената на прстените не е дел од свадбената служба во источните цркви, туку се случува само на обредот на свршувачката. Традиционално, прстенот на младоженецот е златен, а невестинскиот е сребрен.[22] Бурми Првата запишана традиција за давање венчален прстен се наоѓа во Genesis 24:22 од хебрејската Библија кога Елиезер од Дамаск и дал на Ревека златен прстен за нос (Chayei Sarah 24:22),[23] а Садија Гаон исто така се наведува како можна извор на практиката во фразата во Nehemiah 7:46 be'nei tabbaot (деца на прстените). Последниот случај се однесува на свршувачка (види погоре) наместо на свршување. Еден од трите начини на кои може да се изврши свршувачката во јудаизмот е мажот да ѝ даде пари на невестата или вреден предмет. Всушност, во јудаизмот е долгогодишна практика да се потпишува свршувачка со прстен. Практиката на венчален прстен во Византиското Царство датира од 3 век.[24] Свршувачки забавиВо современата американска култура, некои свршувачки се најавуваат на свршувачка забава, која традиционално ја организираат родителите на невестата. Овие забави помагаат да се запознаат пријателите и семејството на невестата и младоженецот на едно место пред свадбата. Тие често се современи свршувачки забави или коктел-забави или вечери со минимален декор. Подароците не се даваат до самата венчавка.[25] Белешки
Наводи
Надворешни врски
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
