ஏழாம் செயவர்மன்
ஏழாம் ஜெயவர்மன் (Jayavarman VII) (ஆட்சி; 1122-1218) (மரணத்திற்கு பிறகு மகாபரமசௌகதன் என்ற பெயர் பெற்றவர்), கெமர் பேரரசின் அரசரவார். இவர் இரண்டாம் தரணிந்திரவர்மனுக்கும் (ஆட்சி. 1150-1160) அவரது ராணி மனைவி சிறீ செயராச சூடாமணிக்கும் மகனாவார்.[2] பௌத்த மதத்தை முதலில் தழுவிய முதல் கெமர் அரசர் இவரே. பின்னர் இவர் பௌத்தத்தின் நினைவுச்சின்னமாக பேயோன் கோயிலைக் கட்டினார். இவர் பொதுவாக வரலாற்றாசிரியர்களால் கெமர் மன்னர்களில் மிகவும் சக்திவாய்ந்தவராகக் கருதப்படுகிறார்.[3] மருத்துவமனைகள், நெடுஞ்சாலைகள், ஓய்வு இல்லங்கள், கோயில்கள் உள்ளிட்ட பல திட்டங்களை இவர் உருவாக்கினார். பௌத்த மதத்தை தனது உந்துதலாகக் கொண்டு, கெமர் மக்களின் உடல் மற்றும் ஆன்மீகத் தேவைகளுக்கு சேவை செய்யும் நலன்புரி அரசை அறிமுகப்படுத்திய பெருமை மன்னர் இவருக்கு உண்டு.[4] சம்பாவின் படையெடுப்பும் அரியணை ஏறுவதும்1177 இல் மீண்டும் 1178 இல், சம்பா பேரரசு கெமர் பேரரசின் மீது படையெடுத்தது.[5] 1177 ஆம் ஆண்டில், சம்பா மன்னர் நான்காம் செயேந்திரவர்மன் கெமர் தலைநகர் மீது ஒரு திடீர் தாக்குதலைத் தொடங்கினார். அவர் மேக்கொங் ஆற்றின் மீது, தொன்லே சாப் ஏரியைக் கடந்து, பின்னர் தொன்லே சாப்பின் கிளை நதியான சீம் ரீப் ஆற்றின் மீது பயணம் செய்தார். படையெடுப்பாளர்கள் கெமர் தலைநகர் யசோதரபுரத்தைக் கொள்ளையடித்து, மன்னன் திரிபுவனாதித்யவர்மனைக் கொன்றனர். 1178 ஆம் ஆண்டில், அவர் தனது 50 களின் நடுப்பகுதியில் இருந்தபோது, படையெடுப்பாளர்களை வெளியேற்றிய கெமர் இராணுவத்தை வழிநடத்தியதன் மூலம் செயவர்மன் வரலாற்று முக்கியத்துவத்திற்கு வந்தார். இதைப் பற்றி பேயோன் மற்றும் பன்டேய் சமாரின் சுவர்களில் ஒரு கடற்படை போர் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது.[6] :169–170தலைநகருக்குத் திரும்பிய இவர், அது ஒழுங்கற்ற நிலையில் இருப்பதைக் கண்டார். போரிடும் பிரிவுகளுக்கு இடையிலான மோதல்களுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தார். 1181 இல் மன்னராக முடிசூட்டப்பட்டார்.[7] :120–121 இவரது ஆட்சியின் ஆரம்பத்தில், மற்றொரு சம்பா தாக்குதலை முறியடித்தார். மாலியாங்கின் ( பட்டாம்பாங் ) வசமுள்ள இராச்சியத்தின் கிளர்ச்சியை அடக்கினார். சம்பா மீதான போரில் பங்கு வகித்த சம்பா இளவரசர் சிறீ வித்யானந்தனின் இராணுவத் திறமையால் இவர் பெரிதும் ஈர்க்கப்பட்டார்.[8] :170 இந்த வெற்றிக்குப் பிறகு சம்பா இராச்சியம் அடுத்த முப்பது ஆண்டுகள் கெமர் பேரரசை சார்ந்து இருந்தது.[9] செயவர்மன் மீகாங் பள்ளத்தாக்கின் கெமர் கட்டுப்பாட்டை வடக்கே வியஞ்சானுக்கும் தெற்கே கிரா பூசந்திக்கும் கீழேயும் விரிவுபடுத்தினார். பொது பணிகள் மற்றும் நினைவுச்சின்னங்கள் தனது 37 ஆண்டு ஆட்சிக்காலங்களில், செயவர்மன் பொதுப் பணிகள் மற்றும் நினைவுச்சின்னங்கள் இரண்டையும் உள்ளடக்கிய ஒரு பெரிய கட்டுமானத் திட்டத்தைத் தொடங்கினார். ஒரு மகாயான பௌத்தராக, இவரது பிரகடன நோக்கம் தன்து மக்களின் துன்பத்தைப் போக்குவதாகும்.. செயவர்மனின் தீவிர கட்டிடத் திட்டத்தில் பல அம்சங்களை வரலாற்றாசிரியர்கள் அடையாளம் கண்டுள்ளனர். ஒரு கட்டத்தில், இவர் தனது பிரபலமான 102 மருத்துவமனைகள், சாலைகள் மற்றும் நீர்த்தேக்கங்களில் ஓய்வு இல்லங்கள் போன்ற பயனுள்ள கட்டுமானங்களில் கவனம் செலுத்தினார்.