Лазар Хрэбелянавіч

Лазар Хрэбелянавіч
Лазар Хрэбелянавіч
	сербск.: Лазар Хребељановић
Нараджэнне	1329[…]; Прылепац[d], Каралеўства Сербія[d];
Смерць	15 чэрвеня 1389; Косава поле[d], Вукава зямля;
Месца пахавання	манастыр Раваніца[d]; Church of the Ascension in Priština[d]; Бялград; Сентэндрэ; манастыр Врднік[d]; Сабор Святога Міхаіла[d]; манастыр Раваніца[d];
Род	Лазаравічы
Бацька	Прыбац Храбелянавіч[d]
Маці	NN[d]
Жонка	Міліца Сербская
Дзеці	Мара Лазаравіч Бранкавіч[d], Алівера Дэспіна[d], Jelena Balšić[d], Стэфан Лазаравіч, Teodora Lazarević[d], Драгана Сербская[d] і Вук Лазаравіч[d]
Веравызнанне	Сербская праваслаўная царква
Бітвы	Бітва на Косавым полі;
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лазар Хрэбелянавіч (сербск.: Лазар Хребељановић; 1329 — 28 чэрвеня 1389) — апошні незалежны кіраўнік Сербіі (1370—1389), святы Сербскай праваслаўнай царквы.

Лазар паходзіў не з царскага роду; ён быў жанаты на Міліцы, радавод якой часта выводзяць, каб звязаць Лазара з Неманічамі, ад Стэфана Першавенчанага. Упершыню Лазар вызначыўся пасля смерці Стэфана Душана, калі Сербскае царства распалася на асобныя часткі і феадалы пачалі разлютаваную барацьбу за першынство. На Вукашына, які захапіў уладу, падняліся ўсе сербскія велікашы, у тым ліку і Лазар. Ён запрасіў на дапамогу Людовіка I Венгерскага і захапіў у Вукашына ўдзелы і ўладу, а Людовік заняў Мачву.

Лазар не зваў сябе ні царом, ні каралём, але толькі князем, самадзержцам усёй Сербскай зямлі, і жыў у Крушэвацы. У 1376 Лазар дамогся ад візантыйскага патрыярха вызвалення ад накладзенага ім на Сербію яшчэ пры Стэфане Душане праклёну і прызнання сербскага патрыярхата.

Скарыстаўшыся смерцю Людовіка Вялікага Венгерскага, Лазар адваяваў Мачву з Бялградам. Туркам Лазар плаціў штогадовую даніну, але марыў пазбавіцца ад іх, для чаго заключыў ваенны саюз з Твртка Баснійскім і Георгіем Кастрыётам Албанскім.

Калі ў 1389 султан Мурад I прывёў на Косава поле войска, якое нашмат пераўзыходзіла войска Лазара, лёс Сербіі быў вырашаны. Памяць пра Лазара, які загінуў у бітве, да цяперашняга часу захавалася ў сербскіх народных песнях. Святы Лазар быў абезгалоўлены, і яго мошчы былі перанесены ў Раваніцу, дзе насельніцы манастыра ў наш час даглядаюць за хворымі дзецьмі. З 1889 года ў Сербіі ўручаецца ордэн Святога князя Лазара.