Селото Долно Дреново се наоѓа на 17 километри источно од Неврокоп и на 15 километри северно од општинскиот центар Грмен, во историско-географската област Чеч. Селото е полупланинско кое се наоѓа од двете страни на патот Гоце Делчев - Сатовча - Доспат, на надморска висина од 702 метри. Атарот на селото зафаќа површина од 13.497 км2.
Историја
Антички период
Во близина на селото била пронајдена населба која опстојувала уште од 5000 година п.н.е. и тракиско светилиште во месноста Градиште од периодот VI-II век пред нашата ера.[1]
Османлиско Царство
Селото било основано пред 350-400 години од спојување на три мали населби кои се наоѓале на еден до три километри од денешната местоположба на селото.
Во списокот на населби и број на немуслимански домаќинства во вилаетот Неврокоп од 16 ноември1636 година, Долно Дреново دـيــرنــوﻩﺀ بــزرﻙ[2]) е село, во кое живеле 28 немуслимански семејства.[3]
По крајот на Балканските војни, селото било вклучено во составот на Бугарија. По крајот на Балканските војни, од 480 жители во 1910 година, во 1920 година во селото останале само 298.[9]
Населението на Долно Дреново е муслиманско. Во селото има две џамии — едната е повеќе од 500 години стара и била обновена во 2008 година, а другата била изградена во 1998 година и е една од најголемите џамии во Чеч и регионот воопшто.[1]
Културни знаменитости
Античко светилиште било откриено на територијата на селото, условно датирано од V-IV век п.н.е. Светилиштето се наоѓа на околу 2 км источно од селото десно од патот до Сатовча. На територијата на светилиштето се наоѓаат три огромни карпести човечки глави, како и голем број камени скулптури на водоземци - риби, змии, желки и многу повеќе. Сите тие се добро ориентирани по една од страните на светот, исток-запад или север-југ.
Редовни настани
Секоја година во средината на месец април во селото се празнува денот на општината. Во селото се наоѓа седиштето на здружението „Неврокоп“ со претседател Рахим Арнаудов.[14]
↑Андреев, Стефан (2002). Речник на селищни имена и названия на административно-териториални единици в българските земи през XV-XIX век. София: Главно управление на архивите при Министерския съвет на Република България. стр. 63. ISBN954-9800-29-6.
↑Горозданова, Елена (2001). Архивите говорят № 13 – Турски извори за българската история. София: Главно управление на архивите при МС. стр. 41. ISBN954-9800-14-8.
↑Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г. (II издание. изд.). София: Македонски научен институт. 1995 [1878]. стр. 129–130.
↑Райчевски, Стоян (2004) [1998]. Българите мохамедани (II издание. изд.). София: Национален музей на българската книга и полиграфия. стр. 111. ISBN954-9308-51-0.