[11] :127அதன்பிறகு, இவர் தனது பெற்றோரின் நினைவாக ( தா புரோம் அவரது தாயாரின் நினைவாக, புரீகா கான் தனது தந்தையின் நினைவாகவும்) பன்னிரென்டு கோயில்களைக் கட்டினார்.[11] :125–129 இறுதியாக, இவர் பேயோனில் தனது சொந்த "கோவில்-மலையை" கட்டினார். அதைச் சுற்றி அங்கோர் தோம் நகரத்தையும் உருவாக்கினார்.[11] :121அங்கோர் வளாகத்தில் உள்ள ஒரு தீவில் தீவு போன்ற செயற்கை ஏரியில் நீருற்றுடன் கொண்ட நெக் பீன் ("சுருண்ட பாம்பு") என்ற சிறிய ஆனால் மிக அழகான கோயிலைக் கட்டினார்.[11] :124–125 பிரக் கான் கல்வெட்டு, மன்னர் தனது பேரரசின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் இருபத்தி மூன்று நகரங்களில் செயபுத்த மகாநாதரின் கல்சிலைகளை அமைத்ததாகக் கூறுகிறது. அந்த நகரங்களில் லவோதயபுரம் (நவீன லோப்புரி ), சுவர்ணபுரம், சம்புகப்பட்டணம், சிறீசெயராசபுரி (நவீன ரட்சபுரி ), சிறீசெயசிம்மபுரி (நவீன காஞ்சனபுரி ) மற்றும் சிறீசெயவச்ரபுரி (நவீன பெட்புரி ) ஆகியவை அடங்கும்.[12] தா புரோம்1186 ஆம் ஆண்டில், தனது தாயாருக்கு தா புரோம் எனும் கோயிலை அர்ப்பணித்தார். இந்த பிரமாண்டமான கோயிலில் ஒரு காலத்தில் 18 பிரதான பூசாரிகள் மற்றும் 615 பெண் நடனக் கலைஞர்கள் உட்பட 80,000 பேர் அதன் பராமரிப்பிற்காக நியமிக்கப்பட்டுள்ளனர் என்று ஒரு கல்வெட்டு சுட்டிக்காட்டுகிறது.[11] :126 அங்கோர் தோம் மற்றும் பேயோன்அங்கோர் தோம் நகரம் என்பது ஒரு புதிய நகர மையமாகும்.[13] :378–382அந்த நாளில் இந்திரபத்தை என்று அழைக்கப்பட்டது. புதிய நகரத்தின் மையத்தில் பௌத்த மற்றும் இந்து உருவப்படங்களை கலக்கும் பன்முக, பல-கோபுர கோயிலான பேயோன் என்ற இவர் கட்டிய கோயில் உள்ளது. இது இவரது மிகப் பெரிய சாதனைகளில் ஒன்றாகும். அதன் வெளிப்புறச் சுவர்கள் போரை மட்டுமல்ல, கெமர் இராணுவம் மற்றும் அதன் ஆதரவாளர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையின் அடித்தளங்களைக் கொண்டுள்ளன. இந்த நிவாரணங்கள் விலங்குகள் மற்றும் மாட்டு வண்டிகள், வேட்டையாடுபவர்கள், பெண்களின் சமையல், சீன வணிகர்களுக்கு பொருட்களை விற்கும் பெண் வியாபாரிகள் மற்றும் பொதுவான வீரர்களின் கொண்டாட்டங்களுடன் முகாமில் பின்தொடர்பவர்களைக் காட்டுகின்றன. தோன்லே சாப் என்ற பெரிய ஏரியில் நடந்த கடற்படைப் போரையும் இந்த நிவாரணங்கள் சித்தரிக்கின்றன.[11] :123–124 பிரபலமான குறியீடுஎழாம் செயவர்மனின் மார்பளவு சிலை ஒன்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டு பல ஆண்டுகளாக தேசிய அருங்காட்சியகத்தின் தலைசிறந்த படைப்பாக உள்ளது. இவரது சிலையின் எஞ்சிய பகுதிகளின் சமீபத்திய கண்டுபிடிப்பு, ஒரு இறையாண்மையின் ஆன்மீக ஒளி பற்றிய ஊகங்களை உறுதிப்படுத்தியது.[14]  காலவரிசை_(6998210229).jpg) 162.6 எக்டேர் பரப்பளவில் அமைந்துள்ள உலகின் மிகப்பெரிய மத வழிபாட்டுத் தலமான அங்கோர் வாட்டைக் கட்டிய மன்னர்இரண்டாம் சூரியவர்மன் 1150 இல் இறந்தார். இவருக்குப் பிறகு இரண்டாம் தரணிந்திரவர்மன் 1160 வரை ஆட்சி செய்தார். பின்னர், இரண்டாம் யசோவர்மன் அரியணையை கைப்பற்றினார். அவர் திரிபுவனாதித்யவர்மனால் தூக்கியெறியப்பட்டார். 