Мікалай Рыгоравіч Пінчук

Мікалай Рыгоравіч Пінчук
руск.: Николай Григорьевич Пинчук
Дата нараджэння	4 лютага 1921(1921-02-04)
Месца нараджэння	Бабруйскі раён, Магілёўская вобласць
Дата смерці	12 студзеня 1978(1978-01-12) (56 гадоў)
Месца смерці	Мінск
Месца пахавання	Усходнія могілкі
Альма-матар	Ваенна-паветраная акадэмія імя Ю. А. Гагарына
Грамадзянства	СССР
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	Ваенна-паветраныя сілы
Гады службы	1940—1975
Званне
Часць	18-ы гвардзейскі Віцебскі двойчы Чырванасцяжны ордэна Суворава II ступени знішчальны авіяцыйны полк
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні

Мікалай Рыгоравіч Пінчу́к (4 лютага 1921 — 12 студзеня 1978) — камандзір 1-й эскадрыллі 18-га гвардзейскага знішчальнага авіяцыйнага палка, гвардыі капітан, Заслужаны ваенны лётчык-выпрабавальнік СССР^[1].

Нарадзіўся 4 лютага 1921 года ў вёсцы Будзёнаўка (Ізюмава^[1], цяпер Бабруйскага раёна Магілёўскай вобласці Беларусі) ў сялянскай сям’і. Беларус. З 1938 года — у ВЛКСМ.

У 1940 годзе скончыў 10 класаў школы і Бабруйскі аэраклуб. У тым жа годзе добраахвотнікам пайшоў служыць у Чырвоную Армію. У 1940 годзе скончыў 8-ю Адэскую, у 1941 годзе — Канатопскую, у 1942 годзе — Армавірскую ваенныя авіяцыйныя школы пілотаў.

На франтах Вялікай Айчыннай вайны са жніўня 1942 года ў 32-м знішчальным авіяцыйным палку^[2]. У кастрычніку 1942 года прыбыў у 18-ы гвардзейскі знішчальны авіяцыйны полк. 30 жніўня 1943 года паблізу горада Ельні М. Р. Пінчук быў паранены пасля тарана варожага пікіроўшчыка Ju-87. Быў адпраўлены ў шпіталь на лячэнне. 2 верасня ўсіх параненых на аўтамашынах павезлі да чыгуначнай станцыі для эвакуацыі ў тыл. Па дарозе М. Р. Пінчук збег у свой полк і праз месяц быў ужо зноў у баявым страі. Увесну 1944 года быў прызначаны намеснікам камандзіра, а ў студзені 1945 года — камандзірам 1-й эскадрыллі.

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 19 красавіка 1945 года за 226 баявых вылетаў, 46 паветраных баёў, 18 збітых самалётаў праціўніка і праяўленыя пры гэтым мужнасць і высокае лётнае майстэрства, гвардыі капітану Пінчуку Мікалаю Рыгоравічу прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка».^[3][4]

Член ВКП/КПСС з 1945 года.

Усяго ў гады вайны ён здзейсніў 307 баявых вылетаў, удзельнічаў ў 68 паветраных баях, збіў 24 варожых самалёты — 22 асабіста і 2 у групе.

Пасля вайны працягваў службу ў ВПС. У 1954 годзе з адзнакай скончыў Ваенна-паветраную акадэмію. З 1975 года^[5] палкоўнік Н. Г. Пінчук у запасе.

Жыў у Мінску.

Памёр 12 студзеня 1978 года. Пахаваны ў Мінску на Усходніх могілках.

Заслужаны ваенны лётчык СССР. Узнагароджаны ордэнам Леніна, 4 ордэнамі Чырвонага Сцяга^[6][7][8], ордэн Айчыннай вайны 1-й ступені^[9], 2 ордэнамі Чырвонай Зоркі, ордэнам «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» 3-й ступені, медалямі.

• Пінчук Н. Г. В воздухе — «які». — Мінск: «Беларусь», 1977.

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12). — С. 376.
• Барсуков В. Н. Крылом к крылу. М.: ДОСААФ, 1981.
• Бессмертные подвиги. М.: Воениздат, 1980.
• Воробьёв В. П., Ефимов Н. В. Герои Советского Союза. Справочник СПб., 2010.
• Гнездилов Ф. С. На высотах мужества. Минск: Беларусь, 1987.
• Дриго С. В. За подвигом подвиг. Калининградское кн. изд., 1984.
• Захаров Г. Н. Я истребитель. М.: воениздат, 1976.
• Лукашин В. И. Против общего врага. М.: Воениздат, 1976.
• На грани возможного. 2-е изд., испр. и доп. М.: Лимб, 1993.
• Наливайко Б. М. Орлиная юность героев. Минск: Беларусь, 1985.
• Коллектив авторов. История командного факультета Военно-воздушной академии имени Ю. А. Гагарина / В. Е. Зенков. — Москва: ЗАО СП «Контакт РЛ», 2007. — С. 255, 338. — 368 с. — ISBN 5-902908-02-7.
• М. Ю. Быков. Все Асы Сталина 1936—1953 гг.. — Научно-популярное издание. — М.: ООО «Яуза-пресс», 2014. — С. 702. — 1392 с. — (Элиттная энциклопедия ВВС). — 1 500 экз. — ISBN =978-5-59955-0-712-3.

Николай Григорьевич Пинчук на сайце «Героі краіны»