அவல நகைச்சுவைஅவல நகைச்சுவை என்பது நகைச்சுவை வடிவம் ஆகும், இதில் மனிதர்களின் துயரங்கள், கோபங்கள், வேதனைகள் போன்றவர்களின் உணர்வுகள் வெளிப்படுத்தப்படும். இவ்வகையான நகைச்சுவையில் வாழ்வின் கடினமான பக்கங்களை நகைச்சுவையாக வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கப்படுகிறது. இது பல முறை எதிர்மறையான அனுபவங்களை அல்லது துயரங்களை விளக்கும் போது ஏற்படுகிறது. அவல நகைச்சுவையை அடிப்படையாகக் கொண்டு பல திரைப்படங்கள், நாடகங்கள் மற்றும் இலக்கியங்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன. இதில் காமெடி கருப்பொருளாக கருதப்படும் சோகம் அல்லது துயரங்களை ஆழமான உணர்வுடன் சித்தரிப்பது ஒரு பிரதான அம்சமாகும். உதாரணமாக, சிறந்த உளவியலான கதாபாத்திரங்கள் பலவீனமாகப் படைக்கப்படுவதற்கான தத்துவ அடிப்படை இதுதான். அவல நகைச்சுவை மிகவும் ஆழமான எண்ணங்கள் மற்றும் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தக்கூடியது, எனவே இது பல்வேறு துறைகளில் வலுவான கதைமாந்திரங்களாக வெளிப்படுத்தப்படுகிறது. சொற்பிறப்பியல்கருப்பு நகைச்சுவை (Black Comedy) என்ற சொல் 1935 ஆம் ஆண்டில் பிரெஞ்சு "கோமிடி நொய்ர்" (comédie noire) என்ற சொல்லிலிருந்து வந்தது. மிகையதார்த்தவாத கோட்பாட்டாளர் ஆண்ட்ரே பிரெட்டன் (André Breton) ஜொனாதன் ஸ்விஃப்ட் (Jonathan Swift) எழுத்துக்களை விளக்கும் போது இந்த சொல்லை உருவாக்கினார். ஸ்விஃப்ட் எழுத்துக்களைப் பற்றி பிரெட்டன் கூறியதாவது, அவை நகைச்சுவை மற்றும் நையாண்டி (satire) துணை வகையாக இருந்தது. இதில் நகைச்சுவை சந்தேகத்திலிருந்து (skepticism) மற்றும் இழிவிலிருந்து (absurdity) எழுகிறது. இந்த வகை நகைச்சுவை மரணம், துயரம், வன்முறை போன்ற தலைப்புகளை நம்புகிறது. கருப்பு நகைச்சுவை ஒரு சில நேரங்களில் மோசமான அல்லது வெறுப்பு உணர்வுகளை தூண்டக்கூடியது, ஏனெனில் இது சாதாரணமாக மிக எள்ளல் மற்றும் கசப்பான பொருட்களை கொண்டுள்ளது. இது பொதுவாக சமூக, அரசியல், மற்றும் கலாச்சார கட்டமைப்புகளை விமர்சிக்க பயன்படுத்தப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, ஜொனாதன் ஸ்விஃப்ட் தனது புகழ்பெற்ற "A Modest Proposal" (1729) என்ற நையாண்டி கட்டுரையில், பிரச்சினைகளை அதிகப்படுத்தும் சமூகத்தின் ஒழுக்க ரீதியை வெளிப்படுத்த, சூட்சுமமாக குழந்தைகளை உணவாகப் பயன்படுத்துமாறு பரிந்துரைக்கிறார். இதன் மூலம் அவர் அக்காலத்தின் சமூக, பொருளாதார, மற்றும் அரசியல் நிலைமைகளை விமர்சித்தார். இந்த வகையான கருப்பு நகைச்சுவை, கவனமூட்டி அதிர்ச்சியூட்டுவதன் மூலம் சமூகத்தின் பிரச்சினைகளை வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வருவதற்கான