Торфалячэнне

Торфалячэ́нне[1], торфатэрапія — ужыванне торфу на лекавыя мэты, від гразелячэння. Як правіла, уваходзіць у склад комплекснай фізіятэрапіі, але можа быць і самастойным метадам лячэння[2].

Упершыню торфалячэнне пачалі выкарыстоўваць у пачатку XIX стагоддзя на курорце Францэнсбад (зараз Францішкаві-Лазнэ ў Чэхіі), а наяўнасць шматлікіх радовішчаў торфу садзейнічала шырокаму распаўсюджванню торфалячэння[3].

Торф, які выкарыстоўваецца ў лекавых мэтах, складаецца са згнілых раслінных і жывёльных рэшткаў і валодае процімікробным, антыакісляльным, процізапаленчым, ранагаючым і іншымі дзеяннямі. Звычайна выкарыстоўваюць торф, які адпавядае санітарна-гігіенічым патрабаванням, высокай (больш за 60 %) ступені раскладання і падагрэты да 42—52 °C[4]. Працэдуры праводзяць пераважна так, як і іншыя працэдуры гразелячэння. Дзякуючы вялікай цеплаёмістасці, малой цеплаправоднасці і іншым уласцівасцям торфу, хворыя пераносяць торфалячэнне лягчэй, чым іншыя віды гразелячэння[3].

Выкарыстоўваюць торфалячэнне пры захворваннях і выніках траўмаў апорна-рухальнага апарату і нервовай сістэмы, хваробах палавых органаў, скуры, страўнікава-кішачнага тракту, дыхальнай сістэмы і іншых.

Крыніцы

  1. БелЭн 2002.
  2. БМЭ 1985.
  3. а б Большая российская энциклопедия : [в 35 т.] / гл. ред. Ю. С. Осипов. — М. : Большая Российская энциклопедия, 2004—2017.
  4. ВСЭ 1977.

Літаратура

Prefix: a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9

Portal di Ensiklopedia Dunia

Kembali kehalaman sebelumnya