Апошняе метро

Апошняе метро
фр.: Le Dernier Métro
Жанры	драматычны фільм[4][5], артхаус[6], рамантычны фільм[4][7] і ваенны фільм[d][8][9][…]
Рэжысёр	Франсуа Труфо[4][7]
Прадзюсар	Франсуа Труфо
Сцэнарысты	Франсуа Труфо Suzanne Schiffman[d] Jean-Claude Grumberg[d]
У галоўных ролях	Катрын Дэнёў[10][11][…] Жэрар Дэпардзьё[10][7] Jean Poiret[d][10][11][…] Andréa Ferréol[d][10] Paulette Dubost[d][10][5] Heinz Bennent[d][10][7] Рышар Барэнжэ[10] Sabine Haudepin[d][10] Jean-Louis Richard[d][10][5] Maurice Risch[d][10][5] Christian Baltauss[d][10] Alain Tasma[d][12]
Аператар	Нестар Альмендрас[13][14][…]
Кампазітар	Жорж Дэлеру[d]
Мастак-пастаноўшчык	Jean-Pierre Kohut-Svelko[d]
Кінакампанія	Les Films du Carrosse[d]
Працягласць	131 хв.
Краіна	Францыя
Мова	французская[1][2]
Год	17 верасня 1980 і 28 кастрычніка 1981[3]
IMDb	ID 0080610

«Апошняе метро»^[15] (фр.: Le Dernier Métro) — гістарычная драма 1980 года з Катрын Дэнёў і Жэрарам Дэпардзьё ў галоўных ролях. Другі фільм задуманай Франсуа Труфо трылогіі пра сцэнічныя віды мастацтваў (кіно, тэатр, мюзікл), якая распачалася фільмам «Амерыканская ноч» (1973). Гэта самы паспяховы ў французскім пракаце фільм Труфо. Лаўрэат дзесяці прэмій «Сезар».

Дзеянне адбываецца падчас нацысцкай акупацыі Парыжа. Апошняе метро — сімвал тэатральнага свету, цягнік, на якім падчас акупацыі з’язджала парыжская тэатральная багема пасля спектакля. Спазненне на цягнік азначала парушэнне каменданцкай гадзіны. Амаль усё дзеянне фільма засяроджана ў межах аднаго з тэатраў. З гэтага цеснага свету, дзе ўсё знаёмыя адзін з адным, рэжысёр кідае погляд на лёс Францыі ў ваенныя гады.

Аднаму з самых таленавітых рэжысёраў сталіцы, Люка Штайнеру (Хайнц Бенент), пагражае перамяшчэнне ў канцэнтрацыйны лагер, бо ён яўрэй. Таму ён уцёк з Парыжа ў першыя дні акупацыі. Але гэта афіцыйная версія. Насамрэч Люка хаваецца ад нацыстаў у склепе свайго тэатра на Манмартры, у гэтым яму дапамагае яго жонка, адна з найвядомых актрыс свайго часу Марыён (Катрын Дэнёў), якая ўзяла на сябе абавязкі дырэктара ў гэты нялёгкі час. Па вечарах праз патаемны люк яна спускаецца ў каморку мужа, старанна схаваную сярод склада старых дэкарацый. Для таго, каб тэатр жыў — Марыён рыхтуе прэм’еру новай п’есы, пры гэтым ніхто не здагадваецца, што сапраўдным аўтарам пастаноўкі з’яўляецца Люка, якому Марыён арганізавала радыётрансляцыі ад мікрафона на сцэне да прымача ў склепе. Люка паведамляе свае ідэі Марыён, а яна ў сваю чаргу — запрошанаму рэжысёру, які паступова пачынае верыць у тое, што да ўсяго дадумаўся сам. У якасці партнёра Марыён па спектаклі з «Гран-Грыньёла» у тэатр прыходзіць шматабяцальны акцёр Бернар Гранжэ (Жэрар Дэпардзьё). Між тым тэатрам спрабуе завалодаць беспрынцыповы калабарацыяніст Даксіа.