திறனைக் கொண்டுள்ளது. சொற்பிறப்பியல் (Etymology) என்பது ஒரு சொல்லின் வரலாற்றைப் பற்றிய ஆய்வு ஆகும். இது ஒரு சொல்லின் தோற்றத்தை, அதன் வரலாற்று மாற்றங்களை, மற்றும் அதில் நேர்ந்த எழுத்து மற்றும் பொருள் மாற்றங்களை ஆராய்கிறது. சொற்பிறப்பியலின் மூலம் நாம் சொல்லின் மூலத்தை, அதன் முன்னோடி மொழியை, மற்றும் எப்படி அது காலப்போக்கில் மாறி வந்துள்ளது என்பதை அறிய முடிகிறது. உதாரணமாக, "அவல நகைச்சுவை" என்ற சொல்லை எடுத்துக் கொள்வோம்:
இவற்றின் சமரசமாக "அவல நகைச்சுவை" என்பது துயரத்தை நகைச்சுவையாக காண்பிக்கும் கலை வடிவத்தை குறிக்கின்றது. இதேபோல, மொழியில் உள்ள ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் அதன் சொற்பிறப்பியல் ஆராய்ச்சி மூலம் அதன் அடிப்படை, வரலாறு, மற்றும் மாறுபட்ட உச்சரிப்புகள் குறித்து அறிய முடியும். வரலாறு.நதானேல் வெஸ்ட் (Nathanael West) மற்றும் விளாடிமிர் நபோகோவ் (Vladimir Nabokov) ஆகியோர் தங்கள் படைப்புகளில் கருப்பு நகைச்சுவையைப் பயன்படுத்திய முதல் அமெரிக்க எழுத்தாளர்களில் அடங்குவர். 1965 ஆம் ஆண்டு, புரூஸ் ஜே ஃப்ரீட்மேன் (Bruce Jay Friedman) "பிளாக் ஹ்யூமர்" (Black Humor) என்ற தொகுப்பை வெளியிட்ட பின்னர், கருப்பு நகைச்சுவை என்ற கருத்து முதன்முதலில் நாடு தழுவிய கவனத்திற்கு வந்தது.[1][2] நதானேல் வெஸ்டின் "Miss Lonelyhearts" (1933) மற்றும் "The Day of the Locust" (1939) போன்ற படைப்புகள், நகைச்சுவை வழியாக துன்பம் மற்றும் மரணம் போன்ற கனவுகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. இவை சமூகத்தின் உடைந்த துறைகளை சாடுகின்றன. வெஸ்ட் தனது கதைகளில் மனித உணர்வுகளின் ஆழமான, முற்றுப்புள்ளிகளை நகைச்சுவையாக சித்தரித்தார். விளாடிமிர் நபோகோவின் "Lolita" (1955) போன்ற படைப்புகள், புனைவு கதைகளின் இருண்ட பக்கங்களை வெளிப்படுத்தும் வகையில் எழுதப்பட்டவை. நபோகோவின் எழுத்துகளில் இருக்கக்கூடிய இருண்ட நகைச்சுவை, சமூகத்தின் இருண்ட உண்மைகளைக் காட்சிப்படுத்துகிறது. புரூஸ் ஜே ஃப்ரீட்மீனின் தொகுப்பு "Black Humor," அமெரிக்காவின் இருண்ட நகைச்சுவை எழுத்துக்களை ஒரு இடத்தில் திரட்டியது. இதில் குரோட்டஸ்க், இருண்ட நகைச்சுவை மூலம் எழுத்தாளர்கள் சமூகத்தின் மோசமான அம்சங்களை வெளிப்படுத்துவதைக் காணலாம். இந்நூல் வெளியீட்டு மூலம், கருப்பு நகைச்சுவை அமெரிக்க மக்களிடம் பரவலாக அறியப்பட்டு முக்கியமான 문학 வடிவமாகும்.[2] கருப்பு நகைச்சுவை, அதன் தாக்கம் மற்றும் வெளிப்பாடு காரணமாக பலரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. இது வெறும் சிரிப்பைத் தாண்டி, தனிநபர் மற்றும் சமூகத்தின் பல்வேறு நிலைகளை விமர்சிக்கின்றது.[3][4][5][6] குறிப்புகள்
|
Portal di Ensiklopedia Dunia