Нацысцкая расавая палітыка Нацысцкая расавая палітыка — сукупнасць палітык і законаў, якія праводзіліся ў нацысцкай Германіі пры дыктатуры Адольфа Гітлера і заснаваны на псеўданавуковых і расісцкіх дактрынах, якія сцвярджаюць перавагу меркаванай «арыйскай расы», якая прэтэндуе на навуковую легітымнасць. Нацыянал-сацыялізм ставіў за мэту стварэнне і зацвярджэнне на досыць шырокай тэрыторыі «расава чыстай» дзяржавы «арыйскай расы», якая мае ўсё неабходнае для шчаснага існавання на працягу няпэўна доўгага часу («Тысячагадовы рэйх»)[1]. Згодна з прынцыпамі расавай гігіены галоўным аб’ектам пераследу сталі яўрэі, якія былі пазбаўлены правоў грамадзянства, магчымасці працаваць на дзяржаўнай службе, мець прыватную практыку і ўласны бізнес, мець шлюб з немцамі і мець адукацыю. Іх уласнасць і прадпрыемствы рэгістраваліся і падвяргаліся канфіскацыі. Увесь час здзяйсняліся акты гвалту, і афіцыйная прапаганда распальвала (або падагравала) сярод этнічных немцаў пачуцці прадузятасці і нянавісці да яўрэяў. Пазней яўрэі былі падвергнуты планамернаму знішчэнню. Аналагічныя дзеянні здзяйсняліся ў адносінах да цыган, славян, псіхічнахворых, інвалідаў, гомасексуалаў і шэрагу іншых катэгорый людзей, якія лічыліся «недачалавекамі».
Яўрыі паслядоўна выключаліся з палітычнага і эканамічнага жыцця Рэйха, а таксама са сфер навукі і мастацтва. «Расава чужымі» называліся марксізм і іншыя рацыяналістычныя напрамкі філасофіі як «народжаныя Талмудам». Па такіх жа крытэрыях ацэньваліся і дакладныя навукі, выкарыстоўвалася паняцце «нямецкай (арыйскай) фізікі», якая супрацьпастаўляецца «яўрэйскай» (у прыватнасці тэорыі адноснасці). Заяўлялася аб яўрэйскіх каранях у шэрагу новых напрамкаў выяўленчага мастацтва (сюррэалізм, дадаізм, экспрэсіянізм), якія аб’ядноўваліся пад назвай «дэгенератыўнае мастацтва». Антысеміцкія ідэі падтрымлівалі нямецкія генетыкі, некаторыя з іх затым заняліся актыўнай прапагандай іх, што служыла апорай для ўладаў, якія праводзілі расавую палітыку[2]. Гл. таксамаЗноскі
|
.svg){kind=small}
Portal di Ensiklopedia Dunia
