ဥဒပါနဒူသကဇာတ်
တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၁) ဥဒပါနဒူသကဇာတ်။ ။ ရသေ့အများတို့ သုံးဆောင်နေသော ရေတွင်းထဲသို့ မစင်စွန့်ချ ဖျက်ဆီးသော မြေခွေးမိုက်အကြောင်း။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသောက်ရေအတွင်း ကျင်ကြီးသွင်းနတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မြေခွေးတစ်ကောင်သည် ရဟန်းသံဃာတို့ သောက်ရေတွင်းကို ကျင်ကြီးကျင်ငယ်စွန့်ကာ ဖျက်ဆီးလျက်သွားလေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ရေတွင်းအနီးသို့ ရောက်လာသော မြေခွေးကို သာမဏေငယ်တို့သည် အုတ်ခဲတို့ဖြင့် ပစ်ခတ်ကာ ပင်ပန်းဆင်းရဲစေကုန်၏။ မြေခွေးသည် ထိုအခါမှစ၍ ထိုအရပ်ကို ပြန်၍မကြည့်ဝံ့ချေ။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုမြေခွေးအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်း သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ထိုမြေခွေးသည် ယခုအခါ၌သာ ဖျက်ဆီးသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဖျက်ဆီးဖူးပြီ ”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။ အတိတ်ဝတ္ထုယုတ်မာမြေခွေး ဖမ်းဆီးမေးလွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဣသိပတနမည်သောအရပ်၌ ရေတွင်းတစ်ခု ရှိလေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည် အမျိုးတစ်မျိုးအိမ်၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ရသေ့၊ ရဟန်းပြု၍ ရသေ့အပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုဣသိပတနအရပ်၌ နေလေ၏။ ထိုအခါ မြေခွေးတစ်ကောင်သည် ရေတွင်းကို ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်စွန့်ကာ ဖျက်ဆီး၍သွားလေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ရသေ့တို့သည် ထိုမြေခွေးကို ဝိုင်းဝန်းဖမ်းဆီးတားကာ ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ဖမ်းဆီးပြီးလျှင် ဆရာရသေ့ကြီးထံ ဆောင်ခဲ့ကြကုန်၏။ ရသေ့ကြီးသည် ထိုမြေခွေးအား - “ဟယ် - မြေခွေး ... တော၌နေ၍ ကြာရှည်စွာ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိကုန်သော ရသေ့တို့သည် ငြိုငြင်ပင်ပန်းစွာ တူးဖော်ထားအပ်သော ရေတွင်းကို အဘယ်ကြောင့် ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်စွန့်၍ ဖျက်ဆီးဘိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အချင်းရသေ့ - ငါတို့သည် ရေသောက်ပြီးလျှင် ရေတွင်းကို ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်စွန့်ခြင်းကား မြေခွေးတို့၏သဘော အကျင့်ဖြစ်၏။ အဖ၊ အဘိုးတို့ သဘောအကျင့်ဖြစ်၏။ အဖ၊ အဘိုးတို့မှာ လာသော ထိုသဘောအကျင့်ကို စွန့်ခြင်းငှာမထိုက်ပေ” ဟု ပြန်၍ပြောကြားလေ၏။ ယုတ်မာသူပင် ဝေးစွနှင်ထိုအခါ ရသေ့သည် မြေခွေးအား - “ဟယ် မြေခွေး ... ရေတွင်းကို ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ် စွန့်ခြင်းသည် သင်တို့ သဘောအကျင့်ဖြစ်ခဲ့မူ၊ သဘောအကျင့်မဟုတ်သော အရာကား အဘယ်နည်း။ သင်တို့ သဘောအကျင့်ကို လည်းကောင်း၊ သဘောအကျင့်မဟုတ်သော အရာကို လည်းကောင်း - ငါတို့ကား တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ မကျင့်ကုန်” – ဟု အဆုံးအမပေး၍ ဤအရပ်သို့ တစ်ဖန် မလာလင့် ပြောဆိုလတ်သော် ထိုမြေခွေးသည် ထိုအခါမှစ၍ တစ်ဖန်ပြန်၍ မကြည့်တော့ချေ။ ဇာတ်ပေါင်းဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ - ထိုအခါ မြေခွေးသည် - ယခုအခါ မြေခွေး။ ဆရာရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။ ဆောင်ပုဒ်(၁) ရေတွင်းဖျက်ရေး၊ စွန့်ချေးသေး၊ မြေခွေးသဘောပေ။ (၂) ခြေလေးချောင်းတွင်၊ မြေခွေးလျှင်၊ တမင်ယုတ်မာလေ။ ဥဒပါနဒူသကဇာတ် ပြီး၏။ ကိုးကား
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
