Баснійска-герцагавінская пяхота
Баснійска-герцагавінская пяхота (ням.: Bosnisch-herzegowinische Infanterie) — складовая частка сухапутных войскаў аўстра-венгерскіх узброеных сіл у 1894—1918 гг. Нацыянальнае вайсковае фарміраванне з славянскага мусульманскага насельніцтва Босніі і Герцагавіны ў складзе Аўстра-Венгрыі ў 1894—1918 гг. ГісторыяУ 1878 годзе Аўстра-Венгрыя заняла тэрыторыю Босніі і Герцагавіны разам з Навапазарскім санджаком, які ў той час уваходзіў у склад Асманскай імперыі. У тым жа годзе падчас Берлінскага кангрэса было прынята рашэнне перадаць гэтыя тэрыторыі пад кантроль Аўстра-Венгрыі, хаця яны заставаліся дэ-юрэ ў межах Асманскай імперыі. Гэта працягвалася да 1908 года, калі Боснія і Герцагавіна стала асобнай часткай Аўстра-Венгрыі. Працэс інтэграцыі ў склад імперыі Габсбургаў прадугледжваў таксама пераход баснійскіх ваеннаслужачых у аўстра-венгерскую армію. Кіраўніцтва дзяржавы прыняло рашэнне стварыць нацыянальныя войскі баснійскіх мусульман. Першапачаткова гэта былі роты, колькасць якіх пастаянна павялічвалася, што прывяло да іх рэарганізацыі ў батальёны (з 1885 года — 12 батальёнаў). Пазней, у 1894 годзе былі створаны чатыры пяхотныя палкі і адзін батальён палявых егераў (у 1903 годзе з аб’яднаных рот баснійскіх пяхотных палкоў). Каб падкрэсліць нацыянальную ідэнтычнасць баснійскіх палкоў, была ўведзена ўласная нумарацыя (№ 1—4)[1]. Падчас Першай сусветнай вайны колькасць палкоў павялічвалася за кошт мусульманскага насельніцтва тэрыторый, занятых Аўстра-Венгрыяй (Албанія). Баснійска-герцагавінскія часці ўдзельнічалі ў Першай сусветнай вайне. У 1918 годзе пасля распаду Аўстра-Венгрыі яны таксама спынілі сваё існаванне. Палкавое свята палкоў было 7 кастрычніка 1908 года. (дзень анексіі тэрыторыі Аўстра-Венгрыяй)[2]. Палкавым маршам баснійскіх пехацінцаў быў твор Эдварда Вагнеса «Ідуць боснікі» (ням.: Die Bosaken Kommen). Баявых сцягоў баснійскія часці не мелі[3]. 1-ы і 3-і стралковыя палкі баснійцаў лічыліся элітарнымі, таму што батальёны іх пяхоты размяшчаліся ў сталіцах дзяржавы: Вене і Будапешце[2] адпаведна.
Арганізацыя У 1894 годзе пачалося фарміраванне баснійска-герцагавінскіх пяхотных палкоў з мусульманскага насельніцтва акупіраванай тэрыторыі. Палкі № 1—3 налічвалі чатыры батальёны ў сваім складзе, а 4—ы полк меў тры батальёны[3]. Афіцэрамі ў палках былі прадстаўнікі розных народаў Аўстра-Венгрыі. Каб накіраваць духоўныя патрэбы ў баснійскія часці, быў уведзены Інстытут палявых імамаў[4]. Па стане на ліпень 1914 года[5] арганізацыя баснійскай пяхоты была наступнай:
Падчас Першай сусветнай вайны былі створаны яшчэ 4 палкі баснійскай пяхоты (№ 4—8). Уніформа і абсталяваннеПадраздзяленні баснійска-герцагавінскай пяхоты мелі ідэнтычную экіпіроўку і форму для пяхоты сумеснай аўстра-венгерскай арміі, з некаторымі адрозненнямі. Так, галаўным уборам воіна была феска. Для паўсядзённай формы аддзення — сіні, для параднай — чырвоны з чорным пэндзлем. Падчас Першай сусветнай вайны фескі пачалі вырабляць ахоўнага колеру, як і астатнюю форму. Нягледзячы на тое, што феска гэта традыцыйны мусульманскі галаўны ўбор, нават афіцэры, якія былі не мусульмане, насілі яго. Як і ў астатняй арміі, палкавыя знакі ў выглядзе дубовых і яловых галінак, а таксама памятныя значкі таксама маглі быць замацаваныя ў фесцы. Палкавы колер баснійскіх палкоў быў чырвоным, металічных элементаў — жоўты. На кнопках рымскімі лічбамі быў пазначаны нумар палка[2]. Нанесены колер баснійскага егерскага батальёна быў зялёным, як гэта было і ў астатніх палявых егераў.
Зноскі
Гл. таксамаЛітаратура
|
||||||||||||||
.jpg)
.svg){kind=small}
Portal di Ensiklopedia Dunia
