Барысаглебская царква (Накрышкі)
Свята-Барыса-Глебская царква — праваслаўны храм у вёсцы Накрышках Дзятлаўскага раёна Гродзенскай вобласці. Знаходзіцца на паўночнай ускраіне вёскі. ГісторыяХрам закладзены ў 1790 годзе як уніяцкі памешчыцай Францішкай Стравінскай з роду Валадковічаў з бутавага каменю замест колішняй драўлянай святыні, якая стаяла да 1788 года на захадзе ад цяперашняй. Узвядзеннем царквы кіраваў святар Мікалай Міхайлавіч Бароўскі. Царква была дабудавана і асвечана ў 1821 годзе[1]. У 1860 годзе была адкрыта царкоўнапрыходская школа. У 1881 годзе на сродкі прыхаджан быў пастаўлены новы іканастас, асвечаны ў 1883 годзе. Будынак адрамантаваны ў 1885—1886 гадах малодшым інжынерам Іванам Трубнікавым[2]. .jpg) У 1902 годзе царкву наведаў з архіпастырскім візітам епіскап Гродзенскі і Брэсцкі Іаакім. У сустрэчы архірэя ўдзельнічалі 200 дзяцей і хор з 60 чалавек. У 1907 годзе айцец Міхаіл Дзяканаў заснаваў праваслаўнае брацтва. У прыходзе дзейнічалі два вучылішчы, дзве царкоўнапрыходскія школы і дзве школы граматы; ўзведзены плябаніі для святара і псаломшчыка, адрамантавана царква[1]. Будынак пацярпеў у часе Першай сусветнай вайны. Дзякуючы айцу Канстанціну Гайдукевічу царкоўнае начынне ў 1915 годзе было эвакуявана ў Расію. Да канца вайны плябанія і гаспадарчыя пабудовы знаходзіліся ў паўразбураным стане, а ў царкоўнай рызніцы захоўвалася толькі адно старое ўбранне[1]. Настаяцелем царквы ў 1924—1931 гадах быў Антон Сокал-Кутылоўскі. Навучанне ў прыходскай школе адбывалася на польскай мове, аднак намаганнямі святара ў вёсцы Хвінявічы адкрылася прыватная беларускамоўная школа. У Другую сусветную вайну царкву адрамантавалі: замянілі цагляныя хоры на драўляныя, памянялі кроквы, перакрылі дах гонтам. На яе гарышчы дзейнічаў партызанскі лазарэт[3]. Пасля вайны храм дзейнічаў. У канцы 1980-х гадоў да яго быў прыбудаваны прытвор. У 2010 годзе царква была занесена ў Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Рэспублікі Беларусь як аб’ект гісторыка-культурнай спадчыны рэгіянальнага значэння. АрхітэктураХрам вырашаны ў архітэктуры позняга класіцызму. Кампактны прамавугольны ў плане аб’ём накрыты двухсхільным дахам з вальмай над алтарнай часткай, вільчык якога па цэнтры адзначаны цыбулепадобным купалам на гранёным барабане. Архітэктурная выразнасць збудавання дасягаецца спалучэннем мастацкай бутавай муроўкі сцен з атынкаванымі элементамі дэкору: шырокімі пілястрамі, карнізам і падкарнізным поясам, ліштвамі высокіх арачных праёмаў (першапачаткова былі арачныя люкарны). Да галоўнага фасада далучаны каркасны ашаляваны прытвор, над якім на галоўным фасадзе шырокая паўкруглая люкарна хораў. .jpg) У інтэр’еры пры ўваходзе хоры на 2 слупах і бакавая 2-маршавая лесвіца на іх. Драўляны 3-ярусны іканастас зроблены ў 1883 годзе. Перад храмам у правым кутку бутавай агароджы пастаўлена таксама змураваная з бутавага каменю 1-ярусная шатровая званіца. СвятарыУ царкве служылі святары: Мікалай Міхайлавіч Бароўскі (1788—1821), Пётр Міхайлавіч Бароўскі (1821—1847), Мікалай Пятровіч Бароўскі (1847—1878), Мікалай Міхайлавіч Вяхіраў (1878—1899), Міхаіл Пятровіч Дзяканаў (1899—1907), Канстанцін Гайдукевіч (1907—1918), Андрэй Максімавіч Кучук (1918—1924), Антон Андрэевіч Сокал-Кутылоўскі (1924—1931), Дзмітрый Ільіч Гладкоў (1931—1958), Андрэй Емяльянавіч Зянюк (1958—2010). У 1904—1905 гадах псаломшчыкам у царкве служыў Феафан (Семяняка), будучы архіепіскап Мінскі і Беларускі[3]. Зноскі
Літаратура
Спасылкі
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
