Инхибиторите на протонската пумпа (ИПП) се група на лекови чие главно дејство е изразита и долготрајна редукција на производството на желудочна киселина. Тие се најпотентните достапни инхибитори на секрецијата на киселина.[1] Оваа група на лекови следуваше по и во голема мера ги замени H2-рецепторните антагонисти, друга група на лекови со слични ефекти, но со различен механизам на дејство.
гастриноми и други состојби кои предизвикуваат хиперсекреција на киселина вклучувајќи и Золингер-Елисонов синдром (често е потребна 2–3x од вообичаената доза)[8]
Специјалните професионални организации препорачуваат пациентите да ја користат најмалата делотворна доза на ИПП за да го постигнат посакуваниот терапевтски резултат кога се користат во долготраен третман на гастроезофагеална рефлуксна болест.[9][10] Во САД, Управата за храна и лекови (FDA) препорачува во една година да не се извршат повеќе од три 14-дневни третмани со ИПП.[11]
Брзината и степенот на апсорпцијата на омепразолот се намалува со земање на храна. Покрај тоа, апсорпцијата на лансопразол и езомепразол се намалува и одложува од храна. Сепак, забележано е дека овие фармакокинетички ефекти немаат значајно влијание врз ефикасноста.[13][14]
ИПП имаат полураспад во крвната плазма кај луѓето од само 60–90 минути, но бидејќи тие ковалентно се врзуваат за протонската пумпа, полураспадот на нивната инхибиција на создавањето на желудочна киселина трае околу 24 часа. Дисоцијацијата на инхибиторниот комплекс е веројатно поради ендогениотантиоксидансглутатион кој предизвикува ослободување на омепразол сулфид и реактивација на ензимот.[15][16]
Примери
Клинички користени инхибитори на протонската пумпа се:
ИПП биле развиени во 1980-те, а омепразолот бил претставен во 1988. Повеќето од овие лекови се бензимидазолни деривати, сродни на омепразолот, но исто така се развиени имидазопиридински деривати, како што е тенатопразолот.[1]
Наводи
↑ 1,01,1Sachs, G.; Shin, J. M.; Howden, C. W. (2006). „Review article: The clinical pharmacology of proton pump inhibitors“. Alimentary Pharmacology and Therapeutics. 23: 2–8. doi:10.1111/j.1365-2036.2006.02943.x. PMID16700898.
↑Zajac, P; Holbrook, A; Super, ME; Vogt, M (March–April 2013). „An overview: Current clinical guidelines for the evaluation, diagnosis, treatment, and management of dyspepsia“. Osteopathic Family Physician. 5 (2): 79–85. doi:10.1016/j.osfp.2012.10.005.
↑Wang WH, Huang JQ, Zheng GF, Xia HH, Wong WM, Liu XG, и др. (2007). „Effects of proton-pump inhibitors on functional dyspepsia: a meta-analysis of randomized placebo-controlled trials“. Clinical Gastroenterology and Hepatology. 5 (2): 178–85, quiz 140. doi:10.1016/j.cgh.2006.09.012. PMID17174612.
↑Lucendo AJ, Arias Á, Molina-Infante J (2015). „Efficacy of Proton Pump Inhibitor Drugs for Inducing Clinical and Histological Remission in Patients with Symptomatic Esophageal Eosinophilia: A Systematic Review and Meta-Analysis“. Clinical Gastroenterology and Hepatology. 14 (1): 13–22.e1. doi:10.1016/j.cgh.2015.07.041. PMID26247167.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
↑Kahrilas, Peter J.; Shaheen, Nicholas J.; Vaezi, Michael F.; Hiltz, SW; Black, E; Modlin, IM; Johnson, SP; Allen, J; Brill, JV (2008). „American Gastroenterological Association Medical Position Statement on the Management of Gastroesophageal Reflux Disease“. Gastroenterology. 135 (4): 1383–1391, 1391.e1–5. doi:10.1053/j.gastro.2008.08.045. PMID18789939.
↑Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име fda.
