இரும்பு(II) புளோரைடு

இரும்பு(II) புளோரைடு
இனங்காட்டிகள்
சிஏஎசு எண்	7789-28-8 நீரிலி ; 13940-89-1 (நான்கு நீரேற்று)
ChemSpider	74215
	InChI InChI=1S/2FH.Fe/h21H;/q;;+2/p-2 ; Key: FZGIHSNZYGFUGM-UHFFFAOYSA-L ; InChI=1/2FH.Fe/h21H;/q;;+2/p-2; Key: FZGIHSNZYGFUGM-NUQVWONBAX;
யேமல் -3D படிமங்கள்	Image
பப்கெம்	522690
	SMILES [Fe+2].[F-].[F-];
UNII	NP4W87HLVO
பண்புகள்
மூலக்கூறு வாய்பாடு	FeF2
வாய்ப்பாட்டு எடை	93.84 கி/மோல் (நீரிலி) ; 165.902 கி/மோல் (நான்கு நீரேற்று)
தோற்றம்	நிறமற்ற ஒளிபுகும் படிகங்கள்
அடர்த்தி	4.09 கி/செ.மீ3 (நீரிலி) ; 2.20 கி/செ.மீ3 (நான்கு நீரேற்று)
உருகுநிலை	970 °C (1,780 °F; 1,240 K) (நீரிலி) ; 100 °செல்சியசு (நான்கு நீரேற்று)
கொதிநிலை	1,100 °C (2,010 °F; 1,370 K) (நீரிலி)
கரைதிறன் பெருக்கம் (Ksp)	2.36×10−6
கரைதிறன்	எத்தனால், ஈதர் போன்றவற்றில் கரையாது; ; HF இல் கரையும்
காந்த ஏற்புத்திறன் (χ)	+9500.0·10−6 செ.மீ3/மோல்
கட்டமைப்பு
படிக அமைப்பு	உரூட்டைல் (நாற்கோணம்), tP6
புறவெளித் தொகுதி	P42/mnm, எண். 136
தீங்குகள்
முதன்மையான தீநிகழ்தகவுகள்	கடுமையான தோல் தீக்காயங்கள் மற்றும் கண் சேதத்தை ஏற்படுத்துகிறது; ; தீ நிலைமைகளின் கீழ் இரும்பு ஆக்சைடுகள் போன்ற அபாயகரமான சிதைவு பொருட்கள் உருவாகும்.
GHS pictograms
தீப்பற்றும் வெப்பநிலை	பொருந்தாது
தொடர்புடைய சேர்மங்கள்
ஏனைய எதிர் மின்னயனிகள்	இரும்பு(II) குளோரைடு; இரும்பு(II) புரோமைடு; இரும்பு(II) அயோடைடு; இரும்பு(II) ஆக்சைடு
ஏனைய நேர் மின்அயனிகள்	மாங்கனீசு(II) புளோரைடு; கோபால்ட்டு(II) புளோரைடு]]
	மாறுதலாக ஏதும் சொல்லவில்லை என்றால் கொடுக்கப்பட்ட தரவுகள் யாவும்; பொருள்கள் அவைகளின் இயல்பான வெப்ப அழுத்த நிலையில் (25°C, 100kPa) இருக்கும். verify (இது ?) வார்ப்புரு மேற்கோள்கள்

இரும்பு(II) புளோரைடு (Iron(II) fluoride) என்பது FeF₂ என்ற மூலக்கூற்று வாய்ப்பாடு கொண்ட ஒரு கனிம வேதியியல் சேர்மமாகும். இச் சேர்மம் ஒரு நான்கு நீரேற்றாக உருவாகிறது (FeF₂·4H₂O). பெரும்பாலும் இதே பெயரால் குறிப்பிடப்படுகிறது. நீரற்ற மற்றும் நீரேற்றப்பட்ட வடிவங்கள் வெள்ளை நிறத்தில் படிக திண்மப் பொருள்களாக காணப்படுகின்றன.^[1]^[5]

கட்டமைப்பு

நீரற்ற FeF₂ சேர்மம் TiO₂ உரூட்டைல் கட்டமைப்பை ஏற்றுக்கொள்கிறது. எனவே, இரும்பு நேர்மின் அயனிகள் எண்முகமாகவும் புளோரைடு எதிர்மின் அயனிகள் முக்கோண சமதளமாகவும் உள்ளன.^[6]^[7]

நான்கு நீரேற்று வடிவ இரும்பு(II) புளோரைடு இரண்டு கட்டமைப்புகளில் அல்லது பல்லுருக்களில் உள்ளது. ஒரு வடிவம் செஞ்சாய்சதுர வடிவத்திலும் மற்றொன்று அறுகோண வடிவிலும் உள்ளன. செஞ்சாய்சதுர வடிவத்தில் ஒரு சீர்குலைவை கொண்டுள்ளது.^[1]

பெரும்பாலான புளோரைடு சேர்மங்களைப் போலவே, இரும்பு(II) புளோரைடின் நீரற்ற மற்றும் நீரேற்றப்பட்ட வடிவங்கள் உயர் சுழல் உலோக மையத்தைக் கொண்டுள்ளன. குறைந்த வெப்பநிலை நியூட்ரான் விளிம்பு வளைவு ஆய்வுகள் FeF₂ எதிர்பெர்ரோ காந்ததன்மை பண்பைக் காட்டுகின்றன.^[8] வெப்ப திறன் அளவீடுகள் 78.3 கெல்வின் வெப்பநிலையில் எதிர்பெர்ரோ காந்ததன்மை பண்பைக் காட்டும் ஒரு நிகழ்வை வெளிப்படுத்துகின்றன.^[9]

