№
|
Султан
|
Портрет
|
Од
|
До
|
Тугра
|
Забелешка
|
Подем на Отоманското Царство (1299 – 1453)
|
1
|
Осман I ĠĀZĪ („Воинот“)
|
|
ок. 1299
|
ок. 1326 [5]
|
— [c]
|
- Син на Ертугрул-бег[6] and an unknown woman.[7]
- Владеел до неговата смрт.
|
2
|
Орхан I ĠĀZĪ („Воинот“)
|
|
ок. 1326 [5]
|
1362
|
|
|
3
|
Мурат I SULTÂN-I ÂZAM (Највозвишениот султан) HÜDAVENDİGÂR (the Devotee of God) ŞEHÎD (the Martyr) [9][b]
|
|
1362
|
15 јуни 1389
|
|
|
4
|
Бајазит I SULTÂN-I RÛM (Султан на Римското Царство) YILDIRIM (Молња)
|
|
15 јуни 1389
|
20 јули 1402
|
|
|
Отомански интеррегнум[d] (20 јули 1402 – 5 јули 1413)
|
—
|
Иса Челебија со-владетел на Анадолија
|
|
1403–1405 (Султан на Западна Анадолија)
|
1406
|
—
|
|
—
|
Emir (Емир) Сулејман Челебија Прв султан на Румелија
|
|
20 јули 1402
|
17 февруари 1411[12]
|
—
|
|
—
|
Муса Челебија Втор султан на Румелија
|
|
18 февруари 1411
|
5 јули 1413[14]
|
—
|
|
—
|
Мехмед Челебија Султан на Анадолија
|
|
1403–1406 (Султан на источните анадолски територии)
1406–1413 (Султан на Анадолија)
|
5 јули 1413
|
—
|
- Се здобил со контрола на источниот дел од анадолската територија како ко-султан веднаш по поразот кај Анкара на 20 јули 1402 година.
- Го поразил Иса Челебија во Битката кај Улубат во 1405 година.
- Станал единствен султан на Анадолија по смртта на Иса во 1406 година.
- Се стекнал со титулата „хан“ по смртта на Муса Челебија на 5 јули 1413 година.
|
Sultanate resumed
|
5
|
Мехмед I ÇELEBİ (The Affable) KİRİŞÇİ
|
|
5 јули 1413
|
26 мај 1421
|
|
|
6
|
Мурат II KOCA („Големиот“)
|
|
25 јуни 1421
|
1444
|
|
|
7
|
Мехмед II FĀTİḤ („Остојувачот“) فاتح
|
|
1444
|
1446
|
|
- Син на Мурат II и Хума Хатун.[7]
- Го предал престолот на својот татко откако го замолил да се врати на власт, поради растечките закани од Јаничарите.[18]
|
(6)
|
Мурат II KOCA („Големиот“)
|
|
1446
|
3 февруари 1451
|
|
- Второ владеење;
- Принуден да се врати на престолот поради јаничарскиот бунт;[19]
- Владеел до неговата смрт.
|
Територијално проширување на Отоманското Царство (1453 – 1550)
|
(7)
|
Мехмед II KAYSER-İ RÛM (Цезар на Римското Царство) FĀTİḤ („Освојувачот“) فاتح
|
|
3 февруари 1451
|
3 мај 1481
|
|
|
8
|
Бајазит II VELÎ („Светецот“)
|
|
19 мај 1481
|
25 април 1512
|
|
|
9
|
Селим I YAVUZ („Силниот“) Hadim'ul Haramain'ish-Sharifain (Освојувач на Мека и Медина)
|
|
25 април 1512
|
21 септември 1520
|
|
|
10
|
Сулејман I MUHTEŞEM („Величествениот“)
or
KANÛNÎ (Законодавецот) قانونى
|
|
30 септември 1520
|
6 септември 1566
|
|
|
Трансформација на Отоманското Царство (1550 – 1700)
|
11
|
Селим II SARI (Русокосиот)
Fatih Cyprus (The Conqueror of Cyprus)
|
|
29 септември 1566
|
21 декември 1574
|
|
|
12
|
Мурат III Dindar (Побожниот)
|
|
22 декември 1574
|
16 јануари 1595
|
|
|
13
|
Мехмед III ADLÎ (Праведниот)
|
|
16 јануари 1595
|
22 декември 1603
|
|
|
14
|
Ahmed I BAḪTī (Среќникот)
|
|
22 декември 1603
|
22 ноември 1617
|
|
|
15
|
Мустафа I DELİ (Лудиот)
|
|
22 ноември 1617
|
26 февруари 1618
|
|
|
16
|
Осман II GENÇ (Младиот) ŞEHÎD (Маченикот) شهيد
|
|
26 февруари 1618
|
19 мај 1622
|
|
|
(15)
|
Мустафа I DELİ (Лудиот)
|
|
20 мај 1622
|
10 септември 1623
|
|
- Второ владеење;
- Се вратил на престолот по убиството на неговиот внук Осман II;
- Соборен од власт поради лошата ментална здравствена состојба и бил целосно изолиран до неговата смрт во Истанбул на 20 јануари 1639 година.[28]
|
17
|
Мурат IV SAHİB-Î KIRAN Освојувачот на Багдад ĠĀZĪ (Воин) غازى
|
|
10 септември 1623
|
8 февруари 1640
|
|
|
18
|
Ибрхим I DELİ (Лудиот) Освојувачот на Крит ŞEHÎD
|
|
9 февруари 1640
|
8 август 1648
|
|
- Син на Ахмед I и Ќосем султанија.
