Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў

Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў
Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў
Дата нараджэння	17 красавіка 1925
Месца нараджэння	Масква, Маскоўская губерня, РСФСР, СССР;
Дата смерці	27 мая 2005 (80 гадоў)
Месца пахавання	Траякураўскія могілкі;
Грамадзянства	СССР; Расія;
Бацька	Мікалай Іванавіч Грашчанкаў
Род дзейнасці	мастацтвазнавец
Навуковая сфера	гісторыя мастацтваў[d], мастацтвазнаўства і выяўленчае мастацтва Адраджэння[d]
Месца працы	МДУ;
Навуковая ступень	доктар мастацтвазнаўства
Альма-матар	філалагічны факультэт МДУ[d];
Навуковы кіраўнік	Віктар Мікітавіч Лазараў
Вядомыя вучні	Сяргей Сяргеевіч Бадроў, Вера Дзмітрыеўна Дажына[d], Віктар Пятровіч Галавін[d], Аляксей Леанідавіч Растаргуеў[d], Міхаіл Мікалаевіч Сакалоў[d] і Іван Іванавіч Тучкоў[d]
Член у	Акадэмія навук СССР;
Узнагароды

Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў (17 красавіка 1925 — 27 мая 2005) — савецкі і расійскі мастацтвазнавец, спецыялізаваўся на мастацтве італьянскага Рэнесансу, праблемах усеагульнай гісторыі мастацтва і метадалогіі мастацтвазнаўства. Доктар мастацтвазнаўства, прафесар, член-карэспандэнт АН СССР, член-карэспандэнт РАН.

Біяграфія

Сын прафесара-неўролага М. І. Грашчанкава.

Вучань В. М. Лазарава, скончыў МДУ у 1950 годзе, малодшы навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі мастацтваў АН СССР (1954 па 1960), старшы навуковы супрацоўнік, затым прафесар кафедры МДУ (з 1977), загадчык аддзялення (1960—1985) і кафедры ўсеагульнай гісторыі мастацтва (з 1976, раней кафедра гісторыі замежнага мастацтва) гістарычнага факультэта.

Доктар мастацтвазнаўства (1975, дысертацыя «Партрэт у італьянскім жывапісу ранняга Адраджэння»). Удастоены звання «Заслужаны прафесар МДУ» (1994), член-карэспандэнт РАН (1991; член-карэспандэнт АН СССР з 1987).

Старшыня Камісіі па культуры Адраджэння пры Навуковым савеце РАН па гісторыі сусветнай культуры (з 1988). Лаўрэат прэміі імя М. В. Ламаносава (МДУ, 1995).

Пахаваны ў Маскве на Траякураўскіх могілках^[2].

У ацэнцы сучаснікаў

Вячаслаў Паўлавіч Шастакоў (руск.) (бел. успамінаў^[3]:

Гэта была складаная фігура. З аднаго боку, несумнеўны знаўца Рэнесансу, аўтар выдатнай кнігі пра рэнесансны партрэт, якая за апошнія дзесяцігоддзі вытрымала некалькі выданняў. Ён займаўся гістарыяграфіяй Адраджэння і па гэтай тэме чытаў вельмі добрыя лекцыі. З іншага боку, Грашчанкаў быў нецярпімы да людзей, асабліва да сваіх вучняў, якім доўга не даваў выхаду да абароны. Я памятаю, што некаторыя з іх проста галасілі, распавядаючы аб сваіх адносінах са сваім кіраўніком. Грашчанкаў нагадваў мне старажытнагрэчаскага Крона, які пажыраў сваіх дзяцей. Відавочна, ён баяўся канкурэнцыі і не падпускаў да кафедры людзей таленавітых, здольных да самастойнасці.

Бібліяграфія

Рисунок мастеров итальянского Возрождения, 1963
Антонелло да Мессина и его портреты, 1981
Микельанджело: поэзия, письма, суждения современников, 1983
Джакомо Кваренги и венецианский неоклассицизм, 1986
Портрет в итальянской живописи Раннего Возрождения, 1986
История и историки искусства, 2005
Рафаэль, 1975

У агульнай складанасці апублікаваў больш за 60 навуковых прац.

Зноскі

↑ ^а ^б Národní autority České republiky Праверана 27 ліпеня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>
↑ Могила В. Н. Гращенкова
↑ Вячеслав Шестаков. А прошлое ясней, ясней, ясней. — СПб.: Нестор-История, 2008. — С. 38.

Літаратура

Головин В. П. К 70-летию Виктора Николаевича Гращенкова // Вопросы искусствознания. VIII. М., 1996.
Маркова В. Э. В. Н. Гращенков // Искусство и культура Италии эпохи Возрождения и Просвещения. М., 1997;
Дажина В. Д., Ванеян С. С., Головин В. П., Тучков И. И. Homo faber. Портрет историка искусства // Итальянский сборник. М., 2000. Вып. 2.