Іван Антонавіч Віткоўскі

Іван Антонавіч Віткоўскі
Іван Антонавіч Віткоўскі
Дата нараджэння	20 красавіка (2 мая) 1888
Месца нараджэння	Чэрчыцы[d], Аршанскі павет, Магілёўская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	27 снежня 1937 (49 гадоў)
Месца смерці	Менск, Беларуская ССР, СССР;
Грамадзянства	Беларуская ССР;
Род дзейнасці	навуковец, гісторык
Навуковая сфера	гісторыя
Месца працы	Віцебская дзяржаўная акадэмія ветэрынарнай медыцыны; Камуністычны ўніверсітэт Беларусі імя У. І. Леніна; Інстытут беларускай культуры; Інстытут польскай пралетарскай культуры Акадэміі навук Беларусі; Беларускі дзяржаўны вышэйшы педагагічны інстытут;
Навуковае званне	прафесар;
Альма-матар	Санкт-Пецярбургская Рымска-каталіцкая семінарыя (1912); Імператарская Рымска-каталіцкая духоўная акадэмія (1914);
	Творы ў Вікікрыніцах
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Іван Антонавіч Віткоўскі (20 красавіка (2 мая) 1888, в. Чэрчыцы, Аршанскі павет, цяпер Аршанскі раён, Віцебская вобласць — 27 снежня 1937, Менск, НКУС) — беларускі гісторык^[1]^[2].

Біяграфія

У 1912 годзе скончыў Пецярбургскую каталіцкую духоўную семінарыю, 2 курсы Петраградскай духоўнай акадэміі (1914). З канца 1916 года вікарый у Мазыры^[1]. Пазбаўлены духоўнага сана ў 1918 годзе. Пераехаў у Растоў-на-Доне, дзе ў гімназіі выкладаў лацінскую мову, гісторыю і псіхалогію^[1].

У 1919 годзе добраахвотнікам пайшоў у Чырвоную Армію; у 1920 паранены. У РКП(б) з 1920. У 1921 годзе вярнуўся на Віцебшчыну (тады ў складзе РСФСР), працаваў у савецкіх і партыйных органах у Оршы і Сянне, прарэктарам Віцебскага ветэрынарнага інстытута^[1].

З 1925 года ў Менску, выкладчык Камуністычнага ўніверсітэта, намеснік загадчыка польскага аддзела Інбелкульта, намеснік дырэктара, з 1932 года дырэктар Інстытута польскай пралетарскай культуры БелАН^[2]. Адначасова загадчык кафедры гісторыі МВПІ. Прафесар з 1932 года^[1].

Арыштаваны 26 ліпеня 1933 года. Паводле пастановы пазасудовага органа ад 27 лютага 1934 накіраваны на 3 гады ў лагеры. Быў у Марыінску ў Сібіры. Пасля вызвалення жыў у Баравічах Ленінградскай вобласці, працаваў рахункаводам і выкладаў лацінскую мову^[1]. Зноў арыштаваны 22 лютага 1937 года па справе «Польскай вайсковай арганізацыі». Этапаваны ў Менск, дзе асуджаны і расстраляны^[1]. Пасмяротна рэабілітаваны ў 1959 годзе^[1].

Навуковыя працы

Вывучаў паўстанне 1863—1864 гадоў, сувязі паміж рэвалюцыйнымі рухамі Беларусі, Польшчы, Расіі^[1]^[2]^[3]:

«1863 год на Меншчыне» (1927, у сааўтарстве)
«Паўстанне 1863 года і расійскі рэвалюцыйны рух пачатку 1860 гадоў» (кніга 3, 1931)
1863 г. на Меншчыне. Мн., 1927 (разам з О. Яневічам, Л. Лехам)
Паўстанне 1863 г. і расійскі рэвалюцыйны рух пачатку 1860 гадоў. Кн. 3. Мн., 1931
Рэвалюцыйныя гурткі 70 гг. на Беларусі // Полымя. 1929, № 4
«Зямля і воля» 60-х гадоў і сувязь яе з паўстаннем 1863 // Полымя. 1930, № 4.