Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў

Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў
Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў
	Мірон Канстанцінавіч Шэйнфінкель
намеснік старшыні Вышэйшага савета народнай гаспадаркі СССР (руск.) (бел.
	1924 — 1924
намеснік наркама фінансаў СССР
	1922 — 1924
наркам фінансаў (руск.) (бел. РСФСР
	6 ліпеня 1923 — лістапад 1924
Папярэднік	Рыгор Якаўлевіч Сакольнікаў
Пераемнік	Мікалай Аляксандравіч Мілюцін (руск.) (бел.
наркам земляробства (укр.) (бел. Украінскай ССР
	1921 — 1922
Папярэднік	Дзмітрый Захаравіч Мануільскі (руск.) (бел.
Пераемнік	Іван Еўдакімавіч Кліменка (укр.) (бел.
наркам харчавання Украінскай ССР
	з 1921
член РВС Паўднёвага фронту (руск.) (бел.
	19 чэрвеня - 17 снежня 1919
старшыня Палескага камітэту РСДРП(б)
	1904 — ?
Нараджэнне	27 лістапада 1879; Херсон, Херсонскі павет[d], Херсонская губерня, Расійская імперыя;
Смерць	20 сакавіка 1925 (45 гадоў); правінцыя Генуя, Лігурыя, Італія;
Месца пахавання	Некропаль каля Крамлёўскай сцяны;
Партыя	РСДРП
Член у	Цэнтральны выканаўчы камітэт СССР; Усерасійскі цэнтральны выканаўчы камітэт;
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў (сапраўднае прозвішча Шэйнфінкель, партыйныя псеўданімы Лёва, Канстанцінаў^[2]; 27 лістапада 1879, г. Херсон — 20 сакавіка 1925, Нерва, каля Генуі, Італія) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч. Адзін з арганізатараў і кіраўнікоў Палескага камітэту РСДРП(б).

Біяграфія

Сям’я

Нарадзіўся ў сям’і сельскагаспадарчага арандатара, яўрэй. Брат Героя Працы В. К. Шэйнфінкель (руск.) (бел..

Раннія гады

У 1892 годзе паступіў у Херсонскае сельскагаспадарчае вучылішча, якое не скончыў. З 1898 па 1899 працаваў у губернскім статыстычным упраўленні.

У 1902 выехаў за мяжу: спачатку ў Берлін, потым у Берн), дзе ўстанаўлівае сувязі з рэдакцыяй газеты «Іскра (руск.) (бел.» і знаёміцца з У. І. Леніным.

З 1903 года стаў членам РСДРП і вярнуўся ў Расійскую імперыю, спачатку ў Кіеў, потым пераехаў у Гомель. Вёў працу ў Гомелі па стварэнні і аб’яднанні сацыял-дэмакратычных арганізацый Палескага раёна^[2]. З 1904 года старшыня Палескага камітэту РСДРП(б)^[2], які ахопліваў сваім уплывам частку Магілёўскай, Чарнігаўскую і Палтаўскую губерні. Дэлегат III (Лонданскага) з'езду РСДРП (руск.) (бел. у 1905 годзе^[2].

Прымаў удзел у рэвалюцыі 1905-7 гадоў.

У пачатку 1906 рэдактар сацыял-дэмакратычнай газеты «Труд» у Гомелі.

Як агент ЦК РСДРП адпраўлены на поўдзень Расійскай імперыі ва Украіну. Працаваў у Адэсе і Екацярынаславе^[2]. У 1907 Ваенны суд прысудзіў да спасылкі на вечнае пасяленне ва Усходнюю Сібір у Іркуцку^[2]. Праз тыдзень уцёк. У 1908^[2] збег за мяжу ў Вену.

За мяжой

Працаваў у Парыжскай бальшавіцкай групе, у 1911 годзе быў адным з лектараў партыйнай школы ў Ланжумо (руск.) (бел.^[2]^[3], у тым жа годзе на нарадзе членаў ЦК бальшавікоў быў абраны ў склад Тэхнічнай камісіі, якая павінна была выконваць функцыі распушчанага Замежнага бюро ЦК.

У 1911 годзе далучыўся ў Францыі да «прымірэнцаў»^[2] і адышоў ад бальшавікоў.

Вярнуўся ў Расію пасля Лютаўскай рэвалюцыі і ў 1917 годзе на VI з'здзе РСДРП(б) (руск.) (бел. разам з «міжраёнцамі (руск.) (бел.» быў прыняты ў партыю бальшавікоў^[2]. Працаваў у Петраградскай харчовай управе.

Пасля кастрычніцкай рэвалюцыі

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года член калегіі наркамата харчавання (руск.) (бел. РСФСР, потым — член Усерасійскай эвакуацыйнай камісіі.

З 19 чэрвеня па 17 снежня 1919 года член РВС Паўднёвага фронту (руск.) (бел., з 1921 — наркам харчавання Украінскай ССР, а потым наркам земляробства (укр.) (бел. Украінскай ССР^[2].

У 1922—1924 гадах па рэкамендацыі У. І. Леніна прызначаны наркамам фінансаў (руск.) (бел. РСФСР і намеснікам наркама фінансаў СССР. Адзін з кіраўнікоў грашовай рэформы 1922-24 гадоў (руск.) (бел..

З 1924 года намеснік старшыні Вышэйшага савета народнай гаспадаркі СССР (руск.) (бел. і кандыдат у члены ЦК РКП(б). Член УУЦВК (руск.) (бел., ЦВК СССР^[2].

Цяжка хварэў, але адмаўляўся ад лячэння і ў лютым 1924 Саўнаркам СССР спецыяльнай пастановай накіраваў яго на лячэнне. Але было ўжо позна. Памёр у г. Нерва, паблізу Генуі ў Італіі.

Урна з прахам пахавана на Краснай плошчы каля Крамлёўскай сцяны^[2].

Памяць

10 лістапада 1925 года астановай Савета Народных Камісараў Саюза ССР быў заснаваны фонд імя М. К. Уладзімірава^[4]. Ліквідаваны ў 1980 годзе^[5]
Яго імем у 1928 годзе ў Маскве названы праезд (былы Юшкоў завулак). У 1992 годзе праезд перайменаваны ў Нікольскі завулак (руск.) (бел..
Яго імя носяць вуліцы ў Гомелі^[6]^[7], Херсоне.

Зноскі

↑ ^а ^б Владимиров Мирон Константинович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 25 лютага 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135"></a>
↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ^л ^м Владимиров Мирон Константинович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 117-118. — 737 с.
↑ Владимиров Мирон Константинович — Революционеры — Яндекс.Словари (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 2 лютага 2013. Праверана 29 студзеня 2013.
↑ Постановление СНК СССР от 10.11.1925 «Об учреждении фонда имени М. К. Владимирова» (руск.)
↑ Постановление Совмина СССР от 26.06.1980 N 527 «О внебюджетных средствах учреждений, состоящих на государственном бюджете СССР» (руск.)
↑ Владимирова улица // Гомель. Энциклопедический справочник / Гл. редактор И. П. Шамякин. — Минск. : БелСЭ им. П. Бровки, 1991. — С. 122.
↑ Гомель. Атлас туриста. / Справоч. изд. Ред. Ю. М. Нестеровская. — Минск : РУП «Белкартография», 2019. — С. 17.

Літаратура

Кульчицький С. В. Історія одного законопроекту. «Наука і суспільство», 1988, № 2.
Москва. Энциклопедия. 1980 г.
Абрамов Алексей. У Кремлёвской стены. — М., Политиздат, 1988. ISBN 5-250-00071-1