Вера Аляксандраўна Палякова-Макей

Вера Аляксандраўна Палякова-Макей
Вера Аляксандраўна Палякова-Макей
Дата нараджэння	22 кастрычніка 1978 (46 гадоў)
Месца нараджэння	Мінск, БССР, СССР;
Грамадзянства	СССР; Беларусь;
Муж	Уладзімір Уладзіміравіч Макей
Адукацыя	Беларуская акадэмія мастацтваў (1999); Акадэмія кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь;
Прафесія	актрыса, выкладчыца ўніверсітэта, дырэктарка тэатра
Тэатр	Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў; Нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя Максіма Горкага; Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы; Тэатр-студыя кінаакцёра Нацыянальнай кінастудыі «Беларусьфільм»; Беларускі дзяржаўны акадэмічны тэатр юнага гледача;
Член у	БСТД;
Узнагароды	; Ганаровая грамата Міністэрства культуры Беларусі[d] (2006)
IMDb	ID 2700545

Ве́ра Алякса́ндраўна Паляко́ва-Маке́й, па нараджэнні Паляко́ва (руск.: Вера Александровна Полякова-Макей; нар. 22 кастрычніка 1978, Мінск) — беларуская актрыса тэатра і кіно, тэлевядучая, педагог. Удава Міністра замежных спраў Рэспублікі Беларусь Уладзіміра Макея.

Біяграфія

Нарадзілася 22 кастрычніка 1978 года. Мама — Таццяна Дзмітрыеўна Палякова — доктар педагагічных навук, прафесар Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта фізічнай культуры, раней працавала прарэктарам гэтага ўніверсітэта^[1].

Да 7 класа вучылася ў мінскай сярэдняй школе № 66 з музычна-харавым аддзяленнем. Затым вучылася ў мінскай сярэдняй школе № 136 з тэатральным ухілам. У музычнай школе вучылася іграць на фартэпіяна^[2].

У 1999 годзе скончыла Беларускую дзяржаўную акадэмію мастацтваў па спецыяльнасці «Акцёрскае майстэрства» (курс Лідзіі Манаковай)^[3]. Пазней скончыла Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь^[2].

З 2000 года выкладае ў Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, дзе працавала выкладчыцай, старшай выкладчыцай, на 2023 год дацэнт кафедры сцэнічнага маўлення, вакалу і пластычных дысцыплін^[3]. Падчас вучобы ў Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў захапілася фехтаваннем^[2], пазней сама стала выкладаць дысцыпліну «Сцэнічны бой і фехтаванне»^[3]. Сярод студэнтаў Веры Паляковай-Макей была Наталля Эйсмант^[2].

Іграла на сцэне Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя М. Горкага, Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы. З 2003 года — у Тэатры-студыі кінаакцёра Нацыянальнай кінастудыі «Беларусьфільм», на 2021 год вядучы майстар сцэны^[4].

У 2007 годзе ў рамках XIV Мінскага міжнароднага кінафестывалю «Лістапад», як спявачка, прадставіла свой сольны альбом «Актрыса»^[5]. У 2012 годзе — мастацкі кіраўнік тэатральнага праекта «ТрыТфармаТ». З 2019 года працуе вядучай перадачы «Наша раніца» на тэлеканале АНТ^[6]. Член Беларускага саюза тэатральных дзеячаў. Член гільдыі кінаакцёраў Рэспублікі Беларусь.

У лютым 2022 года нададзена званне Заслужаны артыст Рэспублікі Беларусь^[7]. 11 красавіка 2022 года прызначана дырэктарам Тэатра юнага гледача^[8]. Яшчэ перад прызначэннем заявіла, што спектаклі з яе прыходам будуць не толькі па-беларуску, як было раней, але і на рускай мове, каб заахвоціць расійскіх гледачоў^[9]. Ужо 22 ліпеня 2022 года адбылася прэм’ера спектакля паводле «Альпійскай балады» Васіля Быкава «Альпы. Сорок первый» на рускай мове^[10].

