Канец 1920-х гадоў. Польскі сейм абмяркоўвае законапраект ваеннага міністэрства аб павелічэнні вытворчасці ўзбраенняў і здабычы нафты для патрэб арміі. Адбываюцца жорсткія сутыкненні паміж правымі сіламі і камуністычнай фракцыяй, якая выступае супраць вайны з СССР. Лідар сацыял-дэмакратаў Сташэўскі просіць перадаць праект, які цяжарам ляжа на бюджэт, для дапрацоўкі ў камісію. У гэты час на нафтапромысле ў Багуславе ўспыхвае забастоўка, выкліканая катаржнымі ўмовамі працы, жабрацкай зарплатай і антысавецкім курсам урада. Страйк выкарыстоўваюць у сваіх інтарэсах румынскія нафтавыя каралі — канкурэнты палякаў на сусветным рынку. Праз свайго агента Дзюваля яны падкупляюць Сташэўскага. Спрабуючы штучна зацягнуць страйк, той дасылае працоўным тэлеграму са словамі падтрымкі. Акцыі нафтапромыслаў падаюць, і Сташэўскі скупляе іх. Нафтапромыслы пераходзяць у вядзенне ваеннага міністэрства, і Сташэўскі дзейнічае ўжо ў яго інтарэсах. Ён прыязджае ў Багуслаў з рашэннем сейма аб неадкладным спыненні забастоўкі. Узамен працоўным абяцана мізэрнае падвышэнне заробку. Узброеныя забастоўшчыкі (сярод якіх і інжынер Тадэвуш, сын Сташэўскага, які даглядае дачку рабочага Вільчыка Стэфу) атачаюць найважнейшыя аб’екты промыслу калючым дротам і прапускаюць праз яе ток. Дырэктар Бямбніцкі выклікае войскі. Стэфу пасылаюць па дапамогу. Войскі выкарыстоўваюць газы. У вырашальны момант нападу Тадэвуш адключае ток, пазбаўляючы страйкоўцаў абароны. Ізноў галасуецца законапраект ваеннага міністэрства. На месцах сацыял-дэмакратычнай «апазіцыі» пуста. Прыходзіць паведамленне, што ў адказ на «аднаўленне парадку» ў Багуславе, дзе былі вялікія ахвяры, забаставалі працоўныя заводаў вайсковай амуніцыі і гарнякі-вугольнікі, арганізаваныя дэманстрацыі пратэсту. Натхнёныя дэпутаты-камуністы разгортваюць антыфашысцкі лозунг.
.jpg)
.svg){kind=small}
