Інгушская аўтаномная вобласць

Інгушская аўтаномная вобласць
Краіна	СССР
Уваходзіць у	Паўночна-Каўказскі край
Адміністрацыйны цэнтр	горад Уладзікаўказ
Дата ўтварэння	1924
Дата скасавання	1934
Афіцыйная мова	руская, інгушская
Насельніцтва (1926)	75 133[1]
Шчыльнасць	23,3 чал./км²
Нацыянальны склад	інгушы (93 %), чачэнцы (3 %), рускія (1 %)
Плошча	3 218 км²

Інгушская аўтаномная вобласць (руск.: Ингушская автономная область) — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе РСФСР, якая існавала ў 1924—1934 гадах.

Цэнтр — горад Уладзікаўказ.

Інгушская аўтаномная вобласць была ўтворана 7 ліпеня 1924 года з Інгушскай нацыянальнай акругі скасаванай Горскай АССР^[2]. Цэнтрам вобласці быў прызначаны горад Уладзікаўказ, які не ўваходзіў у склад вобласці, меў статус аўтаномнага горада і з'яўляўся таксама цэнтрам Паўночна-Асецінскай аўтаномнай вобласці.

З 16 кастрычніка 1924 года Інгушская аўтаномная вобласць у складзе Паўночна-Каўказскага края.

15 студзеня 1934 года Інгушская аўтаномная вобласць была аб'яднана з Чачэнскай аўтаномнай вобласцю ў Чачэна-Інгушскую аўтаномную вобласць.

Першапачаткова вобласць была падзелена на 3 раёны: Ачалукскі (сяло Пседах), Горны (сяло Ахкі-Юрт) і Назранаўскі.

8 сакавіка 1926 года Ачалукскі раён быў перайменаваны ў Пседахскі, а Горны раён падзелены на Галашкінскі і Прыгарадны (г. Уладзікаўказ).

Станам на 1 кастрычніка 1931 года ў склад вобласці ўваходзілі чатыры раёны:

1. Галашкінскі раён — сяло Галашкі,
2. Назранаўскі — сяло Назрань,
3. Прыгарадны — горад Арджанікідзэ,
4. Пседахскі — сяло Пседах.

Паводле вынікаў усесаюзнага перапісу насельніцтва 1926 года насельніцтва вобласці складала 75 133^[1] чал.

Нацыянальны склад насельніцтва размяркоўваўся наступным чынам^[4]:

• Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел РСФСР
• Аўтаномная вобласць Інгушэція Архівавана 5 ліпеня 2018.