Феафан (Семяняка)
Архіепіскап Феафан (у свеце: Мікалай Адамавіч Семяняка; 18 (6) студзеня 1879, Дзятлава, Слонімскі павет, Гродзенская губерня — 10 лістапада 1937, Хабараўск, СССР) — праваслаўны царкоўны дзеяч, публіцыст, паэт, архіепіскап Мінскі і Беларускі (1930—1935). БіяграфіяНарадзіўся ў сям’і настаўніка (пісара). Рускі. Скончыў Жыровіцкае духоўнае вучылішча і Віленскую духоўную семінарыю. У 1904—1905 годзе служыў псаломшчыкам у Барысаглебскай царкве ў вёсцы Накрышках. 14 лістапада 1905 года пасвечаны ў сан іерэя. З 1905 да 1911 года служыў у цэрквах на Гродзеншчыне. Са жніўня 1911 года працаваў выкладчыкам Закона Божага ў Чырвонастоцкім Свята-Раства-Багародзіцкім жаночым манастыры. Займаўся краязнаўствам, паэзіяй, напісаў нарыс пра гісторыю манастыра[1]. Падчас Першай сусветнай вайны эвакуіраваўся ў Тыфліс. У 1921 годзе быў пераведзены ў Маскву, быў настаяцелем шэрагу храмаў. 30 лістапада 1925 года быў арыштаваны і асуджаны за «контррэвалюцыйную дзейнасць» на 2 гады. Быў сасланы ў Комі, падчас зняволення аўдавеў. Пасля вызвалення вярнуўся ў Маскву, быў узведзены ў сан протаіерэя, прыняў манаства і імя Феафан. 13 снежня 1930 года па блаславенні мітрапаліта Сергія быў пасвечаны ў епіскапа Мінскага і Беларускага, і ў лютым 1931 года выехаў у Мінск. Адпраўляў набажэнствы ў невялікай драўлянай Свята-Мікалаеўскай царкве ў прадмесці Козырава. 9 ліпеня 1934 года быў узведзены ў сан архіепіскапа. У 1935 годзе ён часова кіраваў Полацкай і Віцебскай епархіяй. На гэтай пасадзе 9 красавіка 1935 года Феафан быў арыштаваны супрацоўнікамі НКУС як «адзін з кіраўнікоў антысавецкай арганізацыі ў пас. Козырава». Быў асуджаны да 8 гадоў зняволення ў лагеры, у 1937 годзе прыгавораны да расстрэлу. Рэабілітаваны ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда БССР у 1990 годзе[2]. Зноскі
Літаратура
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