Пасля смерці мужа Уладзіміра Макея ў канцы лістапада 2022 года, перастала весці праграму «Наша раніца» на тэлеканале АНТ, а Тэатр юнага гледача страціў падтрымку праўладных бізнесменаў^[11].

У траўні 2023 года заявіла, што 30% рускамоўных спектакляў у тэатры — недастатковая колькасць, і яна плануе давесці да 50%^[12]. У кастрычніку 2023 года з 28 паказаў спектакляў у тэатры 15 было на рускай мове^[13].

Сям’я

Муж — Уладзімір Макей (1958—2022), беларускі дзяржаўны дзеяч, Міністр замежных спраў Рэспублікі Беларусь (2012—2022).
Мае двух сыноў^[14], малодшы сын — Арцём, школьнік.

Муж Веры, Уладзімір Макей, лічыў праблемай, што яна вельмі шмат гаворыць па тэлефоне, таму ён увёў забарону на гутаркі па тэлефоне пасля 22:00^[15].

Фільмаграфія

«На спіне ў чорнага ката»,
«Спакуса»,
«Рыфмуецца з каханнем»,
«Маленькія ўцекачы»,
«Яшчэ пра вайну»,
«Дунечка»,
«Павадыр».
«Зала чакання»,
«Эскіз на маніторы»,
«Неба і зямля»,
«Пакліканне»,
«Мужчыны не плачуць»,
«Нядзеля ў жаночай лазні»,
«Буравая»,
«Чартар»,
«Суд»,
«Бучарда»,
«Пабочны эфект».

Тэатральныя ролі

«Вельмі простая гісторыя» — Певень,
«Поле бітвы» — Марына,
«Як выходзяць у людзі, або На ўсякага мудраца даволі прастаты» — Мамаева,
«№ 13» — Памэла,
«Сродак Макропуласа» — Эмілія Марці,
«Безназоўная зорка» — Мадэмуазель Куку,
«Лёгкага жыцця ніхто не абяцаў» — Марыён,
«Бягун і ягіня»,
"Туці-Фруці,
«Хрыстос і Антыхрыст»,
«Мілы ілгун»,
«Вельмі простая гісторыя»,
«Апошняя жанчына сеньёра Хуана»,
«Трынаццаць».

Узнагароды

стыпендыя Спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па сацыяльнай падтрымцы адораных навучэнцаў і студэнтаў (1999);
дыплом «Надзея Брыганціна» за галоўную ролю на V Міжнародным кінафестывалі «Брыганціна 2002» (2002) за фільм «Эскіз на маніторы»;
дыплом за выкананне ролі Веры ў спектаклі «Погляд незнаёмца» на фестывалі сучаснай нямецкамоўнай драматургіі (2002);
стыпендыя Спецыяльнага фонду Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь па падтрымцы таленавітай моладзі (2004);
дыплом «Лепшая жаночая роля другога плана» на Міжнародным кінафестывалі «Брыганціна 2005» (2005) за фільм «Яшчэ пра вайну»;
прыз глядацкіх сімпатый на V Нацыянальным кінафестывалі беларускіх фільмаў (Брэст, 2005);
спецыяльны прыз Тэлерадыёвяшчальнай арганізацыі Саюзнай дзяржавы «За гуманізм у кінамастацтве, за мір і дружбу паміж народамі» на XIII Мінскім міжнародным кінафестывалі «Лістапад-2006» (2006);
ганаровая грамата Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь (2006),
медаль Францыска Скарыны (2016)^[16],
прэмія Першага Рэспубліканскага конкурсу «Нацыянальная кінапрэмія Беларусі» (2018) за выкананне найлепшай галоўнай жаночай ролі^[17].
нагрудны знак Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь,
Заслужаны артыст Рэспублікі Беларусь (2022).