1177 இல்,நான்காம் செயேந்திரவர்மன் தலைமையிலான சம்பா இராணுவம் படையெடுத்து அங்கோரைக் கைப்பற்றியது.[11] :120[15] :78–79[16] செயவர்மன் 1218 இல் இறந்தார் [17] இவருக்குப் பிறகு இரண்டாம் இந்திரவர்மன் பதவிக்கு வந்தார். அவரும் 1243 இல் இறந்தார். இந்திரவர்மனுக்கு அடுத்தபடியாக சைவ சமயத்தைச் சேர்ந்த எட்டாம் செயவர்மன் ஆட்சிக்கு வந்தார். அவர் ஏழாம் செயவர்மனின் பௌத்த படைப்புகளை அழிப்பதில் அல்லது சிதைப்பதில் இறங்கினார். நகரத்தைச் சுற்றியுள்ள சுவரின் உச்சியில் இருந்த பௌத்தரின் சிலைகளில் பெரும்பாலானவை அகற்றப்பட்டன. இதில் பேயோனில் உள்ள பௌத்தரின் பெரிய சிலையும், அங்கோர் தோமில் உள்ள புத்தர் சிலைகளும் இலிங்கமாக மாற்றப்பட்டன.[11] :121,133 மரபுகெமர் பேரரசின் வரலாற்றை ஐரோப்பிய அரசாட்சி, பரம்பரை அல்லது தேசம் போன்ற வடிவங்களில் படிக்க முடியாது. ஒரு கெமர் மன்னரின் மகன்கள் தங்கள் தந்தையின் சிம்மாசனங்களை வாரிசாகப் பெற வேண்டிய அவசியமில்லை. ஏழாம் செயவர்மனுக்கு பல மகன்கள் இருந்தனர். அதாவது சூர்யகுமாரன் மற்றும் வீரகுமாரன் (குமாரன் என்பது பொதுவாக "இளவரசன்", அரசரின் மகன்களில் ஒருவர்" என்று மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது) மற்றும் அவரது தந்தைக்கு முன்பே இறந்த பட்டத்து இளவரசர் சிறீந்திரகுமாரபுத்ரன், ஆனால் இரண்டாம் இந்திரவர்மன் மட்டுமே அரியணையை பெற்றார்.[11] :125,128,132 ஏழாம் செயவர்மன் பயணிகளுக்காக நெடுஞ்சாலைகளில் ஒவ்வொரு பதினைந்து கிலோமீட்டருக்கும் 121 "நெருப்பு வீடுகள்" மற்றும் 102 மருத்துவமனைகளைக் கட்டினார். இவர் மகாயான பௌத்தத்தைப் பின்பற்றினாலும் இவருடை அவையில் பிராமணர்களும் பங்கு வகித்தனர். செயமகாபிரதான் என்ற பட்டத்துடன் இரிசுகேசன் என்பவரை தலைமை அர்ச்சகராக ஆக்கினார். :173,176 செயவர்மன் இளவரசி செயராசதேவியை மணந்தார். பின்னர் அவர் இறந்த பிறகு அவரது சகோதரி இந்திராதேவியை மணந்தார்.[18] :169,172 இரண்டு பெண்களும் இவருக்கு பெரும் உத்வேகமாக இருந்ததாக பொதுவாக கருதப்படுகிறது. குறிப்பாக பௌத்தத்தின் மீதான இவரது வலுவான பக்தியின் மீது. இவருக்குப் பல மகன்கள் இருந்தபோதிலும், சூர்யகுமாரன் (த புரோமில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது), வீரகுமாரன் (புரேக் கானில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது), ஸ்ரீந்திரகுமார (பந்தே சமரில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது), மற்றும் தமலிந்தா (பின்னர் பிக்குவானார் ) ஆகிய நால்வரின் பெயர்கள் மட்டுமே அறியப்படுகிறது. :178;180இவர் சுகோதாய் வரலாற்றுப் பூங்காவின் சிற்பத்தூண் தோன்றும் சிகர மகாதேவியின் தலைமை மனைவியின் தந்தையும் ஆவார்.[19] இதனையும் காண்கமேற்கோள்கள்
A fictionalised account of the life of Jayavarman VII forms the basis of one thread of Geoff Ryman's 2006 novel The King's Last Song. குறிப்புகள்
வெளி இணைப்புகள் |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
