Андрэй Сцяпанавіч Мілюцін

Андрэй Сцяпанавіч Мілюцін
Дата нараджэння	15 лютага 1924(1924-02-15)
Месца нараджэння	вёска Царкавішча, Шклоўскі раён, Магілёўская вобласць
Дата смерці	12 ліпеня 1985(1985-07-12) (61 год)
Месца смерці	вёска Царкавішча, Шклоўскі раён, Магілёўская вобласць
Месца пахавання	Шклоўскі раён
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	супрацьпаветраная абарона
Гады службы	1942—1945
Званне
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні

Андрэй Сцяпанавіч Мілюцін (1924—1985) — старшы сяржант Рабоча-сялянскай Чырвонай Арміі, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1946).

Андрэй Мілюцін нарадзіўся 15 лютага 1924 года ў вёсцы Царкавішча (цяпер Шклоўскі раён Магілёўскай вобласці Беларусі). Пасля заканчэння школы-сямігодкі працаваў у калгасе. Пазней скончыў школу фабрычна-заводскага вучнёўства, працаваў на чыгунцы. У кастрычніку 1942 года Мілюцін быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію. З верасня 1943 года — на франтах Вялікай Айчыннай вайны. Да студзеня 1945 года старшы сяржант Андрэй Мілюцін камандаваў кулямётным узводам 1409-га зенітнага артылерыйскага палка 38-й зенітнай артылерыйскай дывізіі 2-га Украінскага фронту. Вызначыўся падчас штурму Будапешта^[1].

У ходзе адбіцця варожай контратакі ўзвод Мілюціна, выкаціўшы свае кулямёты на адкрытую пазіцыю, знішчыў 1 бронетранспарцёр і каля 60 салдат і афіцэраў праціўніка, ачысціўшы некалькі гарадскіх кварталаў. У ходзе далейшага перамяшчэння Мілюцін знішчыў вялікую колькасць кулямётных кропак і снайпераў, што спрыяла перамяшчэнню наперад стралковых частак. 11 студзеня 1945 года Мілюцін замяніў сабой загінулага камандзіра роты. Пад яго кіраўніцтвам рота знішчыла 1 бронетранспарцёр, 12 назіральных пунктаў, 3 аўтамашыны, 20 агнявых кропак, каля 350 салдат і афіцэраў праціўніка^[1].

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 15 мая 1946 года за «ўзорнае выкананне заданняў камандавання і праяўленыя мужнасць і гераізм у баях з нямецкімі захопнікамі» старшы сяржант Андрэй Мілюцін быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» за нумарам 5549^[1].

Пасля заканчэння вайны Мілюцін быў дэмабілізаваны. Пражываў на радзіме, пасля заканчэння саўпартшколы працаваў старшынёй сельсавета, намеснікам старшыні калгаса, загадчыкам МТФ калгаса. Памёр 12 ліпеня 1985 года, пахаваны ў Царкавішчы^[1].

Быў таксама узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені і Чырвонай Зоркі, шэрагам медалёў^[1].

• Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1988. — Т. 2 /Любов — Ящук/. — 863 с. — 100 000 экз. — ISBN 5-203-00536-2.
• Смирнов В. Адрес подвига — вятский. Киров, 1995.