Нікаля Шарль Удзіно

Нікаля Шарль Удзіно
фр.: Nicolas-Charles Oudinot
Партрэт Маршала Удзіно працы мастака Р. Лефеўра
Дата нараджэння	25 красавіка 1767(1767-04-25)[1][2][…]
Месца нараджэння	Бар-ле-Дзюк, arrondissement of Bar-le-Duc[d], дэпартамент Мёз, Латарынгія[d], Францыя[3]
Дата смерці	13 верасня 1847(1847-09-13)[4][5][…] (80 гадоў)
Месца смерці	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3]
Месца пахавання	пахавальня губернатараў[d]
Бацька	Nicolas Oudinot[d][6]
Маці	Marie Adam[d][6]
Жонка	Eugénie de Coucy[d][7]
Дзеці	Charles Oudinot[d] і Charles Oudinot de Reggio[d]
Грамадзянства	Францыя
Прыналежнасць	Першая французская рэспубліка
Род войскаў	пяхота
Званне	маршал Імперыі
Бітвы/войны	Battle of Großbeeren[d][8] бітва пад Дэневіцам[d][8] Напалеонаўскія войны
Узнагароды і званні	Маршал Імперыі[d] (1809) маршал Францыі[d] Імёны, выбітыя пад Трыумфальнай аркай[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нікаля Шарль Удзіно (фр.: Nicolas-Charles Oudinot; 25 красавіка 1767, Бар-ле-Дзюк, Латарынгія, Францыя — 13 верасня 1847, Парыж) — граф Удзіно, 1-ы герцаг Рэджа (1810), маршал Імперыі (1809).

Служыў у каралеўскім войску, але хутка пакінуў яго. Рэвалюцыя ізноў зрабіла яго салдатам. У 1794 годзе ён быў ужо генералам.

У якасці начальніка штаба Масены праславіўся абаронай Генуі (1800).

У кампаніях 1805—1807 гадоў камандаваў грэнадзёрскім корпусам; удзельнічаў у бітвах пры Астраленцы, пад Данцыгам і пад Фрынландам. У 1809 годзе стаяў на чале 2-га армейскага корпуса; за бітву пры Ваграме атрымаў маршальскую булаву, а неўзабаве пасля таго тытул герцага.

У 1812 годзе на чале 2-га армейскага корпуса Удзіно ваяваў з расійскім генералам графам Пятром Вітгенштэйнам; 17 жніўня, цяжка паранены ў першай бітве пад Полацкам, здаў камандаванне Гувіёну Сен-Сіру, ад якога праз 2 месяцы прыняў яго зноў. Падчас пераправы праз Бярэзіну ён дапамог Напалеону выратавацца, але сам быў цяжка паранены. Не акрыяўшы яшчэ ад ранаў, прыняў камандаванне 12-м армейскім корпусам, ваяваў пад Баўцэнам і быў пабіты пры Лукау 4 чэрвеня 1813 года.

Пасля перамір’я Удзіно атрымаў камандаванне над войскам, якое прызначана было дзейнічаць супраць сталіцы Прусіі. Пабіты 23 жніўня пры Гросберэне, ён быў аддадзены пад начальства маршала Нэя і разам з апошнім ізноў пацярпеў паражэнне пры Дэневіцэ (6 верасня). У 1814 годзе ваяваў пры Бар-сюр-Об, потым абараняў Парыж супраць Шварцэнберга і прыкрываў адступленне імператара.

Прыбыўшы ў Фантэнбло з Напалеонам, Удзіно ўгаворваў яго адрачыся ад прастола і, калі Бурбоны былі адноўлены, далучыўся да іх. У падзеях Ста дзён (1815) не прымаў ніякага ўдзелу.

У 1823 годзе камандаваў корпусам падчас іспанскай экспедыцыі; пасля ліпеньскай рэвалюцыі далучыўся да Луі-Філіпа.

• Nollet-Fabert, «Histoire d’Oudinot» (Бар-ле-Дзюк, 1850)
• Nollet-Fabert, «La Lorraine militaire» (III, Нансі, 1855)

	Нікаля Шарль Удзіно на Вікісховішчы

• Marshal Nicolas Charles Oudinot