Вінчэнца Беліні

Вінчэнца Беліні
Vincenzo Bellini
Асноўная інфармацыя
Поўнае імя	Вінчэнца Сальватору Кармела Франчэска Беліні
Дата нараджэння	3 лістапада 1801(1801-11-03)[1][2][…]
Месца нараджэння	Катанія, правінцыя Катанія, Сіцылія, Каралеўства Італія[3][4]
Дата смерці	23 верасня 1835(1835-09-23)[1][2][…] (33 гады)
Месца смерці	Пюто, акруга Нантэр[d], дэпартамент Сена, Францыя[3][4]
Месца пахавання	Пер-Лашэз[5] Catania Cathedral[d][6]
Краіна	Італія
Музычная дзейнасць
Педагог	Niccolò Antonio Zingarelli[d][7]
Прафесіі	кампазітар
Жанры	опера і сімфонія
Узнагароды
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Вінчэнца Беліні (італ.: Vincenzo Bellini; 3 лістапада 1801, Катанія — 23 верасня 1835) — італьянскі оперны кампазітар, адзін з самых значных у 19 ст. Працаваў у стылі бельканта.

Вучылі яго бацька і дзед, абодва арганісты, а вучобу ў кансерваторыі ў Неапалі яго спансіравала сіцыліянская арыстакратыя. Сваю першую оперу ён напісаў у 1825 годзе, у супрацоўніцтве з Даменіка Барбайа, найбольш значнага імпрэсарыа ў Італіі, які вельмі спрыяў хуткай кар’еры Беліні.

У 1825—26 Беліні напісаў твор «Bianca e Fernando» у Неапалі разам з Барбайа, які прыслаў яму камісію з міланскага La Scala у наступным годзе. У выніку, яго «Il Pirata» прынесла яму сенсацыю і Белліні стаў сусветна вядомым артыстам. Першая опера стала вялікай пасля першай прэзентацыі за такі ж бліскучы вакальны стыль, як і ў Расіні, новы лірызм і прастату, што стварыла яму ўласны стыль. Нягледзячы на ваганні, ён умацоўваў гэты стыль на працягу васьмі наступных опер. «I Capuleti e i Montecchi» (Венецыя, 1830), вольна заснаваная на творы Уільяма Шэкспіра «Рамэа і Джульета» выклікала поспех, дзякуючы сапрана Гуідыты Паста, жанчыны, якая грала ролю Рамэа ў мужчынскім адзенні. Разам з «La Sonnambula» (Мілан, 1831), Беліні стварыў галоўныя партыі для найбольш папулярных спявакоў за ўсю дэкаду. Опера «Norma» (Мілан, 1831), хоць першапачаткова і не прынесла поспеху, але з’яўляецца найбольш выдатным творам драматычнага сапрана. Яго апошняя опера «I puritani» у Італьянскім Тэатры Парыжу (1835), магчыма заслугоўвае найбольш высокай адзнакі як класічны твор оперы. З таго часу, Беліні быў адным з ідалаў Парыжа. Ім захапляліся прыхільнікі і крытыкі, як вядучым музыкай і артыстам. Але на гэтай вышыні, не дажыўшы 34 гадоў, Беліні нечакана захварэў і памёр. Ён быў пахаваны на Парыжскіх могілках.

Хоць ён так і не стаўся арганістам альбо аркестратарам, Беліні быў майстрам тонкасці вакалу і прыгажосці мелодыі. Яго оперы працягваюць хваляваць і праз шмат гадоў ува ўсім свеце.

• «Адэльсон і Сальвіні» («Adelson e Salvini»), 1825
• «Б’янка і Джэрнанда» («Bianca e Gernando»), 1826. Пад назвай «Б’янка і Фернанда» («Bianca e Fernando») 1828
• «Пірат» («Il pirata»), 1827
• «Чужаніца» («La straniera»), 1829
• «Заіра» («Zaira»), 1829
• «Эрнані» (не скончана), 1830
• «Капулеці і Мантэкі» («I Capuleti e i Montecchi»), 1830
• «Самнамбула» («La sonnambula»), 1831
• «Норма» («Norma»), 1831
• «Беатрычэ дзі Тэнда» («Beatrice di Tenda»), 1833
• «Пурытане» («I puritani»), 1835

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Вінчэнца Беліні
• Einstein, Alfred, Music in the Romantic Era (1947);
• Grout, Donald J., A Short History of Opera, 3d ed. (1987);
• Orrey, Leslie, Bellini (1978);
• Weinstock, Herbert, Vincenzo Bellini (1971)