- Соборен од престолот на 8 август 1648 година;
- Задушен во Истанбул на 18 август 1648 година[31].
|
19
|
Мехмед IV AVCI (Ловецот) ĠĀZĪ (Воинот) غازى
|
|
8 август 1648
|
8 ноември 1687
|
|
|
20
|
Сулејман II ĠĀZĪ (Воинот)
|
|
8 ноември 1687
|
22 јуни 1691
|
|
|
21
|
Ахмед II ḪĀN ĠĀZĪ (Воинствениот Принц)
|
|
22 јуни 1691
|
6 февруари 1695
|
|
|
22
|
Мустафа II ĠĀZĪ (Воинот)
|
|
6 февруари 1695
|
22 август 1703
|
|
|
Застој на Отоманското Царство (1700 – 1827)
|
23
|
Ахмед III Ера на лалињата султан ĠĀZĪ (Воинот)
|
|
22 август 1703
|
1 октомври 1730
|
|
|
24
|
Махмуд I ĠĀZĪ (Воин) KAMBUR (The Hunchback)
|
|
2 октомври 1730
|
13 декември 1754
|
|
|
25
|
Осман III SOFU (Посветениот)
|
|
13 декември 1754
|
30 октомври 1757
|
|
|
26
|
Мустафа III YENİLİKÇİ (Првиот иновативец)
|
|
30 октомври 1757
|
21 јануари 1774
|
|
|
27
|
Абдул Хамид I Abd ūl-Hāmīd (Слугата на Бога) ISLAHATÇI (Подобрувачот) ĠĀZĪ (Воинот)
|
|
21 јануари 1774
|
7 април 1789
|
|
|
28
|
Селим III BESTEKÂR (Композиторот) NİZÂMÎ (Regulative - Orderly) ŞEHÎD (Маченикот)
|
|
7 април 1789
|
29 мај 1807
|
|
|
29
|
Мустафа IV
|
|
29 мај 1807
|
28 јули 1808
|
|
|
Модернизација на Отоманското Царство (1827 – 1908)
|
30
|
Махмуд II İNKILÂPÇI (Реформаторот) ĠĀZĪ (Воин)
|
|
28 јули 1808
|
1 јули 1839
|
|
- Син на Абдул Хамид I и Накшидил султан;
- Ликвидација на јаничарскиот корпус во 1826 година;
- Владеел до неговата смрт.[43]
|
31
|
Абдул Меџит I TANZİMÂTÇI (Големиот реформист или Застапникот на реорганизација) ĠĀZĪ (Воинот)
|
|
1 јули 1839
|
25 јуни 1861
|
|
- Син на Махмуд II и Безмијалем султан;
- Го издал царскиот едикт Хатишериф за продолжување на Танзиматот и реорганизација на царството.
- Владеел до неговата смрт.[44]
|
32
|
Абдул Азис BAḪTSIZ (Несреќниот) ŞEHĪD (Маченикот)
|
|
25 јуни 1861
|
30 мај 1876
|
|
- Син на Махмуд II и Пертевнијал султан;
- Соборен од неговите министри;
- Бил пронајден мртов (самоубиство или убиство) по пет дена.[45]
|
33
|
Мурат V
|
|
30 мај 1876
|
31 август 1876
|
|
|
34
|
Абдул Хамид II Ulû Sultân Abd ūl-Hāmīd Khan
(Возвишениот хан)
|
|
31 август 1876
|
27 април 1909
|
|
|
35
|
Мехмед V REŞÂD (Рашад)
(Следбеник на вистинскиот пат)
|
|
27 април 1909
|
3 јули 1918
|
|
|
36
|
Мехмед VI VAHDETTİN (Wāhīd ād-Dīn)
(The Unifier of Dīn (ислам)
or
Тевхид на исламот)
|
|
4 јули 1918
|
1 ноември 1922
|
|
|
Калифат во Републиканската ера (1 ноември 1922 – 3 март 1924)
|
—
|
Абдул Меџит II
|
|
18 ноември 1922
|
3 март 1924
|
— [c]
|
Заминал во егзил по укинувањето на калифатот;[51]
|