Маўрэтанія Тынгітанская

Тынгітанская Маўрэтанія (лац.: Mauretania Tingitana) — правінцыя Рымскай імперыі, якая займала поўнач сучаснага Марока (з Сеўтай і Мелільяй).

Правінцыя заснавана ў 42 годзе пасля смерці апошняга маўрэтанскага цара, Пталамея, па ўказе імператара Клаўдзія, які падзяліў Маўрэтанію па рацэ Мулуя на дзве часткі — Кесарэйскую (захад Алжыра) і Тынгітанскую (поўнач Марока). Страчана ў 420-х гг. у сувязі з нашэсцем вандалаў.

Распасціралася на поўдзень ад Геркулесавых слупоў да Салы і Валюбіліса. Адміністрацыйным цэнтрам быў горад Тынгіс, які даў назву ўсёй правінцыі. Іншыя значныя гарады — Валюбіліс, Ліксус і Тамуда.

Да 285 года паўднёвая мяжа правінцыі вярнулася да ракі Лукас па малавывучаных прычынах. Сала і Магадор, гарады на Атлантычным узбярэжжы, заставаліся адзінымі, якія захоўвалі сувязь з Рымам і рымскімі правінцыямі. Перад прыходам вандалаў рымская адміністрацыя пакідае ўсе гарады на поўнач ад Лукаса акрамя Сеўты. Аж да нашэсця мусульман у Валюбілісе, Ліксусе і, магчыма, у Сале застаюцца невялікія паселішчы^[1].