Обединето Кнежевство Влашка и Молдавија

Обединети кнежевства (1859–62) Principatele Unite Романски обединети кнежевства (1862–66) Principatele Unite Române Романија (1866–81) România
1859–1881
Flag Coat of arms
Motto: Nihil Sine Deo "Nothing without God"
Статус	де јуре вазал на Отоманското Царство (1859–77)[a]
Главен град	Јаш и Букурешт (1859–1862) Букурешт (1862–1881)
Говорени јазици	романски
Уредување	уставна монархија[b]
принц
• 1859–1866	Александар Јон Куза
• 1866–1881	Карол I
регент
• 1866	Ласкар Катаргиу
• 1866	николае Голеску
• 1866	Николае Харалампие
Премиер
• 1862	Барбу Катаргиу (прв)
• 1879–1881	Јон Братијану (последен)
Legislature	Парламент
• Upper house	Сенат
• Lower house	Дом на пратеници
Историја
• унија помеѓу Кнежевство Молдавија и Кнежевство Влашка	24 јануари 1859
• Прва заедничка влада	22 јануари 1862
• Независност од Отоманското Царство[c]	9 мај 1877
• основено кралство	14 март 1881
Површина
1860[d]	124.506 km2 (48,072 sq mi)
1880[d]	130.434 km2 (50,361 sq mi)
Население
• 1860[d]	4.424.961
• 1880[d]	5.278.531
Валута	романски лек
Претходници Наследници Кнежевство Молдавија Кнежевство Влашка Добруџа Кралство Романија Бесарабска управа
Денес дел од	Молдавија  Романија  Украина
^ a. De facto independent state. ^ b. 1866 Constitution of Romania. ^ c. Independence internationally recognized in 1878. ^ d. Ethnic and Political Studies.[1]

Обединето Кнежевство Влашка и Молдавија или Романски обединети кнежевства (романски: Principatele Unite ale Valahiei şi Moldovei) е името на романската држава во периодот од 1859 до 1881 година.

По крајот на Кримската војна, австрискиот режим станал омразен меѓу населението, бидејќи бил потиснат материјалниот и политичкиот живот. Во мировните преговори меѓу Големите сили било одлучено замена на рускиот протекторат со колективен протекторат на земјите кои го потпишале договорот. Во исто време романските емигранти во Париз започнале се појасно да го поставуват прашањето за обединување на двете кнежевства. На едната страна застанале Австрија и Османлиското Царство заедно со Англија која била во добри трговски односи со Истанбул. Од друга страна била Франција, која не сакала Русија да излезе во своите сфери на влијание на Балканот, Средоземјето и Мала Азија, како и Русија која проценила дека едно соединување ќе доведе до слабеење на позициите на Османлиите. Најголема улога во обединувањето на двете дунавски кнежевства имале емигрантите во Западна Европа, посебно во Франција која не се спротивставувала на обединувањето.

По крајот на конгресот, австриските сили се повлекле од двете кнежевства, а во 1857 година биле спроведени успешни избори за обединување на двете кнежевства. На конвенцијата од 7 август 1858 било изгласено да се зачуваат двете кнежевства како одделни, но со право да основат заеднички управни органи. Во 1861 година Александар Јон Куза го објавил соединувањето на двете кнежевства, иако тие сѐ уште биле вазални на Османлиското Царство. Во 1861 година во османлиската престолнина била свикана меѓународна конференција која го признала официјално соединувањето на двете кнежевства под името Романија и како вазална земја на Османлиите била до Берлинскиот конгрес.