முக்கிய உபநிடதங்கள் என்றும் அழைக்கப்படும் முதன்மை உபநிடதங்கள் ( Principal Upanishads ) இந்து சமயத்தின் மிகவும் பழமையான மற்றும் பரவலாக ஆய்வு செய்யப்பட்ட உபநிடதங்கள் ஆகும். கிமு 800 முதல் பொது சகாப்தத்தின் தொடக்கம் வரை இயற்றப்பட்ட இந்த நூல்கள் வேத பாரம்பரியத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன.[1]
உள்ளடக்கம்
கிமு 600 மற்றும் 300 க்கு இடையில் இயற்றப்பட்ட முதன்மை உபநிடதங்கள் வேதத்தின் இறுதிப் பகுதியாகும்.[2] பெரும்பாலான இந்து மத மரபுகளின்படி, பத்து உபநிடதங்கள் முதன்மை உபநிடதங்களாகக் கருதப்படுகின்றன. ஆனால் இப்போது சில அறிஞர்களின் பட்டியலில் சுவேதாசுவதர உபநிடதம், கௌசிதகி உபநிடதம் மற்றும் மைத்ராயனிய உபநிடதம் ஆகியவையும் உள்ளன.[3][4][5]வேதாந்தத்தின் முக்கியப் பள்ளிகளின் நிறுவனர்களான ஆதி சங்கரரும்மத்வாச்சாரியாரும் இந்த பத்து முக்கிய உபநிடதங்களுக்கு விளக்கங்களை எழுதினர். இராமானுசர் முதன்மை உபநிடதங்களுக்கு தனிப்பட்ட விளக்கங்களை எழுதவில்லை என்றாலும், அவர் தனது ஸ்ரீ பாஷ்யத்தில் உபநிடதங்களிலிருந்து பல நூற்றுக்கணக்கான மேற்கோள்களை மேற்கோள் காட்டினார். இராமானுசர் பரம்பரையில், அவரைப் பின்பற்றுபவர்களில் ஒருவரான இரங்கராமானுசர், 1600களில் ஏறக்குறைய அனைத்து முதன்மை உபநிடதங்களுக்கும் விளக்கம் எழுதினார்.[6][7]
பிரதான உபநிடதங்கள் அனைத்து இந்துக்களால் சுருதியாகவோ அல்லது இந்து மதத்தின் மிக முக்கியமான நூல்களாகவோ ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகின்றன. [8] முதன்மையான உபநிடதங்கள் மூன்று வகைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன: உரைநடை (தைத்திரீய உபநிடதம், ஐதரேய உபநிடதம், சாந்தோக்கிய உபநிடதம், பிரகதாரண்யக உபநிடதம்), வசனம் (ஈசா வாஸ்ய உபநிடதம், கடோபநிடதம், முண்டக உபநிடதம்) உரைநடை (பாரம்பரியல் சமசுகிருதம் ) (மாண்டூக்கிய உபநிடதம்).
↑John G. Arapura (2012). Gnosis and the Question of Thought in Vedānta: Dialogue with the Foundations. Springer. p. 57. ISBN978-94-009-4339-1.; Quote: "These are the Isa, Kena, Katha, Prasna, Mundaka, Mandukya, Aitareya, Taittiriya, Brhadaranyaka, Chandogya and Svetasvatara. To this list is usually added the Kausitaki and Maitrayaniya (or Maitri) to make the thirteen Principal Upanishads, a canon which has found favour with most scholars of the present day."
↑Madabhushini Narasimhacharya (2004). Sri Ramanuja. Sahitya Akademi. p. 32. ISBN9788126018338. As for Ramanuja, his commentary on the Gita and the Brahmasutra are quite well known as conforming to this practice . But he did not write any regular commentary on the Upanishads as other philosophers like, say, Sankara and Anandatirtha (Madhva) did.
