Костанте Џирарденго
Костанте Џирарденго (италијански: Costante Girardengo; 18 март 1893 — 9 февруари 1978) — италијански професионален друмски велосипедист, сметан од многумина за еден од најголемите возачи во велосипедизмот. Бил прв возач прогласен за „кампионисимо“ или „првак на прваците“ од италијанските медиуми и обожаватели. На врвот на славата во 1920-тите години бил поомилен од Бенито Мусолини и било наредено сите експресни возови да застануваат во неговиот роден град Нови Лигуре, почест обично доделувана на шефовите на државата.[1] Негови најголеми достигнувања се двете победи на Џиро д’Италија, шесте победи на Милано-Санремо, трите победи на Џиро ди Ломбардија; бил национален друмски првак девет пати. Неговата професионална кариера траела од 1912 до 1936 година и била прекината од Првата светска војна, која ги однела најдобрите години на Џирарденго. Бил број 1 во светски рамки во 1919, 1922, 1923, 1925 и 1926 година. Настапувал исклучиво на домашните трки како што било и обичај, бидејќи патувањето во странство било тешко.[1] КариераКостанте Џирарденго станал професионалец во 1913 година на 20 години со екипата Маино-Данлоп откако импресионирал како аматер претходната година, завршувајќи втор на Трката околу Тоскана. Имал успех после тоа, освојувајќи етапа на Џиро д’Италија (прва од 30. етапни победи на Џиро) и станувајќи италијански друмски првак. Ги повторил успесите во 1914 година и ја освоил првата од петте победи на Милано-Торино. Во 1914 година, Џирарденго ја освоил најдолгата етапа на Џиро д’Италија, 430 километри.[2] Подоцна истата година, Џирарденго учествувал на Тур де Франс по првпат во кариерата, возејќи како гостин на екипата Аутомот. Имал неколку пада на етапите пет и шест и ја напуштил трката.[3] Во 1915 година имал уште една победа на Милано-Торино, но на Милано-Санремо имал разочарување, бидејќи бил дисквалификуван по победата бидејќи не возел по рутата. Најголем дел од професионалниот велосипедизам прекинал по 1915 година поради Првата светска војна и дури во 1918 година Џирарденго ја освоил првата од шесте победи на Милано-Санремо, рекорд кој Еди Меркс на крајот го надминал 50 години подоцна. Исто така, завршил на првите три места на истата трка секоја година од 1917 до 1926 година и бил прв на превојот Туркино пет пати. Неговата форма во 1918 година била исклучително знаејќи дека за време на војната заболел од шпанска грозница и скоро умрел, неговиот менаџер верувал дека преживеан од болеста не може да настапува правилно и скоро да одбил да ја обнови неговата лиценца.[4] Џирарденго ја освоил првата од седумте победи на Џиро д’Италија во 1919 година (вклучувајќи седум етапни победи), меѓутоа, неговата форма на Џиро не била секогаш добра и ја напуштал трката на првите етапи во 1920, 1921 и 1922 година пред да владее во 1923 година. 1923 била несомнено најдобрата година за Џирарденго со 16 победи, ја освоил втората победа на Џиро д’Италија, вклучувајќи осум од десетте етапи, како и многу врвни италијански еднодневни трки. И покрај тоа што настапувал главно во Италија во кариерата, Џирарденго имал голема желба да победи на Париз-Рубе, настапил во 1921 година, но имал пехови во повеќе случаи, кршејќи го велосипедот кога бил добро пласиран, но никогаш не бил близу победа. Во 1924 година победил на ГП Волбер во Франција, тогаш сметана за неофицијалното Светско првенство. Џирарденго завршил втор на воведното Светско друмско првенство, а Италијанците работеле совршено како екипа, со што Италијанците завршиле на првите четири места на врнежливиот ден во Германија. Ја освоил својата шеста победа на Милано-Санремо во 1928 година и тоа било негова последна голема победа, иако продолжил да вози до 1936 година, кога се повлекол на 43 години. По повлекувањето, Џирарденго работел како тренер во екипата Маино. Исто така, бил селектор на италијанската репрезентација, советувајќи го Џино Бартали кога ја освоил Тур де Франс 1938.[5] Подоцна го дал своето име на бренд за мотори произведувани помеѓу 1951 и 1954 година во Италија. Бил овековечен во италијанската култура преку песната „Ил Бандито е ил Кампионе“ од Франческо де Грегори, која паралелно го става неговиот живот со детството на неговиот пријател и бандит, Санте Поластри. Умрел во 1978 година на 84 години.[6][7][8][9] Достигнувања
Наводи
Извори
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
