Ентерококи

Ентерококи
Enterococcus sp. инфекција во белодробно ткиво
Научна класификација
Домен:	Bacteria
Оддел:	Firmicutes
Класа:	Bacilli
Ред:	Lactobacillales
Семејство:	Enterococcaceae
Род:	Enterococcus (ex Thiercelin & Jouhaud 1903) Schleifer & Kilpper-Bälz 1984
Видови[3]
E. alcedinis[1] E. aquimarinus[1] E. asini[1] E. avium[1] E. bulliens[1][2] E. caccae[1] E. camelliae[1] E. canintestini[1] E. canis[1] E. casseliflavus[1] E. cecorum[1] E. columbae[1] E. devriesei[1] E. diestrammenae[1] E. dispar[1] E. durans[1] E. eurekensis[1] E. faecalis[1] E. faecium[1] E. gallinarum[1] E. gilvus[1] E. haemoperoxidus[1] E. hermanniensis[1] E. hirae[1] E. italicus[1] E. lactis[1] E. lemanii[1] E. malodoratus[1] E. moraviensis[1] E. mundtii[1] E. olivae[1] E. pallens[1] E. phoeniculicola[1] E. plantarum[1] E. pseudoavium[1] E. quebecensis[1] E. raffinosus[1] E. ratti[1] E. rivorum[1] E. rotai[1] E. saccharolyticus[1] E. saigonensis[1] E. silesiacus[1] E. sulfureus[1] E. solitarius E. termitis[1] E. thailandicus[1] E. ureasiticus[1] E. ureilyticus[1] E. viikkiensis[1] E. villorum[1] E. xiangfangensis[1]

Ентерококи (Enterococcus) е голем род на млечно-киселински бактерии кој припаѓа на коленото Firmicutes. Тие се Грам-позитивни коки кои често се јавуваат во парови (диплококи) или во облик на кратки ланци, па затоа морфолошки многу наликуваат на стрептококите.^[4] Два вида се чести коменсали во цревната микрофлора на луѓето: E. faecalis (90–95%) и E. faecium (5–10%).

Ентерококите се факултативно анаеробни бактерии, односно, тие се способни за клеточна респирација во средина со или без кислород.^[5] Иако не се способни за формирање ендоспори, тие се толерантни на разни екстремни услови: широк температурен опсег (10-45 °C), широк опсег на pH вредности (4.5–10.0), и високо ниво на салинитет.^[6]

Ентерококите обично покажуваат алфа-хемолиза на крвен агар.^[7]

Членовите на родот Enterococcus (од грчки έντερο, éntero, "црево" и κοκκος, coccos, "зрнце") долго време беа класифицирани како група D стрептококи; сè до 1984 година, кога геномските ДНК анализи не укажаа на фактот дека станува збор за посебен род.^[8]

Овој бактериски род се претпоставува дека еволуирал пред околу 425-500 милиони години.^[9]

Клинички инфекции предизвикани од Enterococcus вклучуваат: инфекции на мочните патишта, бактериемија, бактериски ендокардит, дивертикулит, и менингит. Видовите кои се осетливи на антибиотици се третираат со: ампицилин, пеницилин и ванкомицин.^[10] Мочните инфекции можат да бидат третирани со нитрофурантоин, дури и во случаи на ванкомицин-резистенција.^[11]

Од медицинска гледна точка, важна одлика на овој род е високото ниво на интринзична антибиотска резистенција. Некои видови ентерококи се отпорни на β-лактамски антибиотици (пеницилини, цефалоспорини, карбапенеми), како и многу аминогликозиди. Во последните две децении, се развиле особено вирулентни соеви на Enterococcus, отпорни на ванкомицин (ванкомицин-отпорни ентерококи или VRE) посебно при нозокомијални инфекции на хоспитализирани пациенти. VRE може да се третираат со quinupristin/dalfopristin (Synercid) со стапка на излекување околу 70%.^[12]

Ентерококниот менингит е ретка компликација при неврохируршки интервенции, при што третманот е со интравенозна или интратекална апликација на ванкомицин, со сè уште дискутабилен исход на овој тип на терапија.^[13]

Новите епидемиолошки докази покажаа дека ентерококите се главен инфективен агенс кај хроничниот бактериски простатит. Ентерококите во простатата формираат биофилмови, поради што нивното искоренување е тешко.