Эміль Бернар

Эміль Бернар
фр.: Émile Bernard
Імя пры нараджэнні	фр.: Émile Henri Bernard
Дата нараджэння	28 красавіка 1868(1868-04-28)[1][2][…]
Месца нараджэння	Ліль, акруга Ліль[d], дэпартамент Нор, рэгіён Нор — Па-дэ-Кале, Францыя[3]
Дата смерці	16 красавіка 1941(1941-04-16)[1][4][…] (72 гады)
Месца смерці	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3]
Месца пахавання	Cimetière parisien de Pantin - Division 43[d]
Грамадзянства	Францыя[5][6][…]
Жонка	Andrée Fort[d]
Род дзейнасці	мастак, паэт, пісьменнік, ілюстратар, фатограф, скульптар, мастак-гравёр, акварэліст
Жанр	партрэт[3], пейзаж[3], рэлігійны жывапіс[d][3], ню[3], гарадскі пейзаж[d][3], жанравы жывапіс[3] і міфалагічны жывапіс[d][3]
Вучоба	Акадэмія Жуліяна
Мастацкі кірунак	Школа Понт-Авена, Набі, Пуантылізм, клуазанізм[d][7], арыенталізм[d], synthetism[d][7] і сімвалізм[8][3]
Уплыў	Fernand Cormon[d]
Уплыў на	Sever Burada[d] і Pere Daura Garcia[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эміль Бернар (фр.: Émile Bernard, 28 красавіка 1868(1868-04-28)^[1][2][…], Ліль^[3] — 16 красавіка 1941(1941-04-16)^[1][4][…], Парыж^[3]) — французскі мастак-неаімпрэсіяніст, адзін з тэарэтыкаў сімвалізму ў мастацтве.

У 1886 годзе паступае вучыцца жывапісу ў парыжскае мастацкае атэлье Фернана Кармона, дзе знаёміцца з Тулуз-Латрэкам і ван Гогам. У тым жа годзе выгнаны з атэлье «за ўпартасць». У 1886—1888 гадах жыве ў Понт-Авэне, дзе далучаецца да мастацкай групы Понт-Авэн і становіцца сябрам Гагена. Тут жа, у 1887 годзе, сумесна з Луі Анкетэнам, распрацоўвае клуазанісцкі стыль жывапісу.

У 1890 годзе Эміль Бернар перажывае рэлігійны крызіс, пасля чаго майстар звяртаецца да прадметаў і сюжэтаў сярэднявечнага мастацтва. У 1891 годзе разрывае сяброўства з Гагенам і далучаецца да сімвалісцкай групы Адылона Рэдона і Фердынанда Ходлера.

У 1893—1903 гадах падарожнічае па Егіпце, Італіі і Іспаніі. У гэтыя гады стварае па большай частцы рэлігійныя і сімвалісцкія карціны.

Бернар, з'яўляўся адным з выбітных майстроў групы Порт-Авэн, у пачатку сваёй творчасці схіляўся да прымітывізму, у канцы жыцця капіяваў палотны венецыянскіх майстроў. У той жа час творчасць Бернара аказала вырашальны ўплыў на працы Пабла Пікаса ў яго «блакітны перыяд». Доўгія сяброўскія адносіны Бернара з ван Гогам, Гагенам і Сезанам пакінулі пасля сябе вельмі каштоўную для даследчыкаў творчасці мастакоў перапіску.

• Fred Leeman, Émile Bernard (1868—1941), Citadelles & Mazenod éditeurs; Wildenstein Institute Publications, 2013, 495 p. ISBN 9782850885716
• Jean-Jacques Luthi und Armand Israël: Émile Bernard 1868—1941, Editions de l'Amateur, ISBN 2-85917-387-0