குவாரசமியப் பேரரசு[note 2][8] என்பது தற்போதைய நடு ஆசியா, ஆப்கானித்தான் மற்றும் ஈரான் ஆகியவற்றின் பெரும் பகுதிகளைத் தன்னகத்தே கொண்டிருந்த ஒரு முன்னாள் நாடு ஆகும். இது துருக்கிய-பாரசீகக்[9] கலாச்சாரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தது. சன்னி இசுலாம் மதத்தை பின்பற்றிய ஒரு முஸ்லிம் பேரரசாக இருந்தது. இது 1077 முதல் 1231ஆம் ஆண்டு வரை நீடித்தது. முதலில் செல்யூக் பேரரசு மற்றும் காரா கிதைக்கு (மேற்கு லியாவோ அரசமரபு)[10] அடிபணிந்த நாடாக இது இருந்தது.[11] பிறகு சுதந்திரமாக இந்நாடு செயல்பட்டது. பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டில் மங்கோலியப் படையெடுப்பு வரை இது அவ்வாறாக நீடித்தது. மதிப்பீட்டின் படி, இதன் பரப்பளவு 23,00,000[12] முதல் 36,00,000[13] சதுர கிலோமீட்டர் ஆகும். வரலாற்றின் மிகப் பெரிய நிலப் பேரரசுகளில் ஒன்றாக இது திகழ்ந்தது. பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் முஸ்லிம் உலகில் இந்தப் பேரரசானது முதன்மையான சக்தி வாய்ந்த நாடாக இருந்தது. இதன் முன்னிருந்த நாட்டை அடிப்படையாக கொண்டு உருவான இந்தப் பேரரசானது பெரும்பாலும் கிப்சாக் துருக்கியர்களைக் கொண்டிருந்த ஒரு பெரிய குதிரைப்படை இராணுவத்தால் தற்காக்கப்பட்டது.[14]
↑Additionally, the population of roughly the same area (Persia and Central Asia) plus some others (Caucasia and northeast Anatolia) is estimated at 5–6 million nearly 400 hundreds later, under the rule of the Safavid dynasty.[7]
↑Also known as Khwarazm (Persian: خوارزم, romanized: Khwārazm) or the Khwarazmshahs (Persian: خوارزمشاهیان, romanized: Khwārazmshāhiyān)
மேற்கோள்கள்
↑ 1.01.1Babayan, K. (2003). Mystics, monarchs, and messiahs: cultural landscapes of early modern Iran. Harvard Center for Middle Eastern Studies. p. 14.
↑Gafurov, B.G. Central Asia:Pre-Historic to Pre-Modern Times, Vol. 2, (Shipra Publications, 1989), p. 359.
↑Vasilyeva, G.P. "Ethnic processes in origins of Turkmen people." Soviet Ethnography. Publishing house: Nauka, 1969. pp. 81-98.
↑Clifford Edmund Bosworth: Khwarazmshahs i. Descendants of the line of Anuštigin. In: Encyclopaedia Iranica, online ed., 2009: "Little specific is known about the internal functioning of the Khwarazmian state, but its bureaucracy, directed as it was by Persian officials, must have followed the Saljuq model. This is the impression gained from the various Khwarazmian chancery and financial documents preserved in the collections of enšāʾdocuments and epistles from this period. The authors of at least three of these collections—Rašid-al-Din Vaṭvāṭ (d. 1182-83 or 1187-88), with his two collections of rasāʾel, and Bahāʾ-al-Din Baḡdādi, compiler of the important Ketāb al-tawaṣṣol elā al-tarassol—were heads of the Khwarazmian chancery. The Khwarazmshahs had viziers as their chief executives, on the traditional pattern, and only as the dynasty approached its end did ʿAlāʾ-al-Din Moḥammad in ca. 615/1218 divide up the office amongst six commissioners (wakildārs; see Kafesoğlu, pp. 5-8, 17; Horst, pp. 10-12, 25, and passim). Nor is much specifically known of court life in Gorgānj under the Khwarazmshahs, but they had, like other rulers of their age, their court eulogists, and as well as being a noted stylist, Rašid-al-Din Vaṭvāṭ also had a considerable reputation as a poet in Persian." Norman M. Naimark, Genocide: A World History (ஒக்ஸ்போர்ட் பல்கலைக்கழகப் பதிப்பகம், 2017), 20 "The Persian-speaking and Islamic Khwarezmian empire, which was founded in Central Asia south of the Aral Sea around its capital of Samarkand, and included such remarkable centers of trade and civilizations as Bukhara and Urgench, ..."
.svg)
