Каракулевая воўна

Каракулевая воўна — тэкстыльная сыравіна з поўсці каракулевых авечак  (руск.) (бел.^[1].

Каракулевая авечка  (руск.) (бел. лічыцца самым старажытным прыручаных відам авечак, паводле археалагічных знаходак яе пачалі разводзіць раней за 1400 год да н.э. Абазначэнне паходзіць ад назвы горада Каракуль  (руск.) (бел. у сучасным Узбекістане. У пачатку XX стагоддзя некалькі авечак былі завезены ў Паўднёвую Афрыку, а таксама ў ЗША, у асноўным з мэтай атрымання руна з вельмі маладых ягнят у якасці сыравіны для «персідскіх футраў»^[2].

У канцы XX стагоддзя вытворчасць сырой каракулевай воўны ў Туркменістане была зафіксавана на ўзроўні каля 11 500 тон (супраць 17 000 тон дзесяцігоддзем раней)^[3], а таксама ў Намібіі продаж знізіўся з 7 000 да 250 тон за апошнія 20 гадоў XX стагоддзя^[2].

Стрыжка  (англ.) (бел. вырабляецца два разы на год з выхадам на авечку 1—3 кг воўны з каля 65 % прадзільных валокнаў. Аснова валакна змяшчае найтанчэйшыя валокны таўшчынёй 20 мкм, песцік мае дыяметр каля 70 мкм^[2], валокны маюць даўжыню 15—30 см, амаль без звілін каля 80 % цёмнага колеру^[2].

У 2017 годзе цана мытай воўны ў рознічным гандлі, напрыклад, валаконнага руна (танката 34 мкм) для валяння  (руск.) (бел. складае 28 еўра за кілаграм^[4].

У прафесійнай літаратуры згадваецца магчымасць (машыннай) перапрацоўкі каракулевай воўны ў кардную  (англ.) (бел. і камвольную пражу  (чэшск.) (бел.^[2], аднак з практычных прыкладаў вядомая толькі ручная вытворчасць пражы і тканін^[5].

Воўна ў асноўным выкарыстоўваецца для вырабу дывановай пражы, коўдраў^[6], падкладачных матэрыялаў для шытых вырабаў^[2], пражы для ручнога вязання^[7] і інш.