П’ер Банар

П'ер Банар
П'ер Банар
	фр.: Pierre Bonnard
	; Аўтапартрэт 1945
Дата нараджэння	3 кастрычніка 1867
Месца нараджэння	Фантэнэ-о-Роз, Антані[d], дэпартамент Сена, Францыя;
Дата смерці	23 студзеня 1947 (79 гадоў)
Месца смерці	Ле-Канэ
Месца пахавання	Notre Dame des Anges Cemetery[d];
Грамадзянства	Францыя
Жонка	Marthe Bonnard[d]
Род дзейнасці	мастак, скульптар, мастак-гравёр, друкар, ілюстратар, літограф, дзеяч выяўленчага мастацтва, дзеяч мастацтваў
Жанр	пейзаж
Вучоба	ліцэй Кандарсэ; Акадэмія Жуліяна; Ліцэй Людовіка Вялікага[d]; lycée Michelet[d];
Мастацкі кірунак	Набі; інтымізм
Заступнікі	Амбруаз Валар; Сяргей Шчукін
Уплыў на	Baladine Klossowska[d] і Teofil Fraerman[d]
Член у	Нацыянальны камітэт французскай гравюры[d]; Каралеўская акадэмія мастацтваў;
Подпіс
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

П'ер Банар (фр.: Pierre Bonnard; 3 кастрычніка 1867 — 23 студзеня 1947) — французскі жывапісец і графік, які ўвайшоў у гісторыю мастацтва як адзін з найвялікшых каларыстаў XX стагоддзя. У маладосці ўзначальваў групу мастакоў «Набі».

Біяграфія

Родам з сям'і чыноўніка, Банар спачатку вывучаў юрыспрудэнцыю ў Сарбоне, а затым вучыўся ў Акадэміі Жуліяна ў Парыжы, затым у Школе вытанчаных мастацтваў, дзе ў 1888 г. утварылася група «Набі», у якую ўвайшлі Рансон, Дэні, Серузье, Вюяр, Русель, а пазней да іх далучыўся Валатон. Пад уплывам Гагена і мастацтва японскай гравюры мастакі лакалізавалі колер, рабілі свой жывапіс больш плоскасным. Аднак наймацнейшы ўплыў японскай гравюры бачны менавіта ў працах Банара, якога нават звалі «японскім Набі».

П'ер Банар быў добра знакам з Амбруазам Валарам і захаваў яго на некалькіх сваіх партрэтах. Банар выстаўляў свае працы на «Салоне незалежных» і пазнаёміўся з Тулуз-Латрэкам. У 1905 г. разам з Эдуарам Вюярам адправіўся ў паездку па Іспаніі, за якой рушылі ўслед падарожжы ў Бельгію, Галандыю, Англію, Італію, Алжыр, Туніс і паўднёвую Францыю. У 1925 г. Банар набыў дом на Лазурным беразе, у Ле-Канэ.

Творчая манера

Апошні правадыр эстэтыкі імпрэсіянізму, як яго звалі, П'ер Банар крытыкаваў імпрэсіяністаў за недапрацаванасць кампазіцыі і натуралістычнасць колеру. Мастак мяккіх, прыглушаных тонаў і адносін, Банар адным з першых адкрыў унутранае ці нават інтымнае жыццё жанчыны. Ён пісаў інтэр'еры, міжземнаморскія і парыжскія пейзажы, бытавыя сцэнкі. Пад канец жыцця Банар звярнуўся да насычаных каляровых спалучэнняў, ствараючы вытанчаныя маляўнічыя кампазіцыі.