இயற்பியல் பண்புகள்

இரும்பு(II) புளோரைடு சேர்மம் ஆனது 958 மற்றும் 1178 கெல்வின் வெப்பநிலைகளுக்கு இடையில் பதங்கமாகிறது. தார்சன் மற்றும் நுட்சென் முறைகளைப் பயன்படுத்துகையில் பதங்கமாதல் வெப்பம் சோதனை ரீதியாக தீர்மானிக்கப்பட்டது. இவ்வெப்பநிலை சராசரியாக 271 ± 2 கிலோயூல் மோல்⁻¹ ஆக இருந்தது.^[10]

Fe⁺ க்கான அணுமயமாக்கல் ஆற்றலைக் கணக்கிட பின்வரும் வினை முன்மொழியப்பட்டது:^[11]

FeF₂ + e → Fe⁺ + F₂ (அல்லது 2F) + 2e

தயாரிப்பு

நீரற்ற ஐதரசன் புளோரைடுடன் இரும்பு குளோரைடை சேர்த்து வினை புரியச் செய்வதன் மூலம் நீரற்ற உப்பைத் தயாரிக்கலாம். இது தண்ணீரில் சிறிதளவு கரையக்கூடியதாகும்.^[12] (25 °செல்சியசு வெப்பநிலையில் கரைதிறன் தயாரிப்பு Ksp = 2.36×10⁻⁶ ஆகும்) இத்துடன் நீர்த்த ஐதரோபுளோரிக் அமிலம், ஒரு வெளிர் பச்சை நிற கரைசலை அளிக்கிறது.^[13] as well as dilute ஐதரோபுளோரிக் அமிலம், giving a pale green solution.^[1] இது கரிம கரைப்பான்களில் கரையாது.^[5]

சூடான நீரேறிய ஐதரோபுளோரிக் அமிலத்தில் இரும்பை கரைத்து எத்தனாலைச் சேர்ப்பதன் மூலம் நான்கு நீரேற்றைத் தயாரிக்க்லாம்.^[1] இது ஈரமான காற்றில் ஆக்சிசனேற்றம் அடைந்து இரும்பு(III) புளோரைடு (FeF₃)₂·9H₂O என்ற நீரேற்றைக் கொடுக்கிறது.

பயன்கள்

சில கரிம வேதியியல் வினைகளில் இரும்பு(II) புளோரைடு வினையூக்கியாக பயன்படுகிறது.^[14]

மேற்கோள்கள்

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 ^1.4 Penfold, B. R.; Taylor, M. R. (1960). "The crystal structure of a disordered form of iron(II) fluoride tetrahydrate". Acta Crystallographica 13 (11): 953–956. doi:10.1107/S0365110X60002302.
↑ John Rumble (June 18, 2018). CRC Handbook of Chemistry and Physics (in English) (99 ed.). CRC Press. pp. 5–188. ISBN 978-1138561632.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (link)
↑ Pradyot Patnaik. Handbook of Inorganic Chemicals. McGraw-Hill, 2002, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-07-049439-8
↑ ^4.0 ^4.1 Sigma-Aldrich. "Material Safety Data Sheet". Sigma-Aldrich. Retrieved 5 April 2011.
↑ ^5.0 ^5.1 Dale L. Perry (1995), "Handbook of Inorganic Compounds", page 167. CRC Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780849386718
↑ Stout, J.; Stanley A. Reed (1954). "The Crystal Structure of MnF₂, FeF₂, CoF₂, NiF₂ and ZnF₂". J. Am. Chem. Soc. 76 (21): 5279–5281. doi:10.1021/ja01650a005.
↑ M.J.M., de Almeida; M.M.R., Costa; J.A., Paixão (1989-12-01). "Charge density of FeF2" (in en). Acta Crystallographica Section B 45 (6): 549–555. doi:10.1107/S0108768189007664. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0108-7681.
↑ Erickson, R. (June 1953). "Neutron Diffraction Studies of Antiferromagnetism in Manganous Fluoride and Some Isomorphous Compounds". Physical Review 90 (5): 779–785. doi:10.1103/PhysRev.90.779. Bibcode: 1953PhRv...90..779E. https://archive.org/details/sim_physical-review_1953-06-01_90_5/page/n53.
↑ Stout, J.; Edward Catalano (December 1953). "Thermal Anomalies Associated with the Antiferromagnetic Ordering of FeF₂, CoF₃, and NiF₂". Physical Review 92 (6): 1575. doi:10.1103/PhysRev.92.1575. Bibcode: 1953PhRv...92.1575S. https://archive.org/details/sim_physical-review_1953-12-15_92_6/page/n245.
↑ Bardi, Gianpiero; Brunetti, Bruno; Piacente, Vincenzo (1996-01-01). "Vapor Pressure and Standard Enthalpies of Sublimation of Iron Difluoride, Iron Dichloride, and Iron Dibromide". Journal of Chemical & Engineering Data 41 (1): 14–20. doi:10.1021/je950115w. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0021-9568.
↑ Kent, Richard; John L. Margrave (November 1965). "Mass Spectrometric Studies at High Temperatures. VIII. The Sublimation Pressure of Iron(II) Fluoride". Journal of the American Chemical Society 87 (21): 4754–4756. doi:10.1021/ja00949a016.
↑ W. Kwasnik "Iron(II) Fluoride" in Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, 2nd Ed. Edited by G. Brauer, Academic Press, 1963, NY. Vol. 1. p. 266.
↑ "SOLUBILITY PRODUCT CONSTANTS" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2018-07-12. Retrieved 2016-11-07.
↑ Wildermuth, Egon; Stark, Hans; Friedrich, Gabriele; Ebenhöch, Franz Ludwig; Kühborth, Brigitte; Silver, Jack; Rituper, Rafael (2005), "Iron Compounds", Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley-VCH, doi:10.1002/14356007.a14_591